Κωνσταντίνος Ασπιώτης: «Έγινα εξώφυλλο γιατί έκανα θέατρο, κι όχι τηλεόραση»

Είναι πρωί, τον περιμένει πρόβα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μέχρι τα μεσάνυχτα και στο μεταξύ έχει δυο ακόμα συνεντεύξεις προγραμματισμένες να ακολουθούν τη δική μας συνάντηση. Ο καφές μπροστά του βοηθάει λίγο. Παρόλα αυτά, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης κάπως κομπιάζει. Και εξηγεί το γιατί: «Δυσκολεύομαι να μιλήσω γι’ αυτά που κάνω. Σκεφτόμουν από καιρό ότι κάποια στιγμή θα έρθει κι αυτό το κομμάτι δουλειάς που είναι οι συνεντεύξεις. Αλλά δεν έχω κάποιο μηχανισμό να τις αντιμετωπίσω. Πως να περιγράψεις αυτό που ζεις μέσα στο θέατρο;».
Τελικά βρίσκει τα λόγια. Δηλώνει περήφανος και ευτυχισμένος που ερμηνεύει τον «Αμλετ», το έργο για το οποίο «από το 1600 μ.Χ., έχουν γραφτεί τόμοι και τόμοι, βιβλιοθήκες ολόκληρες αλλά και πάλι δεν μπορούν να χωρέσουν αυτό που είναι ο Αμλετ». Για κάποιο περίεργο λόγο δεν έχει παρακολουθήσει ούτε ένα ανέβασμα αυτού του κειμένου που, ολοφάνερα, του προκαλεί, δέος.
Στα 12 χρόνια θεατρικής παρουσίας του, είναι η πρώτη φορά που ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης συναντά έναν τόσο κλασικό, «μεγάλο» ρόλο. Μόλις δύο χρόνια μετά το σκηνικό ξέσπασμα του «Rocky Horror show» που τον έφερε στην πρώτη γραμμή των θεατρικών ερμηνευτών δηλώνει πως τίποτα απ’ όλα αυτά, δεν έχει σημασία τελικά.

Πως περιγράφεις τη δική σου προσέγγιση στον Άμλετ;
Είναι ένας άνθρωπος μελετημένος, ευφυής, απαράμιλλης ευφράδειας και γοητείας αλλά δεν περιορίζεται στο “στεγνό” του φιλόσοφου και του διανοούμενου. Είναι ένα παιδί 30 χρονών που ζει, βιώνει. Υπάρχει και η εμπειρίας ζωής του σώματος, του νευρολογικού του συστήματος σ’ αυτά που του συμβαίνουν. Είναι ένας άνθρωπος της δράσης, προσπαθεί μέσα από τη γνώση και την εξυπνάδα του να αφουγκραστεί όσα κορυφαία και τεράστια του συμβαίνουν. Προσπαθεί μέσα από τα όπλα που έχει να πάει σε ένα καινούργιο, τεράστιο πεδίο• ψάχνει, αναζητάει.

Περιγράφεις ως δραστήριο έναν ήρωα που έχουμε ταυτίσει με την απραξία.
Oταν κάποιος μελετά και δεν μένει στη σκέψη, δοκιμάζει και πειραματίζεται με τον εαυτό του, παρατηρεί τη ζωή και προσπαθεί να εφαρμόσει όσα έμαθε, σαφώς και δρα. Ο Άμλετ δρα για να καταλάβει όσα μελέτησε για τη ζωή. Είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έχουμε κατά νου. Είναi άνθρωπος της δράσης. Κι επιπλέον, η σκηνοθεσία της δικής μας παράστασης δεν βλέπει τον Αμλετ στο 1600 μ.Χ., αλλά τώρα. Προσπαθούμε να τον δούμε σε μια απόλυτα ρεαλιστική συνθήκη και αυτό κάπως επιδρά στον ήρωα.

