Στην Αθήνα, τη μέρα που η Στέγη μας έβαλε σε χρονομηχανή…

Από την άλλη το ενδιαφέρον να δούμε τι μας περίμενε σε αυτή τη βιωματική παρουσίαση των δημοφιλών εκπαιδευτικών εργαστηρίων της Στέγης μεγάλωνε όσο πλησίαζε η ώρα που θα βγαίναμε από τα παπούτσια του δημοσιογράφου για να μπούμε σε αυτά του φιλομαθή Αθηναίου πολίτη. Αφού η υπεύθυνη των προγραμμάτων Μυρτώ Λάβδα μας ενημέρωσε ότι κάθε ένα από τα εργαστήρια θα διαρκέσει περίπου 20 λεπτά και μας ευχήθηκε να τα περάσουμε όσο πιο ωραία και βιωματικά γίνεται, το παιχνίδι ξεκίνησε.

Στο πρώτο εργαστήριο «Η φωνή στη Στέγη» με υπεύθυνη την Μάρθα Μαυροειδή δεν κληθήκαμε να βουτήξουμε στο ρόλο μιας παρελθούσας ή μέλλουσας ηλικίας. Ήμασταν αυτοί που είμαστε τώρα. Ενήλικες που θα εξερευνούσαμε τις δυνατότητες και τα όρια της φωνής μας αντιμετωπίζοντάς την ως μουσικό όργανο. Λίγο επειδή μάλλον δεν μας αρέσει ο τωρινός μας «ρόλος», λίγο η αμηχανία το team του εργαστηρίου δεν είχε ακόμα χαλαρώσει καθόλου- οι μισοί δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να μείνουν στην αφάνεια και να κάτσουν στις πίσω καρέκλες αλλά η Μάρθα τους τραβούσε μπροστά στο ημικύκλιο που είχαμε καθίσει οι πιο θαρραλέοι.

«Πάμε να χτίσουμε ένα τουβλάκι με τις φωνές μας» έδωσε το σύνθημα η Μάρθα κι αρχίσαμε τα παρατεταμένα «μμμμμμ» με την εντολή να νιώθουμε την δόνηση στα δόντια μας. Μετά μας ζήτησε να συνεχίσουμε με ένα «ντροπαλό ΑΑΑΑ» κι από εκεί να περάσουμε στα ρυθμικά «ντουμ/ντουμ/ντουμ».

Χωριστήκαμε σε γκρουπάκια. Καθώς περνούσε η ώρα σιγοτραγουδούσαμε τα «ντουμ/ ντουμ» πιο χαλαρά. Η δασκάλα μας προσπαθούσε να εμψυχώσει τους (λίγους) άντρες της παρέας «Αντισταθείτε στο να σας τραβήξουν τα κορίτσια!» (σ.σ με τις ψιλές φωνές μας). Mετά από 10 λεπτά είχαμε χτίσει το πρώτο ηχητικό τουβλάκι. Το κλείσιμο αυτής της συνάντησης μας έδωσε μια πολύ καλή αφορμή για σκέψη. Η Μάρθα μας είπε: «Το πιο ουσιαστικό που κάνουμε εδώ είναι να μαθαίνουμε να ακούμε τον διπλανό μας κι αυτό έχει πολλές προεκτάσεις στη ζωή μας».

Ύστερα έπρεπε να γίνουμε παιδιά. Αυτό κι αν είναι δύσκολο. Άντε να ξεθάψεις όλον εκείνο την πηγαία κι αυθόρμητη χαρά. Ευτυχώς ο ενθουσιώδης υπεύθυνος του εργαστηρίου Ρομποτικής Αντώνης Κάνουρας «το είχε». Χωριστήκαμε σε ομάδες και καθίσαμε στα στρογγυλά τραπέζια πάνω στα οποία μας περίμεναν αμαξάκια- lego. Στο δικό μας, το κατά 90% γυναικείο τραπέζι κοιτάζαμε όλες το ρομποτοαμαξάκι με τρόμο. Καταλάβαμε ότι θα χρειαστούν μαθηματικά ή/ και γνώσεις μηχανικής όταν ο δάσκαλος άρχισε να μας μιλάει για τον αισθητήρα αφής του μινιόν αμαξιού. O συνάδελφος ξεκίνησε να τον επεξεργάζεται –μιας κι ο στόχος μας ήταν να προγραμματίσουμε το αμαξάκι να διαγράψει μια συγκεκριμένη πορεία που είχε οριοθετήσει με κολλητική ταινία στο πάτωμα ο δάσκαλος. Σε αυτό το σημείο μια συνάδελφος αναφώνησε «τι χρήσιμο να έχεις έναν άντρα στο τραπέζι!». Πάντως, όταν ξεφοβηθήκαμε το αυτοκινητάκι και καταφέραμε να το βάλουμε στη σωστή πορεία μετά από κόπο αλλά και δημιουργική διάθεση χαρήκαμε όντως σαν παιδιά.

