Η αμερικανική σημαία προβάλλει ασάλευτη στη γιγαντοοθόνη του φουαγιέ. Καθώς ξημερώνει η κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση στη σύγχρονη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών μερικοί από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της avant garde αμερικανικής σκηνής βρίσκονται στην Αθήνα – προσκεκλημένοι της «Made in USA» διοργάνωσης που παρουσιάζει η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Μολονότι εκτός έδρας, το μυαλό τους είναι καρφωμένο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα το θρίλερ της ανάδειξης νέου προέδρου μεταξύ της Χίλαρι Κλίντον και του Ντόναλντ Τραμπ.
Περιττεύει, μάλλον, να δηλώσουν την αποστροφή και τον τρόμο που τους γεμίζει το ενδεχόμενο εκλογής του δεύτερου. «Την προηγούμενη εβδομάδα βρεθήκαμε σ’ ένα κολέγιο της Αριζόνα και μείναμε άφωνοι στο θέαμα φοιτητών που φορούσαν μπλουζάκια με το λογότυπο του Τραμπ. Καθώς ζούμε στη Νέα Υόρκη συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για ένα κουκούλι, ένα ιδεολογικό καταφύγιο αφού πραγματικά δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει έξω από τις μητροπόλεις και τι πιστεύουν ή τι θα ψηφίσουν οι άνθρωποι για όλο αυτό. Ο Τραμπ είναι μεγάλη απειλή, διατυπώνει μια τρομακτική γλώσσα που δυστυχώς φαίνεται πως υπήρχε στην Αμερική και τώρα απλώς εκφράζεται στο πρόσωπο του. Κι έτσι, ακόμα κι αν ο Τραμπ δεν εκλεγεί, η απειλή αυτή δεν θα φύγει από την Αμερική» εξηγούν ανήσυχοι η Αμπιγκέιλ Μπρόντι και ο Μάικλ Σίλβερστόουν, επικεφαλής της ομάδας 600 Highwaymen που ανοίγουν την Κυριακή το «Made in USA»· τον κύκλο παρουσιάσεων με σύγχρονες μορφές των παραστατικών τεχνών της Αμερικής που αποτυπώνουν από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 έως και σήμερα τους κοινωνικούς και πολιτικούς κραδασμούς της πατρίδας τους.
«Δεν είναι ένα φεστιβάλ» διευκρινίζει η Κάτια Αρφαρά, η διευθύντρια Θεάτρου και Χορού της Στέγης· «είναι περισσότερο μια συνάντηση διαφορετικών καλλιτεχνικών βιωμάτων αφού προφανώς δεν πρόκειται για ένα πανόραμα της αμερικανικής πειραματικής σκηνής αλλά για μια πρώτη απόπειρα ανίχνευσης του πλουραλισμού, των προκλήσεων, των αντιφάσεων της ιδιαίτερα δυναμικής σκηνής, σε μια ιστορική στιγμή οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων τόσο σε αμερικανικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο».
Η, έως τώρα, αποσπασματική επαφή του ελληνικού κοινού με την αμερικανική πρωτοπορία – μέσα από τις μετακλήσεις εμβληματικών καλλιτεχνών και σχημάτων όπως το Living Theater, το Wooster Group, ο Μπομπ Ουίλσον, ο Μερς Κάνινγκαμ, η Λουσίντα Τσάιλντς και η Τρίσα Μπράουν – έρχεται να αποκατασταθεί τις επόμενες ημέρες στη Στέγη. Ένα σύνολο 11 παραστάσεων σε διάρκεια 17 ημερών – από τις 13 έως τις 29 Νοεμβρίου – συστήνει «ριζοσπαστικά πειράματα με έργα ρεπερτορίου, τολμηρές εξερευνήσεις της ποπ κουλτούρας, αντισυμβατικές προσεγγίσεις του μεταμοντέρνου χορού, εναλλακτικές χρήσεις των νέων τεχνολογιών, αλλά και συμμετοχικές τεχνικές που φέρνουν στη σκηνή ερμηνευτές και θεατές με μια ανεπιτήδευτη αμεσότητα» όπως εξηγεί η κ. Αρφαρά.