Είναι ηρωικό πρόσωπο ο Αμλετ;
Ναι με την έννοια πως όταν οι συνθήκες είναι αντίθετες και κάποιος καταφέρνει να κάνει κάτι κόντρα σε αυτές. Νομίζω ότι αυτή την εποχή, ήρωες είμαστε πολλοί από εμάς, τους Ελληνες. Είμαστε πάρα πολλοί που κολυμπάμε κόντρα σ’ ένα τεράστιο κύμα που θέλει να μας ξεβράσει στην ακτή. Όχι μόνο επιβιώνουμε αλλά κάνουμε και πράματα.

Πρέπει να δούμε ποιοι είναι έξω, από το πρωί ως το βράδυ και προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις αντί να μένουν στο σπίτι και να ζουν με τη σύνταξη της μάνας ή της γιαγιάς τους

Λες δηλαδή πως οι Ελληνες πράττουν;
Θεωρώ ότι υπάρχουν προσωπικότητες και σύνολα που πράττουν. Φυσικά και είναι πολύ δύσκολο. Δεν μπορούν όλοι να είναι πολιτικά σκεπτόμενοι κι ούτε να κάνουν επαναστάσεις κάθε μέρα. Όμως σε μικρότερη κλίμακα οι άνθρωποι πράττουν και δες τις αντιδράσεις μας στο προσφυγικό. Φυσικά και δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα των προσφύγων, ούτε η δράση μας να σημάνει τον πόλεμο στην πατρίδα τους. Δεν έχουμε αυτή τη δύναμη και νομίζω ότι κανείς δεν την έχει. Ωστόσο είδα πολλούς να δίνουν από το υστέρημα του χρόνου, του εισοδήματος τους, της ψυχικής τους δύναμης για να βοηθήσουν. Και γενικά πρέπει να δούμε ποιοι είναι έξω, από το πρωί ως το βράδυ και προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις αντί να μένουν στο σπίτι και να ζουν με τη σύνταξη της μάνας ή της γιαγιάς τους.

Είσαι εκεί για να παλέψεις όταν η ζωή σε καλεί;
Ελπίζω πως είμαι. Οι κεραίες μου είναι ανοιχτές. Φυσικά υπάρχει ένα κομμάτι σκέψης που με αναχαιτίζει από πολλές δράσεις αλλά σ’ έναν απολογισμό δέχομαι τα πράματα, τα φιλτράρω και κάτι κάνω με αυτά.

Είπες ότι δεν γίνεται να κάνουμε επαναστάσεις κάθε μέρα. Έχει τελειώσει αυτή η συζήτηση;
Οχι, δεν έχει τελειώσει και δεν θα τελειώσει ποτέ. Απογοητευόμαστε, ιδιωτεύουμε, ενωνόμαστε ξανά με ανθρώπους που έχουν κοινούς στόχους, ξαναχωρίζουμε αλλά ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον γι’ αυτό και ζούμε σε κοινότητες, χωριά και πόλεις. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο γι’ αυτό ας αποφασίσουμε να βρούμε μαζί την άκρη μας.

Επιλέγεις να ζεις ή να μη ζεις αυτή την εποχή, σ’ αυτή τη χώρα;
Επιλέγω να ζω. Κι ως ηθοποιός ζω και παράλληλα παρατηρώ τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Παίρνω πράγματα, τα κλείνω σ’ ένα χρηματοκιβώτιο εμπειριών και μετά τα χρησιμοποιώ. Επομένως ζω και δεν ζω. Τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθώ να ζω περισσότερο και να ξεχνάω ότι είμαι ηθοποιός. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να μου συμβαίνει, γιατί κοιμάμαι με αυτό, ξυπνάω με αυτό, χρησιμοποιώ απλές συζητήσεις με ένα φίλο για τις ανάγκες του ρόλου ή της παράστασης. Κι ενώ είναι ωραίο είναι και βασανιστικό. Γι’ αυτό και θέλω συνέχεια διακοπές, είμαι διαρκώς κουρασμένος.

