“Γυναίκες”: μελωδίες και πάθη μιας ζωής στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο

Τρεις κυρίες με διαφορετικές καταβολές, αλλά παράλληλες κι αξιόλογες πορείες στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου, συναντώνται από τις 31 Οκτωβρίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, σε μια ξεχωριστή μουσική παράσταση.

Οι Αναστασία Μουτσάτσου, Φωτεινή Βελεσιώτου και Μυρτώ Αλικάκη, εξομολογούνται ιστορίες, μελωδίες και πάθη μιας ζωής, μέσα από το τραγούδι και την πρόζα, αντικατοπτρίζοντας τα προβλήματα της καθημερινότητας που όλοι ζούμε, αλλά δεν τολμάμε να πούμε.

Η ηθοποιός, σ’ έναν πολύ συναισθηματικό μονόλογο, που αφορά την μονοτονία και την καταπίεση που περικλείει την ζωή της πρωταγωνίστριας, ενώ οι δύο ερμηνεύτριες συνοδεύουν όσα έχουν ειπωθεί με μελωδίες και τραγούδια με την βοήθεια της ορχήστρας που υπάρχει στη σκηνή. Το έργο πραγματεύεται την αγάπη σε συνδυασμό με τη βία της καθημερινότητας, το χιούμορ και την ανία που μπορει να νιώσει ο μέσος άνθρωπος όταν πια ωριμάσει, καθώς και τα μέτρα που θέλει να λάβει για να την αντιμετωπίσει.

Συναισθήματα καταπιεσμένα από γυναίκες και άνδρες, εγκλωβισμένους σε ρόλους αρχετυπικούς. Ένας αγώνας για την επιβίωση και την ελευθερία και ουσιαστικά η αναζήτηση της μοναδικής συγκολλητικής ουσίας, που είναι η αγάπη.

Μια μουσικοθεατρική παράσταση, όπου ο λόγος πλέκεται μαγικά με τη μουσική και τα τραγούδια, με σκοπό την κάθαρση μέσω της εξομολόγησης, σκηνοθετημένη από την Ελένη Γκασούκα, η οποία δεν άφησε από τα μάτια της τις τρεις πρωταγωνίστριες, δίνοντας τους σαφής οδηγίες για την κίνησιολογική τους συμπεριφορά πάνω στη σκηνή. 

“Είμαι ευτυχής μέσα σ’ αυτή τη δουλειά, μου αρέσει πάρα πολύ η μουσική, η κίνηση και η υποκριτική κι όλα αυτά τα έχω εδώ μπροστά μου και μπορώ να τα χειριστώ. Κάνω λίγα πράγματα και μόνο ό,τι με αφορά κι ό,τι με κάνει ευτυχισμένη”, είπε η σκηνοθέτης. “Η παράσταση αφορά όλο τον κόσμο, παρ’ όλο που λέγεται “Γυναίκες”, γιατί είναι γεμάτη ανθρωπιά και μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε, αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν την αληθινή αγάπη, τον έρωτα, την πίστη στον άνθρωπο. Όταν με κάλεσε η Αναστασία Μουτσάτσου, διάβασα το κείμενο κι επειδή αυτό που βρήκα με αφορά, καθώς πέρα από τη συγκίνηση και την ανθρωπιά έχει μια βαθιά παιδικότητα, μου άρεσε και άρχισα να το επεξεργάζομαι και να δουλεύω“, πρόσθεσε η Ελένη Γκασούκα.

_{Μυρτώ Αλικάκη, Φωτεινή Βελεσιώτου και Αναστασία Μουτσάτσου (από αριστερά)}

Η Αναστασία Μουτσάτσου, που είναι και η κειμενογράφος του έργου, αναφέρθηκε στο κεντρικό σημείο του κειμένου που είναι η αναζήτηση της αγάπης και η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. “Αυτή η γυναίκα, κάποια στιγμή καταλαβαίνει ότι υπάρχουν δύο πράγματα στη ζωή, η αγάπη και ο φόβος. Ξεπερνάει το φόβο, αγαπάει τον εαυτό της κι έτσι καταφέρνει να φέρει κοντά της τους ανθρώπους που αγαπάει – την κόρη της, το παιδί της”.

Σε ερώτηση που δέχθηκε για το αν το θέμα της αγάπης είναι πασέ, απάντησε: “Μπορεί να ακούγεται έτσι, γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε ή που δεν έχουν σπίτι να μείνουν, όμως η αγάπη είναι συγκολλητική ουσία. Αν οι άνθρωποι καταφέρναμε να κερδίσουμε την αγάπη προς τον εαυτό μας και κατά συνέπεια να τη μοιραζόμαστε μεταξύ μας, δε θα μπορούσε κανείς να μας διασπάσει, να μας φέρει αντιμέτωπους μεταξύ μας, να δημιουργήσει πολέμους και αντιθέσεις. Η τακτική της σαλαμοποίησης, που συμβαίνει σε όλη μας τη ζωή και σε όλο τον πλανήτη, ξεκινάει από τα πολύ μικρά κόμπλεξ που έχουμε όλοι μας, τα οποία καλλιεργεί για να μας κάνει τον έναν εχθρό του άλλου”.

“Είναι πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Την Αναστασία τη γνώρισα πριν από λίγους μήνες, την αγαπώ πολύ – πολύ γι’ αυτό που είναι σαν άνθρωπος πρωτίστως, τη Μυρτώ τη γνώρισα ακόμα πιο πρόσφατα. Γενικώς, καταστράφηκα. Εγώ άλλα ήξερα, να ‘χω μπροστά μου τα τραγούδια μου και να τα λέω, ούτε ατάκες να παίρνω, ούτε να δίνω. Η Μουτσάτσου με κατέστρεψε, εγώ μπορεί να καταστρέψω βέβαια τη Μυρτώ και την Ελένη τη Γκασούκα, αλλά αυτό ξέρω, να τραγουδάω. Δε ξέρω τίποτα άλλο τόσα χρόνια. Σας ευχαριστώ πολύ“, είπε από την πλευρά της η Φωτεινή Βελεσιώτου.

_{Ελένη Γκασούκα, Αναστασία Μουτσάτσου, Μυρτώ Αλικάκη}

Στο τέλος μίλησε η ηθοποιός της παράστασης, Μυρτώ Αλικάκη: “σπάνια έχω νιώσει ότι είχα μια τέτοια ευκαιρία στη ζωή μου και καλλιτεχνικά και σε προσωπικό επίπεδο. Θαυμάζω πάρα πολύ την Αναστασία και τη Φωτεινή, αγαπάω πάρα πολύ την Ελένη, με την οποία έχω ξαναδουλέψει. Έχει κάτι πάρα πολύ σπάνιο, ένα τρομερό συναίσθημα και ξέρει να σου δίνει συγκεκριμένες, σαφείς οδηγίες για να μη χάνεσαι στον ορίζοντα. Νιώθω μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ αυτές τις τρεις γυναίκες και ως εκ τούτου πολύ βαθιά ευτυχία και ικανοποίηση και πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε, όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο αλαζονικό, θα αγγίξει πάρα πολύ κόσμο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο απ’ το να συμφιλιώνεσαι με όσα σε πονάνε στη ζωή αυτή“.