Συν+Πλην: «Και τώρα οι δυο μας» του Αλεξάντερ Γκέλμαν στο Θέατρο Μουσούρη

Το έργο
Ενα επιτυχημένο και, φαινομενικά, ευτυχισμένο ζευγάρι. Οπως τα χιλιάδες άλλα γύρω μας: ο Αντρέι Γκλάντγκοφ (που είναι πολιτικός μηχανικός και διευθυντής σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρία) και η γυναίκα του η Νατάσα, πιο διανοούμενη, που εργάζεται σε βιβλιοθήκη. Εχουν έναν 16χρονο γιο, που όμως, έπειτα από ένα ατύχημα που συνέβη στο χώρο που εποπτεύει ο Αντρέι, μένει ανάπηρος. Το πλήγμα βαρύ για τους δυο γονείς. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο καθωσπρεπισμός πάει περίπατο. Ετσι, ο Αντρέι και η Νατάσα συγκρούονται, δηλώνουν την αηδία και το μίσος τους ο ένας για τον άλλον, ματώνουν, και μέσα στην οδύνη τους για την κατάσταση του γιου τους, αποκαλύπτουν, μέσω της γραφής του Γκέλμαν, το οικογενεικό σύμπαν που είχαν φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια, με γνώμονα το κέρδος, την κοινωνική καταξίωση και τα υλικά αγαθά.

Αυτά τους ενώνουν. Και τώρα, σε μια στιγμή που άλλα απαιτεί, όλα αυτά τα αγαθά που απέκτησαν στον κοινό τους βίο δεν τους χρησιμεύουν σε τίποτα. Ενα έργο γραμμένο από έναν Ρώσο συγγραφέα, που έζησε τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του 20ού αιώνα και της τότε Σοβιετικής Ενωσης, τάχτηκε εξ αρχής με τις μεταρρυθμίσεις του Γκορμπατσώφ και παρακολούθησε, με το οξυδερκές βλέμμα του, τη μετατροπή της πρώην κομμουνιστικής κοινωνίας της χώρας του, σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί ο ατομικισμός, το κέρδος, η κοινωνική «επιτυχία», η επίδειξη.

Η παράσταση
Σ’ ένα σκηνικό (Γιώργος Γαβαλάς) που υπογραμμίζει την επιδεικτική πολυτέλεια και την άνεση, ο Πέτρος Φιλιππίδης και η Λυδία Κονιόρδου, οι δυο τους επί δύο ώρες στη σκηνή, αναπαριστούν εύστοχα το επιτυχημένο ζευγάρι που ξαφνικά χάνει κάτι ουσιαστικό -την υγεία του παιδιού τους. Η οδυνηρή πραγματικότητα τους εξαναγκάζει να συζητήσουν πραγματικά, να ξαναδούν τις ζωές τους και τους εαυτούς τους. Κι αυτό το «πραγματικά» εμπεριέχει πόνο, προσβολές, υποτίμηση, παράπονο, κρυμμένες φοβίες και κρυμμένες ματαιοδοξίες.

Ο θεατής σ’ αυτό το δίωρο είναι πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο, μέχρις ότου κατανοήσει ότι και οι δύο δεν εγκαταλείπουν στιγμή το πανάκριβο ίδιον όφελος: την καριέρα, τη δύναμη, την ασφάλεια της οικονομικής άνεσης. Ολα αυτά τα στοιχεία αναδεικνύονται σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης και μέσω του κειμένου (φυσικά) και μέσω της ερμηνείας των δύο έμπειρων ηθοποιών. Που δεν διστάζουν να «σπάσουν» τη μέχρι τώρα εικόνα που έχουν δημιουργήσει στη σκηνή. Ο Γιώργος Κιμούλης που εκτός από τη σκηνοθεσία επιμελήθηκε και την (πολύ καλή) απόδοση του κειμένου, τους καθοδήγησε με ακρίβεια.

Τα Συν (+)

• Οι ερμηνείες: Είναι ένα έργο για δύο ρόλους. Είναι ένα έργο που βασίζεται στις ερμηνείες. Είναι ένα έργο για ηθοποιούς που θα πρέπει να βγάλουν την ψυχή τους. Ο Πέτρος Φιλιππίδης συνεχίζει να εκπλήσσει επιλέγοντας να βαδίσει σε πολύ δύσκολα μονοπάτια, εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι ως τώρα μας είχε συνηθίσει, και η Λυδία Κονιόρδου, μεστή, ώριμη, γεμάτη, μας πείθει κάθε στιγμή για τις διαφορετικές όψεις της Νατάσας που προβάλλει.
• Τα σκηνικά: Ο Γιώργος Γαβαλάς, που τα φρόντισε, συμβάδισε απολύτως με την ουσία του έργου, φτιάχνοντας ένα μόνο δωμάτιο ενός νεόπλουτου σπιτιού, με κυρίαρχα τα υλικά αγαθά και τις ανέσεις, «ζωγραφίζοντας» το σύμπαν αυτών των δύο ανθρώπων, που είναι τα πολλά και ωραία ρούχα, τα γκάτζετ, το κενό.

Τα Πλην (-)

• Ο ρυθμός: Εχω την εντύπωση ότι σε κάποια σημεία χρειαζόταν ο σκηνοθέτης της παράστασης να «σφίξει» κάπως τον ρυθμό. Με συνακόλουθο «σφίξιμο» και της διάρκειας της παράστασης, που θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερη.

Το άρθοισμα (=)
Το «Και τώρα οι δυο μας» αφορά τις σχέσεις ενός ζευγαριού παντρεμένου χρόνια. Θέμα που γοητεύει διαχρονικά τους θεατρικούς συγγραφείς και όχι μόνο. Η παράσταση του θεάτρου «Μουσούρη» σέβεται τους θεατές σε κάθε στιγμή της, επενδύει απλόχερα σε όλα τα υλικά που απαιτεί μια παράσταση -ανθρώπινα και υλικά-, και χαρίζει, εντέλει, ένα ωφέλιμο δίωρο στους θεατές. Ας πούμε μια ψυχοθεραπεία με πολύ μικρό αντίτιμο.