Επιδιώκεις να μπαίνεις μέσα στους ρόλους; Ρόλος δηλαδή για σένα σημαίνει μεταμόρφωση;
Σ’ αυτή τη φάση ναι. Είμαι της ταύτισης• μου αρέσει να γίνομαι ο ρόλος ή να βλέπει κανείς στο πρόσωπο μου έναν άνθρωπο που πατάει σε δικά μου πράγματα κι όμως δεν είμαι εγώ.

Δεν είμαι άδειο κουτί που γεμίζω με λέξεις κι απλώς ανοίγω το στόμα μου και τις λέω

Που ταυτίζεσαι με τον Άμλετ;
Πρώτα απ’ όλα είμαι άνθρωπος που πράττει. Μέσα από την πράξη καταλαβαίνω τη ζωή και τα πράματα. Από την άλλη, επειδή μεγαλώνω κιόλας – έχω περάσει τα 30 – και δεν λειτουργεί η ψυχολογία μου με τον ίδιο τρόπο όπως όταν ήμουν μικρότερος, νομίζω ότι συναντώ τον Αμλετ και στο μεγάλο του υπαρξιακό θέμα, αυτό της κατανόησης της ζωής και πέραν του θανάτου, του μετά. Παλαιότερα, δεν μ’ ένοιαζε καθόλου, είχα την ψευδαίσθηση ότι ήμουν αθάνατος, πολύ δυνατός. Σκεφτόμουν πως αν πέθαιναν δικοί μου άνθρωποι δεν θα με τρόμαζε τόσο. Τώρα μου είναι αδιανόητο να χάσω δικό μου άνθρωπο. Νομίζω λοιπόν, πως είμαι στην κατάλληλη φάση να κάνω τον Αμλετ.

Θεωρείς τον «Αμλετ» μια προσωπική επιτυχία;
Το θεωρώ προχώρημα κι εξέλιξη. Θεωρώ προχώρημα ακόμα και τη διαδικασία. Δεν είμαι ο ίδιος που ήμουν πριν από δύο μήνες. Για να δούμε τώρα, πως θα βγω από αυτόν το ρόλο…

Τι σου δίνει όρεξη και κίνητρο για να ζεις; Η δουλειά σου είναι καθοριστική ή υπάρχει και μια ισχυρή προσωπικότητα πίσω από αυτόν που βλέπουμε στη σκηνή;
Φαντάζομαι πως κάτι θα υπάρχει. Δεν είμαι άδειο κουτί που γεμίζω με λέξεις κι απλώς ανοίγω το στόμα μου και τις λέω. Έχοντας κατακτήσει μια κάποια τεχνική 12 χρόνων κάτι υπάρχει πίσω από όλα αυτά που βλέπετε. Από την άλλη – και σιχαίνομαι που το λέω – είμαι πολύ η δουλειά μου. Κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτήν. Είναι ένας τρόπος ζωής το θέατρο όταν σε αφορά τόσο, όσο αφορά εμένα.

Δεν κάνω ξαφνικά άλλη δουλειά. Απλώς πλέον, τα έργα που συμμετέχω απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό. Δεν μου λέει τίποτα όλο αυτό, αλήθεια. Ειδικά σ’ αυτό το χωριό που ζούμε

Ήταν εύκολο το πέρασμα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους;
Έγινε πράγματι, ένα crossover με το «Rocky horror show» του Κωνσταντίνου Ρήγου. Ομολογώ πως δεν ήταν εύκολο – με εμπορικά δεδομένα – για ένα σκηνοθέτη να εμπιστευτεί κάποιον σχετικά άγνωστο ηθοποιό. Ήθελε μεγάλη τόλμη για να συμβεί παρότι είναι καλό να γίνεται στο θέατρο. Ωστόσο και στις παραστάσεις πριν από αυτήν, πρωταγωνιστής ήμουν πάλι. Δεν αντιλαμβανόμουν ποτέ το ρόλο μου ως κάτι συμπληρωματικό. Δραματουργικά μπορεί να ήταν αλλά για μένα όχι, πάντα έκανα την ίδια δουλειά που κάνω και τώρα – ίσως με λιγότερα λόγια. Δεν κάνω ξαφνικά άλλη δουλειά. Απλώς πλέον, τα έργα που συμμετέχω απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό. Δεν μου λέει τίποτα όλο αυτό, αλήθεια. Ειδικά σ’ αυτό το χωριό που ζούμε.

Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να αναδείξει έναν πρωταγωνιστή, να το κάνει όνομα ή «σταρ»;
Έγινα εξώφυλλο γιατί έκανα θέατρο, κι όχι τηλεόραση. Οπότε μάλλον μπορεί να γίνει. Η λέξη σταρ όμως, όταν κάνει την ίδια δουλειά η Μέριλ Στριπ και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι λίγο αστεία.

Έχεις την αυτοπεποίθηση του πρωταγωνιστή;
Δεν αυτοαμφισβητούμαι, έχω ένα καλό ποσοστό αυτοπεποίθησης. Θα ήταν δύσκολο να αυτο-αμφισβητείται συχνά ο ηθοποιός, κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσει. Θα έλεγα πως μοιάζω με άγριο ζώο, δεμένο με αλυσίδες που περιμένει να κοπούν για να επιτεθεί, να ορμίσει. Βεβαίως ως άνθρωπος χρησιμοποιώ και το νου μου. Αλλά δεν ξεχνάω το ένστικτο μου, αυτή την ορμή.

Έχασες ποτέ τον έλεγχο της αυτοπεποίθησης σου; Ψωνίστηκες;
Πιστεύω πως δεν ξέφυγα ποτέ προς την έπαρση. Πάντα έχω έναν καλό έλεγχο του που βρίσκομαι. Ξέρω που είμαι, σε ποια κοινωνία, σε ποια εποχή, σε ποιους απευθύνομαι, σε ποιους με ενδιαφέρει να απευθυνθώ. Δεν θεωρώ ότι έχω έπαρση κι ούτε συνέλαβα τον εαυτό μου να σκέφτεται αλαζονικά. Επίσης δεν είχα ποτέ αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους που έκαναν ωραία πράγματα, δεν αναρωτιόμουν δηλαδή «γιατί όχι εγώ;». Πάντα θαύμαζα όσους άξιζαν και περιφρονούσα όσους δεν άξιζαν – κι αυτό πατούσε στην αυτοπεποίθηση μου. Θυμάμαι πως όταν φοιτούσα στη σχολή, ο Ανδρέας Βουτσινάς μου είχε πει ότι «οι ηθοποιοί είναι σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα• ο καθένας έχει το δικό του». Είναι μοναδικός και μοναχικός ο δρόμος μας. Από εκεί και πέρα συνεργαζόμαστε, μαθαίνουμε. Η συνεργασία με εξελίσσει.

Διεκδικείς ρόλους ή συνεργασίες;
Πάντα συνεργασίες.

Πιστεύω πως δεν ξέφυγα ποτέ προς την έπαρση. Πάντα έχω έναν καλό έλεγχο του που βρίσκομαι

Έχοντας σκηνοθετική εμπειρία, παρεμβαίνεις στην ανάγνωση του ρόλου;
Φαντάζομαι ότι απελευθερώνεται μια διαδικασία σκηνοθετική αλλά νομίζω πως την είχα και πριν την σκηνοθετική μου εμπειρία και λέγεται επιστασία. Είναι το τρίτο μάτι που οφείλει να έχει ο ηθοποιός. Δεν μπορεί να είναι αυνανιστική η ερμηνεία του, πρέπει να βγαίνει έξω από αυτήν και να αναγνωρίζει αυτό που κάνει. Είναι μια μορφή αυτοσκηνοθετισμού.

Η σκηνοθεσία σε ενδιαφέρει στο πλαίσιο της δουλειάς;
Η σκηνοθεσία προέκυψε ύπουλα, κάτι με έσπρωξε προς τα εκεί. Απλώς έγινε. Ήταν κάτι που ήθελα να ψάξω και ναι, μου αρέσει πάρα πολύ. Τόσο ώστε θέλω να γίνεται σε κατάλληλες συνθήκες που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να τις έχω.