Το παραλήρημα μιας γυναίκας που ζει αιώνια κάτω από τη σκιά της μητέρας της. Διατάραξη της οικογενειακής ησυχίας, ψίθυροι αυτογνωσίας που πνίγονται στο καλώδιο του τηλεφώνου σε ένα και μοναδικό, σε ένα καθοριστικό τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα που διαπερνά σαν ρεύμα το σώμα της, στην προσπάθεια της για συναισθηματική διασύνδεση. Ένα τηλεφώνημα που έχουμε σκεφτεί να κάνουμε όλοι αλλά δεν τα έχουμε καταφέρει. Η σαραντάχρονη δασκάλα, μια γυναίκα αλλά και ένας άντρας ένα ον που ζει και εργάζεται που ερωτεύεται και αγαπά μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Μπροστά στα μάτια της ξεδιπλώνονται αναμνήσεις, προσωπικές απόψεις και φόβοι. Αισθήματα νοσταλγίας, πόνου, οργής και αγάπης αναβλύζουν μέσα από καλά κρυμμένες αλήθειες που καταφέρνουν τελικά να ειπωθούν κι ένα τελευταίο ¨σ’ αγαπώ¨ που μας κρατάει συντροφιά όταν πέφτουμε για ύπνο. Έως πότε;
Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, πρόκειται για “ένα έργο σκληρό, που δε φοβάται να πει την αλήθεια. Ένα μονόπρακτο μπουφονικής αισθητικής που διαπραγματεύεται την πολυπλοκότητα των δεσμών της σχέσης ¨μάνας – παιδιού¨ στη σύγχρονη πραγματικότητα, σαν μονόλογος του ίδιου μας του υποσυνειδήτου, που σε συγκλονίζει.
Επέλεξα ένα μοτίβο στο οποίο οι θεατές καλούνται να βιώσουν τα γεγονότα μαζί με τον χαρακτήρα, να τον αφουγκραστούν”.
