Πώς είναι να βλέπεις μια παράσταση στο λόμπι ενός νοσοκομείου;

Στα «μπαλκόνια» του πρώτου και του δεύτερου ορόφου, πάνω από το αίθριο του Καρδιοχειρουργικού Κέντρου του Ωνασείου προβάλλουν τα κεφάλια γιατρών με χειρουργικά σκουφιά και των νοσηλευτριών με τις πράσινες ρόμπες να κοιτάζουν προς το ισόγειο. Ο κόσμος του επισκεπτηρίου – ακούγοντας το τραγούδι – κοντοστέκεται καθώς πλησιάζει προς την έξοδο. Κι ένα ξανθό κοριτσάκι έχει στηρίξει τους αγκώνες του στα σκαλιά της εισόδου για να βλέπει καλύτερα.

Σίγουρα δεν είναι ένα συνηθισμένο βράδυ για το νοσοκομείο της λεωφόρου Συγγρού. Πόσω μάλλον αν παρατηρήσεις την ομάδα των ηθοποιών που παριστάνουν τους σκύλους και τραγουδούν με ρυθμικά αλυχτίσματα μα και ανθρώπινες φωνές. Όμως, το θέατρο μπορεί να συμβαίνει παντού και ν’ ανήκει παντού, χωρίς να χρειάζεται να δώσει πολλές εξηγήσεις.

«Το κάλεσμα της άγριας φύσης», η μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Τζακ Λόντον από την Ελένη Ευθυμίου, είναι μια έξτρα απόδειξη. Η παράσταση σε παραγωγή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση που πρόκειται να παρουσιαστεί για τους επόμενους επτά μήνες σε σχολεία μη προνομιούχων περιοχών, σε νοσοκομεία, γηροκομεία, ιδρύματα, φυλακές αλλά και σε ακριτικές περιοχές ξεκινά την πορεία της από το λόμπι ενός αθηναϊκού νοσοκομείου, θέλοντας να επιβεβαιώσει την ευχέρεια του θεάτρου να προσαρμόζεται και να αφομοιώνεται σε μέρη απρόσμενα.

«Η καρδιά του Μπακ κόντευε να σπάσει από ευτυχία» αφηγούνται οι πρωταγωνιστές της Ελένης Ευθυμίου και οι φωνές τους αντιλαλούν στο χώρο της υποδοχής σαν να θέλουν να επικοινωνήσουν με τους ασθενείς του Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Βεβαίως ο Μπακ δεν είναι παρά ένας γενναίος σκύλος που, στην ιστορία του Λόντον, κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αλάσκα, αναγκάζεται να εγκαταλείψει την ασφάλεια του πολιτισμού και να επιβιώσει σε αντίξοες συνθήκες δείχνοντας εμπιστοσύνη στην εσωτερική του δύναμη και στο ένστικτο του.

«Η ιστορία του Μπακ συμβολίζει το εσωτερικό ταξίδι κάθε ανθρώπου προς τη γνώση, την ωριμότητα, την αυτογνωσία. Είναι το ταξίδι προς την καρδιά μας. Το Ωνάσειο που μας φιλοξενεί είναι ένας ιδανικός χώρος για την πρεμιέρα μας αλλά νομίζω πως κάθε χώρος που θα παρουσιάσουμε στο εξής την παράσταση θα προσφέρει και μια διαφορετική ανάγνωση του έργου. Ο μαθητής ενός σχολείου θα δει τις δυσκολίες στο δρόμο προς την ενηλικίωση, ένας ασθενής ίσως ταυτιστεί με έναν, άλλου είδους, αγώνα» εξηγεί η σκηνοθέτις της παράστασης, που στηρίζεται σε μια “καθαρή” και εικαστικά λιτή αφήγηση της ιστορίας.

Οι έξι ηθοποιοί της – Στέφανος Αχιλλέως, Ηλίας Βογιατζιδάκης, Δήμητρα Κούζα, Τάνια Παλαιολόγου, Αγγέλικα Σταυροπούλου και Βαλάντης Φράγκος – συνθέτουν ένα ασκημένο σύνολο που παράγει ατμόσφαιρες μέσα από τη μουσική, το τραγούδι και την έντονη σωματικότητα. Μολονότι σε μια παράσταση όπως αυτή, τίποτα δεν είναι δεδομένο.

«Η διαφορετική συνθήκη την οποία θα αντιμετωπίζουμε κάθε φορά μας βάζει σε κατάσταση διαρκούς εγρήγορσης και ετοιμότητας. Κι ίσως αυτό να είναι το πιο δυναμικό στοιχείο της παράστασης. Προσωπικά, χαίρομαι να παίρνω αυτό το ρίσκο· μοιάζει με τρικλοποδιά» εξηγεί η Δήμητρα Κούζα.

Ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Χώρος» μαζί με το Σίμο Κακάλα και την Ελενα Μαυρίδου – που έχουν οργώσει απίθανες γωνιές της Ελλάδας με τις παράστασης τους – η Κούζα είναι ίσως η πιο εξοικειωμένη ανάμεσα στους συμπρωταγωνιστές της με το αναπάντεχο του θεάτρου. Έχοντας παίξει μέχρι και σε μπαλκόνι ταβέρνας στην ορεινή Κρήτη, με φως βέσπας αντί για θεατρικό προβολέα, δίπλα σε ψησταριές και με παιδιά που παίζουν στα πόδια της, μπροστά σε κοινό που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του θέατρο, δηλώνει πως «η λέξη – κλειδί για τον ηθοποιό είναι η διαθεσιμότητα. Και το θέατρο είναι μια πολύ ζωντανή κατάσταση. Δοκιμάζοντας αυτή τη δυνατότητα σε πιο ακραίες συνθήκες συνειδητοποιείς τελικά πως δεν παίζεις μόνο για τους άλλους μα παίζεις και για σένα».

Όπου κι αν παιχτεί «Το κάλεσμα της φύσης» θα είναι με δωρεάν είσοδο αφού εντάσσεται στη δράση της Στέγης «Θέατρο για όλους».