Στην Αθήνα, τη μέρα που βίωσα μια virtual εμπειρία
Πόσο πραγματική μπορεί να φαίνεται η εικονική πραγματικότητα; Δεν είχα ιδέα μέχρι τη μέρα που επισκέφτηκα το The VR Project, τον μοναδικό χώρο εμβυθιστικής εικονικής πραγματικότητας στην Ελλάδα
Ο μίνιμαλ λευκός χώρος με τις pop πινελιές και την απρόσμενη θέα σε διάφορες πολύ ενδιαφέρουσες όψεις της Αθήνας εδώ από τα μεγάλα παράθυρα μιας πολυκατοικίας στην Αθηνάς δεν σε προϊδεάζουν για την έντονη δράση που θα ζήσεις.
O Λουκάς Κατσικάρης (συνδημιουργός του χώρου μαζί με τον Γιάννη Παρχαρίση) μου φοράει το headset, μου δίνει τα joystick κι αφού παρακολουθήσω ένα σύντομο tutorial με μια μεγάλη εικονική βουτιά βρίσκομαι στον βυθό. Πιάνω μέδουσες. Ευτυχώς δεν τσιμπάνε αλλά όταν τις αγγίζω φωσφορίζουν περισσότερο.
Κοπάδια από ψάρια περνάνε ξυστά από δίπλα μου. Περιεργάζομαι κοραλλιογενείς υφάλους. Κινούμαι μέσα από μπουρμπουλήθρες. Πιάνω φύκια σε ζαλιστικούς χρωματικούς συνδυασμούς. Βάζω χέρια μέσα από τα κάγκελα ενός ναυαγίου.
Πόσο πραγματική μπορεί να φαίνεται η εικονική πραγματικότητα; 100% πραγματική και ταυτόχρονα εξωπραγματική λέω εγώ (γιατί τέτοια χρώματα και περιβάλλοντα σχεδόν απίθανο να τα βιώσεις στην κανονική ζωή σου).
Πίσω στο εικονικό μου σύμπαν, τώρα νιώθω σαν δύτης με απεριόριστη ελευθερία οξυγόνου. Μέχρι να βρεθώ στην άβυσσο. Εκεί «στριμώχνομαι» λίγο. Το φως είναι οριακό κι οι ήχοι απόκοσμοι. Αλλά η περιέργεια παραμένει σε υψηλό επίπεδο. Και ξαφνικά πυγολαμπίδες!
Τα «περνάω» όλα γρήγορα- ενθουσιασμό, έξαψη, ελαφρά ανησυχία, παιδική χαρά, ανάγκη για εξερεύνηση κι ανάγκη για παιχνίδι. Κάνω ένα –αναγκαίο- διάλλειμα. Και μετά ρίχνομαι στη δράση.
Μεταφέρομαι σε μια έρημο. Στο βάθος μια μεγάλη οθόνη με ανοιχτό youtube παίζει ένα σπιντάτο τραγούδι. Και πριν το καταλάβω η πρώτη «ουρά» από γαλάζιες μπάλες έρχεται κατά πάνω μου με ταχύτητα φωτός. Την αποκρούω στο παρά 1 . Την πορτοκαλί που ακολουθεί κολλητά όμως την βλέπω να με διαπερνάει….
Προσαρμόζομαι αμέσως και μέσα σε δευτερόλεπτα κάνω ο, τι μπορώ για να αποκρούσω τον ορυμαγδό από μπάλες. Σκύβω, πηδάω, ελίσσομαι, ιδρώνω. Στο τέλος συνειδητοποιώ ότι δεν τα έχω πάει και τόσο άσχημα. Το κοντέρ λέει ότι είμαι πάνω από το 50% στις αποκρούσεις και στο καλλιτεχνικό μέρος το παιχνίδι με έχει βαθμολογήσει με στρογγυλό δεκάρι (σε αυτό το σημείο φαντάσου ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης).
Αλλά δεν έχω δει ακόμα το καλύτερο. Ο Λουκάς μου δείχνει μια δραστηριότητα σχεδιασμένη για τα παιδιά. Virtual reality ζωγραφική. Τώρα είμαι μέσα σε μια μαύρη φούσκα όπου είναι ο δικός μου καμβάς. Το joystick είναι τα πινέλα και τα χρώματα μου. Μόνο που οι επιλογές είναι αναρίθμητες. Μπορώ να φτιάχνω κινούμενα ζιγκ ζαγκ από ροζ neon και μετά να προσθέτω μπλε αστερόσκονη που πέφτει στο τοπίο non stop. Και μετά κομφετί και σχήματα που διασταυρώνονται και περνούν το ένα μέσα από το άλλο. Και κάπως έτσι έχω δημιουργήσει με τα χεράκια μου ένα ζωντανό σύμπαν γεμάτο χρώματα και φαντασία. Κάθομαι έτσι για λίγη ώρα με το στόμα ανοιχτό και ζω στον live πίνακά μου.
Στο επόμενο διάλλειμα ο Λουκάς μου εξηγεί ότι ο εξοπλισμός που υπάρχει εδώ στο VR Project (HTC Vive) είναι ο καλύτερος/ ακριβότερος/ πιο προηγμένος τεχνολογικά ενώ και το ίδιο το VR είναι από τους λίγους χώρους στο είδος τους παγκοσμίως. Οι εφαρμογές/ εξοπλισμός ευρείας κατανάλωσης που είναι αυτή τη στιγμή διαθέσιμα δεν μπορούν να προσφέρουν το αποτέλεσμα που δίνει ο εξοπλισμός εδώ. Σύμφωνα με τον Λουκά η εικονική πραγματικότητα είναι το πολύ κοντινό αύριο, μια πραγματική επανάσταση που πλησιάζει με φόρα και θα αλλάξει τον κόσμο μας σε όλα τα επίπεδα- από το πιο απλό, όπως η διασκέδαση μέχρι την ιατρική και τα προβλήματα που θα μπορεί να λύνει σε real time με τη χρήση virtual reality εφαρμογών.
Πριν φύγω καταθέτω και την άποψη μου: λέω ότι αυτό που δεν έχει προβλεφτεί είναι ένας χώρος για ξεκούραση κι επανασύνδεση με την πραγματικότητα μετά από όλη αυτή την δράση, την περιπέτεια και την αδρεναλίνη που έχει κυλήσει στις φλέβες σου. Καλό είναι σαν βγείτε στο ταξίδι για τον μαγικό εικονικό κόσμο να ακούτε λίγο το μυαλό, το σώμα σας και τα σήματα που σας δίνει. Προσωπικά, κοντά στην ώρα έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Σε εκείνη τη φάση βρισκόμουν πάνω σε μια μικρή πλατφόρμα και έκοβα βόλτες μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Έτρεχα μέσα στις αρτηρίες, αριστερά προσπερνούσα αιμοπετάλια, έστρεφα το κεφάλι πάνω έβλεπα ένα κουβάρι από αρτηρίες, κοιτούσα δεξιά έβλεπα την καρδιά να πάλλεται, και κάπου εκεί άρχισαν όλα να γυρίζουν… (γλυκά).