Το επόμενο στάδιο κι αν ήταν γεμάτο προκλήσεις κι αναμνήσεις. Θα ξαναγινόμασταν έφηβοι. Πλησίασα την πόρτα με προσοχή κι ανάμεικτα συναισθήματα. Η εφηβεία μας είχε τοποθετηθεί ιδανικά στο εργαστήριο των εικαστικών (εφηβεία= έκφραση, έτσι δεν είναι;) με υπεύθυνο τον καλλιτέχνη Ανδρέα Κασάπη ο οποίος μας εξήγησε ότι η «σπίθα» του συγκεκριμένου εργαστηρίου ανάβει από μια παράσταση, μια έκθεση ή μια συναυλία που έχουν παρακολουθήσει νωρίτερα στη Στέγη οι έφηβοι.
Όσο για εμάς πριν προλάβουμε να επεξεργαστούμε τις φωτοτυπίες με τα σχέδια και τις εικόνες μπροστά μας κληθήκαμε να απαντήσουμε τι σημαίνει για εμάς η έννοια «δημόσιος χώρος». Για λίγα λεπτά σιωπή. Μετά τα εφηβικά μυαλά μας πήραν φωτιά.

Έτσι, ο δημόσιος χώρος είναι: «κάτι που ανήκει σε όλους μας»/ «σεβασμός»/ «ένα δέντρο και μια κούνια»/ «παύση από την εργασία & ανάγκη για ομορφιά»/ «πολύς κόσμος & σκουπίδια»/ «κάτι κατεστραμμένο»/ «κίνηση, βουή και φασαρία»/ «τα πάρκα στο εξωτερικό»/ «βόλτα στην παραλία»/ «ελευθερία και παιχνίδι» και πολλά άλλα.

«Στις απαντήσεις σας βλέπω κι επιθυμίες αλλά βλέπω και την πραγματικότητα» μας είπε ο νέος μας δάσκαλος και μετά μας ζήτησε να συνεργαστούμε σε ομάδες των δύο για να φτιάξουμε ένα κολάζ (με τις ασύνδετες εικόνες που είχαμε στη διάθεση μας) με θέμα το δημόσιο χώρο. Εντάξει- προέκυψαν μικρά αριστουργήματα. Τόσο εγώ όσο κι η συνάδελφος από το free press Taλκ, Πελιώ Παπαδιά, ήμασταν πολύ περήφανες για την σουρεαλιστική μας δημιουργία η οποία χώρεσε από ένα υπερμέγεθες καναρίνι μέχρι τον Μάο Τσε Τουνγκ.

Για το τέλος μας έμεινε το μοναδικό ηλικιακό στάδιο για το οποίο όλοι οι συμμετέχοντες έπρεπε να κοιτάξουμε πολύ μπροστά. Τώρα θα ήμασταν λέει 65+ και θα χορεύαμε. Πρόκειται για το εργαστήριο όπου η περιέργεια όλων είχε χτυπήσει κόκκινο. Κι η χειμαρρώδης κι εμπνευστική χορογράφος Πατρίσια Απέργη μας έκανε από το πρώτο λεπτό να αναρωτιόμαστε γιατί αυτό το εργαστήριο δεν απευθύνεται απλώς και στην δική μας ηλικία τόσο πολύ που κατάφερνε να μας αποφορτίζει και να μας απελευθερώνει. Οι εντολές της Πατρίσια έπεφταν βροχή αλλά στο βάθος τους ήταν απλώς γλυκές προτροπές: «δεν ταλαιπωρώ τα γόνατα μου»/ «παρατηρώ πως βαδίζω»/ «αγαπώ το σώμα μου καθώς προχωράω»/ «προσέχω πως αναπνέω».

Οι κινήσεις άλλαζαν συνεχώς, η έκπληξη μας περίμενε συνεχώς στην γωνία αλλά πραγματικά τα πιο ωραία κομμάτια ήταν αυτά που η Πατρίσια μας έβαζε να: προσέξουμε/ κοιτάξουμε βαθιά στα μάτια για ένα λεπτό/ να πιάσουμε σε διάφορα σημεία του σώματος/ τον διπλανό μας. Ακόμα και μεγάλες παρατεταμένες αγκαλιές κάναμε. Άσε που οι φιλοφρονήσεις που καλούμασταν να ανταλλάξουμε με τον διπλανό μας ανέβαζαν την διάθεση στα ύψη. «Έχεις ωραία κίνηση», «Έχεις ωραία μαλλιά» λέγαμε ανάμεσα στα άλλα ο ένας στον άλλο. Και στο τέλος προτείναμε τις δικές μας κινήσεις καθώς χορέψαμε David Bowie/ Under Pressure κι Elvis Costello/ Just a perfect day.

Κι έτσι ένα μεσημέρι που είχαμε αφήσει για λίγο την εργασία μας πάνω στα ντουζένια της, με το άγχος να γνωρίζει μεγάλες δόξες, καταφέραμε να φύγουμε από τη Στέγη πανάλφροι σαν πουλάκια κι αυτό το λες και mini θαύμα.

Υ.Γ 1: Γιατί βεβαίως- βεβαίως το γεγονός ότι όλη η Αθήνα έχει μετατραπεί σε ένα γιγαντιαίο εργαστήριο δεν σημαίνει ότι όλα έχουν πλήρη σχεδιασμό, υποδομή και σκεπτικό. Το αντίθετο μάλιστα.
Υ.Γ 2.: Ένα εργαστήριο που σε βάζει να συναισθάνεσαι τον άγνωστο διπλανό σου είναι επίσης ένα σοφά σχεδιασμένο εργαστήριο.