«Showcase» από τον Ρίτσαρντ Μαξγουελ
Με εξέχουσα φυσιογνωμία της διοργάνωσης το Ρίτσαρντ Μάξγουελ, εμβληματικό πρεσβευτή της νεοϋρκέζικης σκηνής του ρεαλισμού ( ο οποίος θα βρεθεί στην Αθήνα με δύο παραγωγές του, το αντιηρωϊκό «The evening» και τον εξωθεατρικό μονόλογο «Showcase»), το «Made in USA» στοχεύει να αναδείξει και νεότερους καλλιτέχνες του μεταμοντέρνου από την καρδιά της Νέας Υόρκης, το Μανχάταν, το Μπρούκλιν αλλά και έξω από την αμερικανική μεγάπολη, ως το Σιάτλ και το Κολοράντο.
Ανάμεσα τους η Αννι Ντόρσεν που παρουσιάζει ότι πιο λοξό έχουμε δει πάνω στον «Αμλετ», μια αλγοριθμική περφόρμανς με τίτλο «A piece of work», ο Ντάνιελ Φις που αποδομεί την Γ΄ πράξη των τσεχοφικών «Τριών αδελφών» στο «Who left the fork here», η Μισέλ Ελσγουορθ που εφορμά από τον αρχετυπικό μύθο της Κλυταιμνήστρας και παρουσιάζει ένα new media show στο «Phone Homer», ο Ζάκαρι Ομπερζαν που μεταφέρει τον παρολίγο θάνατο του από υπερβολική δόση ηρεμιστικών σε μια τρυφερή παράσταση για το νόημα της ζωής («Tell me love is real»).
«Phone Homer» από τη Μισέλ Ελσγουόρθ
Η queer σκηνή της Νέας Υόρκης εκπροσωπείται από τον Τράγιαλ Χάρελ που παρουσιάζει το «Judson Church is ringing in Harlem» μια παράσταση – διασταύρωση του voguing (χορευτική τάση που αναπτύχθηκε σε παράνομες αίθουσες χορού) και του μεταμοντέρνου χορού καθώς και τον Μιγκέλ Γκουτιέρεζ που χορογραφεί στο «Age and Beauty: Part 1» την κρίση μέσης ηλικίας ενός ομοφυλόφιλου καλλιτέχνη σε μια εποχή όπου όλοι αποθεώνουν τη νεότητα.
«Judson Church is ringing in Harlem» από τον Τράγιαλ Χάρελ
Το «Made in USA» ξεκινάει και ολοκληρώνεται με δύο δρώμενα που ανεβάζουν ανώνυμους Αθηναίους στη σκηνή: Οι 600 Highwaymen χρησιμοποιούν 46 κατοίκους της πόλης για μια ώρα συνύπαρξης στη σκηνή στο «The record» ενώ η Φέι Ντρίσκολ οργανώνει ένα, τρόπον τινά, βακχικό χορό μεταξύ κοινού και περφόρμερς στο «Thank you for coming: Attendance».
«Thank you for coming: Attendance» από τη Φέι Ντρίσκολ
Ολοι τους, όπως παρατηρεί η Κάτια Αρφαρά, αρθρώνουν εκδοχές γύρω από το αν «μπορούν οι πειραματικές καλλιτεχνικές πρακτικές να πραγματευτούν κριτικά τους σημερινούς ριζικούς μετασχηματισμούς της αμερικανικής αλλά και της παγκόσμιας πολιτικής τάξης. Αν έχουν τη δύναμη οι ριζοσπαστικές παραστατικές πρακτικές να αμφισβητήσουν θεσμούς και να υπερβούν τις δυαδικότητες του φύλου και της σεξουαλικότητας σε εποχές με αυξανόμενα κρούσματα ρατσιστικής βίας τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αν μπορεί ακόμη η σύγχρονη αμερικανική σκηνή να διερευνήσει νέους τρόπους επικοινωνίας και συνύπαρξης που απηχούν το στρατευμένο, πολιτικό θέατρο στις δεκαετίες του 1950 και 1960».
Τα παραπάνω ερωτήματα θα κορυφωθούν σε σχετικό συμπόσιο με τη συμμετοχή κορυφαίων ακαδημαϊκών από τις ΗΠΑ.
Η είσοδος για όλες τις παραστάσεις κοστίζει 10 ευρώ.
Made_in_USA_-_programma_parastaseon.pdf
