Σε πρώτο πρόσωπο: Η Λένα Παπαληγούρα μιλά για τον “Μικρό Πρίγκιπα”
Η Λένα Παπαληγούρα δεν έχει κλείσει ούτε δέκα χρόνια από τότε που απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης καταπιάστηκε με το χώρο της υποκριτικής. Στην αρχή στην τηλεόραση, και λίγο αργότερα στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έχει καταφέρει να δώσει ξεχωριστές ερμηνείες και να μην μας αφήνει να την ξεχνάμε, καθώς σε κάθε σεζόν υποδύεται δύο, τρεις ή τέσσερις ρόλους σε διαφορετικές παραστάσεις. Από τις 19 Οκτωβρίου, αφήνοντας για λίγο την «Κατερίνα» και τις συνεχείς διαδρομές της στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και πριν ξεκινήσει και πάλι τις «Τρεις αδελφές» στο θέατρο «Πορεία», θα αφηγηθεί, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, την ιστορία του «Μικρού Πρίγκιπα», αυτού του αγαπημένου σε όλους μικρού αγοριού, που ήθελε να πετάξει και να γνωρίσει άλλους γαλαξίες. Της ζήτησα να αφηγηθεί τις προσωπικές της μνήμες από αυτό το διαρκές και παντοτινά αγαπημένο «παραμύθι».
Δεν θυμάμαι πότε το πρωτοδιάβασα, γιατί αυτό το παραμύθι είναι πάρα πολύ μέσα στη ζωή του καθενός μας, στα διαβάσματά του, στις μνήμες του, κι αυτό έχει και τα καλά και τα κακά του. Θυμάμαι σίγουρα αυτό το αγόρι και το κασκόλ και τα ξανθά μαλλιά και θυμάμαι ότι ήταν ένα παραμύθι που το διάβαζα και δεν πολυκαταλάβαινα. Οχι ότι τώρα καταλαβαίνω• είναι ένα πολύ μυστικό, μεταφυσικό, υπαρξιακό παραμύθι.
Θυμάμαι πάντα ότι με συγκινούσε, χωρίς να μπορώ να καταλάβω ακριβώς γιατί. Και νομίζω ότι τώρα κάπως μου απαντήθηκε οι απορίες μου, κάπως μου λύθηκε το γιατί συμβαίνει αυτό, όταν κάνοντας έρευνα για την παράσταση, έφτασα στις επιστολές του ίδιου του Εξιπερί, που έγραφε ως πιλότος. Και διάβασα τις δικές τους αναζητήσεις, τις δικές του «πτήσεις», την ιστορία του με την Κονσουέλο, τον μεγάλο έρωτα της ζωής του.
Ελπίζω μέσα από την παράσταση να βγαίνει ότι η σχέση μας με τον Μικρό Πρίγκιπα είναι η ανάγκη που έχουμε όλοι και μας οδηγεί να επινοήσουμε αυτόν τον ήρωα, που βρίσκεται μέσα στον καθένα από μας. Σαν να είναι η αθώα και η σοφή πλευρά μας.
Φυσικά και μπορεί να δει την παράσταση κι ένα παιδί, απλώς δεν είναι φτιαγμένη ως παιδική παράσταση. Συνηθίζουμε να βλέπουμε τον Μικρό Πρίγκιπα ως ένα παιδί που ονειρεύεται. Το τέλος είναι σα να μην το αντιμετωπίζει, γιατί είναι κάτι πολύ σκοτεινό. Η παράστασή μας το αντιμετωπίζει, χρησιμοποιούμε ντοκουμέντα, επιστολές. Εγώ θα έλεγα ότι είναι και για ενήλικες.
Η ιστορία δεν αλλοιώνεται. Απλώς είναι η ματιά μιας ομάδας ανθρώπων πάνω σε αυτή την ιστορία, με το βλέμμα του ενήλικα
Είναι πολύ παρούσα σ’ αυτή την παράσταση η Κονσουέλο, ως μνήμη, ως ανάγκη του άλλου μισού. Αυτό κάνει την ιστορία να απευθύνεται περισσότερο σε ενήλικες. Ομως, είναι πάντα μια ποιητική εκδοχή, όπως τα παραμύθια.
Είναι ένα παραμύθι, ένα συμβολικό παραμύθι, που μιλάει για την ειρήνη, την αγάπη και τη φιλία και αφοράόλους. Και ταυτόχρονα είναι η ιστορία και η διαδρομή του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, αυτού του Πρίγκιπα, που αγάπησε τους αιθέρες και έχασε τη ζωή του στους αιθέρες.
