Γκουλτούρα Απόψε: Mon Petit Prince

Σκεφτείτε το λίγο. Αυτή η πρόταση είναι P.R.-ίστικη ανοησία. Αν είναι ένα κυρίαρχο επαναλαμβανόμενο theme σε ολόκληρο το βιβλίο του Σαιντ Εξυπερύ, είναι η ανωτερότητα του αθώου, μαγεμένου παιδικού βλέμματος απέναντι στη στείρα «ενήλικη» ματιά, όπου τα πάντα είναι θέμα ιδιοκτησίας, δύναμης, αριθμών, εντολών. Πόσο θα συγκρούονταν αυτές οι δυο ιδέες;

Η παράσταση του Μπογδάνου φλέρταρε στην πρεμιέρα της επικίνδυνα με αυτή την παγίδα, του αυτοσόβαρου, του στομφώδους, του παγερά μελετημένου.

Αλλά μόνο σε στιγμές. Η Λένα Παπαληγούρα εμφανίστηκε, στην αρχή της παράστασης ειδικά, απόμακρη, βαριά, παγωμένη. Εξωγήινη; Ναι. Είναι ίσως ο χώρος αυτός, που παρασέρνει πολλούς δημιουργούς σε αχρείαστες προσπάθειες επιβεβαίωσης απέναντι στο μέγεθος του. Μετά όμως ειδικά από το περσινό και προπέρσινο «Μπιλ & Λου» ήξερα τις δυνάμεις του «Μικρού Μπογδάνου», την υπέροχα γλυκιά και ταυτόχρονα κοφτερή ματιά του απέναντι στο παραμυθένιο με τρόπο ενήλικο που δεν υποβιβάζει τη μαγεία της αθωότητας. Και παρέδωσε.

Στην αρχή, μικρές λεπτομέρειες, αν μικρή λεπτομέρεια εννοείς την εικόνα του Σαιντ Εξυπερύ ως πιλότο να πετάει με ένα αεροσκάφος που είναι μια τιτανοτεράστια χαρτοσαΐτα που είναι διπλωμένο ένα γράμμα του (στην αγαπημένη του Κονσουέλο, που ήταν και η έμπνευση για το κακομαθημένο Τριαντάφυλλο;). Αυτή κι άλλες εντυπωσιακές ονειρικές εικόνες σε συνεργασία με τον σκηνογράφο Πάρη Μέξη, πλανήτες που ανοίγουν στα δυο και αποκαλύπτουν άλλους πιο μικρούς, και πιο μικρούς, αστερομπάμπουσκες, αφαιρετικά γλυπτά τοτέμ στην ίδια οριγκάμι αισθητική που συμβολίζουν τα πρόσωπα-κλειδιά που συνδέονται με τον Πρίγκηπα… Παιδική φαντασία που γιγαντώνεται και γεμίζει τη σκηνή του Δημοτικού.

Μετά, τα πρόσωπα. Απέναντι στην ψυχρότητα του Πρίγκηπα, ένα σύμπαν από αλλοπρόσαλλες φιγούρες, ζωντανεμένες με υπέροχη σωματικότητα και παράλογο χιούμορ. Ο θίασος των 6 “μαχητών του διαστήματος” σαν μάζες αστρόσκονης κάνουν συνέχεια τροχιά γύρω από τη σκηνή και ζωντανεύουν έναν-έναν τους χαρακτήρες που συναντά ο πρίγκηπας σε κάθε μοναχικό πλανήτη μέχρι να φτάσει στη Γη και στην έρημο του πιλότου, με αρχή ένα αληθινά μαγευτικό τριαντάφυλλο που δεσπόζει ιπτάμενο στον αέρα με τους ηθοποιούς από κάτω ανοιγμένους σαν πέταλα να του δίνουν χορωδιακά φωνή. Από εδώ απογειώνεται και η παράσταση. Το κέφι κάθε ενός από το διαλεγμένο καστ, και με την εξαιρετική δραματουργική επεξεργασία του Μπογδάνου με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, δίνει ανάλαφρο και ανατρεπτικό χιούμορ στην παράσταση, με stand-outs τον ίδιο τον Μαυρογεωργίου (μια έξοχη ανθρωπόμορφη Αλεπού με τέλεια ισορροπία χιούμορ, self-entitlement και τρυφεράδας) και την θεότητα με μπόα, Θάνο Λέκκα που ήταν και η αληθινή επιτομή του gender fuck ορίου της αισθητικής της παράστασης μαζί με την ανδρόγυνη Παπαληγούρα.

Απαραίτητη η ενέργεια από νεανικό σωματικό και devised θέατρο στις συναντήσεις αυτές, που εξισορροπεί την εικαστική αυστηρότητα και δίνει πάτημα στην Παπαληγούρα για να βρει και η ίδια στις σκηνές τους την αθωότητα αυτή του Πρίγκηπα και τη ΧΑΡΑ του έργου. Δεν είναι παιδί, αλλά δεν είναι, ευτυχώς, και ενήλικας, κι ας τον διαφημίζουν έτσι. Μια μικρομέγαλη εκδοχή, σαστισμένος ή μαγκωμένος, βρίσκει μέσα από τις περιπλανήσεις του ξανά την πηγή της αναγκαίας πεινασμένης του περιέργειας για τα πάντα γύρω του, γίνεται ξανά εξερευνητής και στο τέλος έχοντας βρει τις προτεραιότητες του εκτοξεύεται πίσω στο διάστημα μέσα σε ένα επιλεγμένο ροκ σάουντρακ που ορίζει με κάθε κλασσική επιλογή το διαρκές στίγμα της αισθητικής της παράστασης.

Έτσι και η σκηνοθεσία, όπως ο Πρίγκηπας, ξεχνιέται μερικές στιγμές στην υποχρέωση για θέαμα (και είναι εικόνες που όντως μένουν χαραγμένες), ενώ η αληθινή δύναμη της βρίσκεται σε αυτή τη ΧΑΡΑ (πάντα με κεφαλαία) και τη ζωντάνια του νεανικού θιάσου και των devised στοιχείων, της παιδικότητας και του πηγαίου χιούμορ του έργου που ευτυχώς δεν εκλίπει. Ο Μικρός Πρίγκηπας δεν ήταν ΠΟΤΕ ένα παιδικό βιβλίο, αλλά ένα βιβλίο που δίνει διαφορετικά επίπεδα νοήματος σε κάθε ηλικία που το επανεπισκέπτεσαι. Αυτή εδώ, πλέον, ειναι η καλύτερη ηλικία και ματιά για να το δεις πλήρως, με ή χωρίς όποιες ανισορροπίες. Όχι ενήλικη, βλακείες, αλλά μεστή.

Μόνο οι μεγάλοι σπαταλούν ενέργεια να τα σκέφτονται και να τα υπολογίζουν αυτά.