Το δημόσιο «παράδειγμα» και η προσωπική «αδικία»
Συνεντεύξεις τύπου και δηλώσεις ανθρώπων που εμπλέκονται με δημόσιους φορείς ήρθαν απανωτές τις τελευταίες ημέρες. Να δούμε λίγο και πίσω από τις γραμμές;
Τη δεύτερη μέρα ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου, Θανάσης Παπαγεωργίου, από την προσωπική του σελίδα στο faceebook απευθύνεται προς τον μόλις αποχωρήσαντα υπουργό Πολιτισμού και καταφέρεται εναντίον του και ενταντίον «της μονοκρατορίας», όπως λέει, του καλλιτεχνικού διευθυντή και μας προϊδεάζει (ίσως και τη νέα υπουργό Πολιτισμού) για «βόμβες» που άφησε ο πρώην υπουργός και θα σκάσουν στο προσεχές διάστημα, όπως λέει. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρχαν κοινά στοιχεία.
Θανάσης Παπαγεωργίου, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού θεάτρου
- Ηταν το ύφος, κατ’ αρχήν, της δημόσιας τοποθέτησής τους. Περίμενε κανείς, από δύο ανθρώπους που έχουν μεγάλη θητεία στο χώρο του πολιτισμού, έναν διαφορετικό τρόπο έκθεσης των θεμάτων με τα οποία διαφωνούν και τα θεωρούν προβληματικά. Και ασφαλώς είναι όχι μόνο δικαίωμά τους να θίγουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας στους οργανισμούς τους, αλλά και υποχρέωσή τους να τα αναδεικνύουν, αλλά έχω την αίσθηση ότι και στις δύο περιπτώσεις επιχειρήθηκε να δημιουργηθούν «στρατόπεδα». Φοβάμαι ότι αυτή η αντίληψη δεν βοηθάει ούτε στις προσωπικές κρίσεις, πόσω μάλλον στη διαχείριση και την προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων σε δημόσιους οργανισμούς.
- Και οι δύο ξέσπασαν δημοσίως, μόλις στο υπουργείο Πολιτισμού πήγε μια θεατράνθρωπος. Από τη μια είναι λογικό και ανθρώπινο. Από την άλλη αποκαλύπτει ένα ακόμη ελαττωματάκι. Μοιάζει να ένιωσαν οικεία με έναν άνθρωπο που ήδη γνωρίζουν, που ήδη έχουν συνεργαστεί ενδεχομένως, που είναι «δικός» τους. Και αναδεικνύει την αδυναμία λειτουργίας εντός πλαισίων όπως οι απρόσωποι θεσμοί και οι ευθύνες που έχουν αναλάβει. Με πιο official τρόπους.
- Και στις δύο περιπτώσεις εκείνο που υποχώρησε παντελώς είναι η αίσθηση και η αντίληψη συλλογικότητας και συνδιαχείρισης και αναδείχθηκε η αίσθηση (ανθρώπινη εν πολλοίς, αλλά όχι στον δημόσιο βίο) του παράπονου, της «αδικίας» και του «παραμερισμού».
Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου
Πιστεύω ότι ο δημόσιος βίος, η δημόσια τοποθέτηση, το «παράδειγμα» της δημόσιας συμπεριφοράς διαμορφώνει και τις ιδιωτικές συμπεριφορές. Κι αυτό είναι που λείπει από την ελληνική κοινωνία τα τελευταία κάμποσα χρόνια. Για άλλη μια φορά, η δημόσια συμπεριφορά ανθρώπων που βρίσκονται σε δημόσια θέση έγειρε προς την πλευρά του προσωπικού, του ψιθύρου, των κατηγοριών. Δεν υπήρχε πουθενά το συνολικό, το όλον. Η έγνοια για το αποτέλεσμα του φορέα. Μόνο η αίσθηση της προσωπικής «αδικίας». Μόνο η διάθεση της αντιδικίας και της πολεμικής. Μα δεν πάμε πουθενά έτσι…
