5+1 πράγματα που θα θυμόμαστε από το 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

1) Γεμάτες αίθουσες. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο. Σε όλες τις αίθουσες του φεστιβάλ γινόταν σχεδόν το αδιαχώρητο. Είτε αφορούσε το Ολύμπιον και τον Παύλο Ζάννα είτε τις 4 αίθουσες στις Αποθήκες, ο κόσμος δημιουργούσε το αδιαχώρητο κάτι που σε πρώτη ανάγνωση δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση αλλά δεν παύει να αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε φεστιβάλ που θέλει να θεωρεί εαυτόν επιτυχημένο.

_{Φωτο: Motionteam}

2) Το ελληνικό σινεμά σε κρίση. Παρότι οι 3 ελληνικές ταινίες («Park», «Πλατεία Αμερικής», «Αφτερλώβ») δεν κατάφεραν να συγκινήσουν τα μέλη της κριτικής επιτροπής και να αποσπάσουν κάποιον από τους 3 Αλέξανδρους του διεθνούς διαγωνιστικού, ήταν ίσως ότι καλύτερο είχε να επιδείξει η φετινή κινηματογραφική σοδειά μας που έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη. Από τις υπόλοιπες πρεμιέρες μόνο το «Όντως φιλιούνται;» έκανε λίγη εντύπωση, ενώ οι ξένοι κριτικοί σχολίαζαν αρνητικά τις αδυναμίες των περισσοτέρων ελληνικών ταινιών – ακόμη κι εκείνων που μπήκαν στο διεθνές διαγωνιστικό- ψάχνοντας δίχως αποτέλεσμα να βρουν τον «επόμενο Λάνθιμο».

_{Ο Γιάννης Στάνκογλου στην ταινία Πλατεία Αμερικής}

goJzKqpAdEk tbB4k14cbf4

3) Το σοκ και δέος του Τραμπ. Κι εκεί που όλα κυλούσαν ομαλά και πολιτισμένα, ήρθε η είδηση της νίκης Τραμπ στις αμερικάνικές προεδρικές εκλογές και άναψαν τα αίματα, ενώ οι πιο σκληροπυρηνικοί και απαισιόδοξοι αφού έβγαλαν το άχτι τους για τον λαϊκιστή νέο πλανητάρχη και αυτούς που τον ψήφισαν, έπνιξαν την οργή τους στα αμέτρητα μπαράκια της πόλης.

4) Η Ariane Labed ανοίγει φτερά. Ήρθε στη συμπρωτεύουσα για 24 ώρες και μέσα σε αυτές κατάφερε να λάμψει, παρουσιάζοντας τη νέα ταινία που πρωταγωνιστεί (στο «Stopover» των γαλλίδων αδελφών Κουλέν υποδύεται μια στρατιωτίνα που προσπαθεί να ξεπεράσει το τραύμα του πολέμου στο Αφγανιστάν στη διάρκεια τριήμερων διακοπών στην Κύπρο), να χορέψει μέχρι τελικής πτώσης στο πάρτι του φεστιβάλ και να δώσει πέντε-έξι συνεντεύξεις πριν αναχωρήσει για το σπίτι της στο Λονδίνο!

_{Ariane Labed- φωτο: Χρήστος Σκυλλάκος}

2oQMoCdvmzMk

5. Ο νικητής του Χρυσού Αλέξανδρου. Το όνομα του τα λέει όλα. Ο Ατίλας Τιλ, γεννημένος στη Βουδαπέστη το 1971, ήρθε σαν αουτσάιντερ στο φεστιβάλ και με τα εκκεντρικά «Δολοφονικά αμαξίδια» του (μια κωμωδία δράσης με μήνυμα και φευγάτη ίντριγκα γύρω από τη δράση μιας συμμορίας δολοφόνων που βρίσκονται καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια) κατάφερε να συγκινήσει τα μέλη της κριτικής επιτροπής και να κερδίσει το πρώτο βραβείο.

_{Η ταινία “Δολοφονικά αμαξίδια” που κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο}

6. Τη χημεία Χάρη Φραγγούλη- Ηρώ Μπέζου. Οι απολαυστικοί διάλογοι τους στο «Αφτερλωβ» του Στέγιου Πάσχου και το εύρημα του σκηνοθέτη να μεταφέρει την πλοκή σε διαδραστική επικοινωνία με το θεατή, βάζοντας τους πρωταγωνιστές να μιλούν απευθείας στην κάμερα, ήταν ότι πιο φρέσκο και πρωτότυπο είδαμε από ελληνική ταινία στη Θεσσαλονίκη φέτος.