Πόσο σημαντικό είναι το θέατρο στην εκπαίδευση;

Το θέατρο στην εκπαίδευση. Μια διεκδίκηση, μια επιθυμία που από τα τέλη της δεκαετίας του 80, άρχισε να θεσμοθετείται, με αργούς ρυθμούς μεν, αλλά σιγά σιγά έγινε μια κατανοητή έννοια για τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, τους μαθητές.

Κατά τη γνώμη μου το θέατρο, ως μια άμεση και επικοινωνιακή τέχνη, μέσα από την οποία οι άνθρωποι γνωρίζονται, συν-αισθάνονται και συνομιλούν, είναι ένα ιδανικό εργαλείο, όχι μόνο για τα παιδιά άλλά για το σύνολο της κοινωνίας, για να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις της.

Μέσα από τις τέχνες μπορούμε να ανακαλύψουμε νέες πτυχές του εαυτού μας, να διευρύνουμε τις απόψεις μας για τον κόσμο που ζούμε, να ψυχαγωγηθούμε και να αυξήσουμε την περιέργειά μας για τους άλλους ανθρώπους.

Είναι συγκινητικοί οι αριθμοί των εκπαιδευτικών και άλλων επαγγελματιών που έχουν παρακολουθήσει τα εργαστήρια του πανελλήνιου Δικτύου για το θέατρο στην εκπαίδευση, έναν θεσμό που έχει επιμορφώσει από τα τέλη του τρεις χιλιάδες ενήλικους.

Αυτό από μόνο του δείχνει μια βαθιά επιθυμία του επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας της παιδείας και αυτής που έχουμε και αυτής που καλούμαστε να προσφέρουμε στους νεότερους.

Η φετινή μου παράσταση, βασισμένη στις Νεφέλες του Αριστοφάνη αξιοποιεί την αφορμή ενός γονέα και ενός εφήβου, που αντιλαμβάνονται διαφορετικά την χρησιμότητα της παιδείας. Ο πατέρας ως μέσο επικράτησης, ο νέος ως μέθοδο αυτοπροσδιορισμού. Μέσα από την θεατρική παράσταση, αλλά και το θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα που συνοδεύει την παράσταση, γίνεται νομίζω σαφές ότι η ίδια η φόρμα- το θέατρο- που χρησιμοποιούμε για να θέσουμε έναν φιλοσοφικό διάλογο μπροστά στους μαθητές, αποδεικνύει τη δύναμη της δημόσιας, πολιτικής, συναισθηματικά εμπλεκόμενης σπουδαίας αυτής τέχνης.

Η Τζωρτζίνα Κακουδάκη είναι σκηνοθέτης, θεατρολόγος, θεατροπαιδαγωγός και συγγραφέας εκπαιδευτικών βιβλίων. Επίσης είναι Σύμβουλος Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων για το Φεστιβάλ Αθηνων