Θεατής: “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” στο θέατρο Πάνθεον

Το έργο αυτό είναι από τα πλέον ταυτόσημα σύμβολα του ανεκπλήρωτου και άδοξου έρωτα στην παγκόσμια λογοτεχνική δημιουργία. Αν και γράφτηκε στα πρώτα βήματα συγγραφικής δραστηριότητας του Σαίξπηρ (1595) αναδύθηκε σε ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα δημιουργήματα του και έμελε να χαράξει μια πορεία πρωτίστως θεατρική.

Το έργο

Δύο κατατρεγμένοι εραστές προερχόμενοι από διαφορετικές ηγετικές φατρίες προσπαθούν να ξεφύγουν από το ορκισμένο μίσος που διέπει τις δυο οικογένειες, να κινηθούν ανεξάρτητα από αυτό, προτάσσοντας την αγάπη για όπλο και ασπίδα μαζί. Με τη βοήθεια ενός ιερέα καταφέρνουν και παντρεύονται. Το τέλος της ιστορίας, όμως, βρίσκει τους δύο ήρωες νεκρούς εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων και παρεξηγήσεων.

Η Παράσταση

Πρόκειται λοιπόν πρωτίστως για μια ιστορία αγάπης που εστιάζει κυρίως στα δύο υποκείμενα του έρωτα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Η ανάδειξη αυτής της τρυφερότητας φαίνεται όμως να αποτελεί δευτερεύον στοιχείο για την προκείμενη δουλειά, αφού μέσα σε μια συνολική θεώρηση η παράσταση αποδεικνύεται χωρίς ταυτότητα, η αγάπη απλώς προσπερνά. Είναι αστυνομική ιστορία με πιστολέρο και ζορό, σύγχρονο love story εφήβων, υπολανθάνουσα κωμωδία που ακουμπά ακόμα σε στιγμές την επιθεώρηση; Μάλλον δύσκολα μπορεί να προσδιορίσει κανείς τη σκηνοθετική γραμμή (Δ. Λιγνάδης) αφού πρόκειται για επεισόδια ασύνδετα μεταξύ τους που έχουν ως παρονομαστή μόνο τον σχετικό μύθο και σίγουρα δεν αποτυπώνουν την “πιο θλιβερή ερωτική ιστορία που υπήρξε ποτέ”.

To συναίσθημα είναι εκείνο που εκλείπει, βασικό συστατικό μιας ερωτικής ιστορίας, απαραίτητο δε όταν αφορά στην καθηλωτική αγάπη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Η γκανγκστερική αρχή έδωσε τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια από νωρίς για να έρθει να κουμπώσει με την οπλική αυτοκτονία στο τέλος ενώ στο ενδιάμεσο χωρούν κομμάτια από το «Μονόγραμμα», τον «Μεγάλο Ερωτικό», τη φτηνή κωμωδία, ένα συνονθύλευμα δηλαδή. Στα θετικά της παράστασης θα μπορούσε να εντάξει κανείς την ανάθεση των πρωταγωνιστικών ρόλων σε δύο εφήβους, με στόχο προφανώς να αναδείξουν την αγνότητα του πρώτου μεγάλου -και τελευταίου εν προκειμένω- ερωτικού σκιρτήματος. Στα ακόμα πιο θετικά, που από ό,τι φαίνεται κλέβουν και τις συνολικές εντυπώσεις, είναι τα κοστούμια και τα σκηνικά (Απ. Παπαθεοχάρης), φτιαγμένα με μεράκι και λεπτομέρεια, πρωτότυπα, πλούσια, χωρίς όμως να γίνονται υπερβολικά ή να υπονομεύουν τις ερμηνείες.

Ερμηνείες

Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές είναι εκείνοι που κερδίζουν με την αξία τους τα ερμηνευτικά εύσημα. Ο 16χρονος Γιάννης Τσουμαράκης και η συνομίληκή του Δανάη Βασιλοπούλου εκπληρώνουν με -έκδηλη- εναγώνια προσπάθεια, σε στιγμές τους παράτερα υπερβολικοί -αν και δικαιολογημένοι-, το ατυχές δίδυμο αποδεικνύοντας ότι έχουν καλές βάσεις, γερή θέληση και ταλέντο (από τις πιο δυνατές στιγμές το τέλος του πρώτου μέρους με το ξέσπασμα των πρωταγωνιστών) για περισσότερα και μεγαλύτερα στο μέλλον. Η παρουσία του Στάθη Ψάλτη στον ρόλο της παραμάνας της Ιουλιέτας δεν προσθέτει τίποτα περισσότερο από ένα αβανταδόρικο όνομα, μια κωμική νότα, ενίοτε υπέρμετρη, στο σύνολό της μια ατυχή -καθότι μη ταιριαστή- παρέμβαση στο τραγικό δράμα (ενδεικτικά ο θρήνος-παρωδία για την απώλεια της Ιουλιέτας). Οι υπόλοιπες ερμηνείες (Δ. Λιγνάδης, Ε. Μουτάφη, Θ. Τοκάκης) εξελίσσονται διεκπεραιωτικά. Ξεχωρίζει κάπως ο Δημήτρης Πιατάς ερμηνεύοντας τον πατέρα Λαυρέντιο, ανεξήγητο γιατί ως μέθυσο.

Σύνολο

Δουλειά που ισορροπεί ανάμεσα στα συν και τα πλην. Αποσκοπεί στο να ξεχωρίσει αλλά τελικά μάλλον συμπαρασύρεται στον κυκεώνα των παραστάσεων που δεν αφήνουν κάποια ιδιαίτερη αίσθηση.