Γκουλτούρα Απόψε: Phone Home

That said, αυτή απόψε ήταν πραγματικά η χειρότερη παράσταση που έχω δει ολόκληρη τη χρονιά, και όχι απλά στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες δυο χώρες με ζωντανή σύνδεση.

Ξεκίνησε με καλές προοπτικές, όμως. Μια παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού η οποία θα συνδέεται σε σημεία ιντερνετικά με άλλες δυο παραστάσεις που παίζονται την ίδια ωρα ταυτόχρονα σε Λονδίνο και Γερμανία, βασισμένη σε μια ιδέα του ίδιου που δουλευόταν εδώ και ΔΥΟΜΙΣΗ χρόνια με τους συνάδελφους του Michael Sommer και Tom Mansfield. Κάναμε όνειρα λοιπόν για τις τρελές δραματουργικές πιθανότητες που ανοίγει μια τέτοια συνθήκη και τους τρόπους που θα συνδέονταν κατά τη διάρκεια τους οι τρεις διαφορετικές πλοκές σε κάθε θέατρο.

Χαρηκες; Θα’θελες.

Το αποτέλεσμα, πολύ πιο πεζό και, γαμώτο, εύκολο απο όσο περιμέναμε. Αντί για μια πλοκή, ενα αταίριαστο μάζεμα απο μικρά, πρόχειρογραμμενα και συνήθως με προφανεστατο τρόπο διδακτικά σκετσάκια, όλα γύρω απο το θέμα του προσφυγικού. Ενσωματωνουν πάντα στην διαρκεια τους τη χρηση Skype και ιντερνετικης επικοινωνίας, η οποία αναλώνεται σε κυρίως ανεμπνευστα ενσταντανε τύπου “α να δουμε τι κανουν στα άλλα θέατρα που ετοιμάζουν κ εκεί ενα σουαρέ, α τι μενού έχετε, αχαχα τζατζίκι εμείς λουκάνικο εσείς” και άβολες τριπλές συζητήσεις γιου με γονεις και γκομενα στο Skype που δεν περνούν ποτέ το επίπεδο λυκειακής παράστασης αυτοσχεδιασμού.

Είναι τόσο πρωτοφανής, εν έτει 2016, η ιδέα της χρήσης του Skype σε παράσταση που να δικαιολογεί τέτοια προσβλητική οκνηρία στην έμπνευση; Θεώρησε κάποιος οτι όντως το gag αυτό θα ήταν αρκετό μαζί με τον εύκολο κοινωνικό προβληματισμό περί προσφυγικού για να αγνοήσουμε τον ακραίο διδακτισμό και τη χαμηλή ποιότητα της γραφής; Ακόμα χειρότερα, μια κάποια ντροπή στη σύγκριση των παραγώγων σε κάθε χώρα. Στις τελευταίες συνδέσεις, Αγγλία και Γερμανία χρησιμοποιουν έξυπνα τις κάμερες τους, ελευθερωμένοι απο τη συνθήκη του Skype, και δινουν δυνατες εικονες και καδραρισματα, ενω η Ελλαδα, άβολα, μεταδίδει απο μια φτηνή κάμερα με κακό ζουμ, στημένη ακίνητη 7 σειρές μακρια απο τη σκηνή.

Μικρή όαση στην απελπισία της βραδιάς, δυο μικρά σκετς στα τοσα. Στο πρώτο, ένας διάλογος μάνας και γιου στο σκαηπ, χωρισμένοι απο την προσφυγιά, με τον καθένα προσπαθει με διακριτικούς τρόπους να ξεγελάσει τον άλλο πως είναι καλυτερα για να μην τον ανησυχήσει. Στο δεύτερο, μια παρουσιάστρια μεταφέρει οδηγίες επιβίωσης για κάθε περιοχή της Αθήνας σε ενα φανταστικό σενάριο όπου η πόλη μας έχει μετατρεπεί σε εμπόλεμη ζώνη και πρεπει να εκκενωθεί, με αναλυτικές οδηγίες που ανατριχιαζουν. Και στα δυο, κοινος παρονομαστής η εξαιρετική πλεον κωμικος, Στεφη Πουλοπούλου που εδώ χτίζει με διακριτικά μεγεθυμένα στοιχεία, αληθινούς και πιστευτούς, αναγνωρίσιμους δραματικούς χαρακτήρες.

Τουλάχιστον, ήταν μια καλή ευκαιρία για ευαισθητοποίηση του κοινού στα προσφυγικά θέματα, με σημαντικά ιστορικά στοιχεία και ντοκουμέντα-μαρτυρίες και από δικές μας, πιο κοντινές προσφυγικές κρίσεις, όπως αυτή της Αλβανίας στα 90s ή με καυστικά revisiting του παρασκηνίου από πολύ πιο πρόσφατα βατερλώ όπως το Golden Gala. Τίμιο σε αυτή την προσπάθεια, ακόμα και αν το καλλιτεχνικό της αντίβαρο δεν αντιστοιχεί σε κάτι παραπάνω από ένα φοιτητικό βιντεάκι στο youtube.

1,5/5 *