Αλέκος Συσσοβίτης: Έχω μάθει από μικρός να κάνω πάνω από μια δουλειές για να τα βγάλω πέρα
Με αφορμή το ρόλο του στο έργο η “Κραυγή” του Τένεσι Ουίλιαμς, ο Αλέκος Συσσοβίτης μάς μιλά για τις δύο μεγάλες του αγάπες: το θέατρο και το Faust.
Η «Κραυγή» του Τένεσι Ουίλιαμς δεν συγκαταλέγεται στα πολύ δημοφιλή έργα του συγγραφέα. Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε σ’ αυτό το κείμενο;
Όταν καταφέρουμε να προσγειώσουμε το ματαιόδοξο πολλές φόρες Εγώ μας, τότε γινόμαστε σοφότεροι και προοδευτικοί.
Σε τι αναφέρεται η «Κραυγή»;
Η Κραυγή αναφέρεται σ’ αυτή τη μεγάλη ανάγκη μας να κατανοήσουμε και να κατακτήσουμε αυτά που κατοικούν στο υποσυνείδητο. Η φύση όμως κρατά κρυφή την πηγή της ζωής. Δυο αδέρφια, ηθοποιοί στο επάγγελμα, βρίσκονται στη σκηνή ενός επαρχιακού θεάτρου όπου τους έχει εγκαταλείψει ο υπόλοιπος θίασος τους. Αναγκασμένοι να παίξουν την προσωπική τους ιστορία για το μεροκάματο, βουτάνε στα άδυτα του οικογενειακού τους παρελθόντος που τους έχει στιγματίσει μια ζωή. Τα όρια της φαντασίας παράστασης και της σκληρής πραγματικότητας-παρελθόντος καταρρίπτονται. Ο φόβος που γίνεται πανικός χωρίς όρια τους χτυπάει την πόρτα. Γενναίοι θα σταθούν απέναντι του και θα παρασημοφορηθούν. Ότι έχουν ζήσει παιδιά θα τους καθορίζει. Το φάντασμα όμως του παρελθόντος δεν θα σταθεί ικανό να τους λυγίσει. Ο φόβος περιορίζεται από την ικανότητα του ανθρώπου να μην νοιάζεται πια για τίποτα – θα πει ο Φελις δια χειρός Τέννεσσι. Με μοναδικά τους όπλα την αγάπη και το χιούμορ τα δυο αδέλφια είναι ικανά για όλα.
Στην εξέλιξη του έργου βλέπουμε το «αγχωτικό» making off μιας παράστασης. Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι αυτό;
Η πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από την αγχωτική προσπάθεια μας να παντρέψουμε τη φαντασία μας με την φαντασία των άλλων.
Πώς βιώνετε εσείς την προετοιμασία μιας παράστασης;
Ένας τοκετός με τη ναυτία του, αλλά και τη χαρά της δημιουργίας είναι η πρόβα της παράστασης. Σαν μικρά παιδιά καλούμαστε να βουτήξουμε χωρίς πολλή σκέψη στη σκηνή. Η γέννα θα φέρει λύτρωση και η διαδικασία της παράστασης αργότερα ποικίλα συναισθήματα. Το άγχος γίνεται βενζίνη για να κλείσεις το μάτι στο σκοτεινό σου εαυτό, που έχει όμως την ανάγκη να φωτιστεί επί σκηνής. Μια άσκηση θάρρους είναι το σανίδι και ο καλύτερος τρόπος να μάθεις τον εαυτό σου. Μια γερή δόση ειρωνείας για τα πάντα κάνει την ύπαρξη μας σημαντική.
Ένας καπετάνιος που δεν σκιάζεται καιρούς πρέπει να ξέρει τιμόνι αλλά και σχοινί. Οι δύσκολες οικονομικά μέρες που διανύουμε έκαναν τις νύχτες μας απαιτητικές. Έχω μάθει από μικρός να κάνω πάνω από μια δουλειές για να τα βγάλω πέρα. Έχοντας την πείρα από παλιά μπορώ να σταθώ και στα δυο επάξια. Η μοιρασιά όμως των ευθυνών με τον Αντώνη Περιστεράκο κάνει τα πράγματα εφικτά. Το FAUST είναι ένας πολυχώρος με πολλά μουσικά και θεατρικά δρώμενα όπως και ένα δυνατό μπαρ που θέλει γερό στομάχι.
Το Faust μετρά αρκετά χρόνια ζωής. Πώς προέκυψε η ιδέα της δημιουργίας του; Πόσο κοντά είστε σήμερα στο αρχικό σας όραμα;
Η ανάγκη για τροφή σωματική και ψυχική συνάμα, μας οδήγησε στη δημιουργία του. Η επερχόμενη κρίση μας χτύπησε το κουδούνι. Πήραμε την απόφαση την πιο επικίνδυνη στιγμή, αν και το προετοιμάζαμε αρκετό χρόνο. Πιστεύαμε ότι το πάντρεμα του θεάτρου και μιας μουσικής σκηνής με δυνατό μπαρ θα κάλυπτε τις ανάγκες μας, αλλά και του κόσμου. Στο μεσοπόλεμο είχε ανθίσει το καμπαρέ ως τόπος εκτόνωσης. Σήμερα και μετά από 5 χρόνια είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από το ρεπερτόριο που έχουμε ως άξονα θεατρικά όπως και μουσικά. Μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε θεατρικά έργα δωματίου που εκφράζουν την προσωπική μας ανησυχία και μετά να δώσουμε την επιλογή στον θεατή να χαρεί κάποιο live με το ποτό του στο μπαρ.
Πόσο έχει αλλάξει ο χάρτης της διασκέδασης στην Αθήνα τα χρόνια της κρίσης; Πως θα περιγράφατε το τοπίο σήμερα;
Οι κοινωνίες προσαρμόζονται στη νέα τάξη πραγμάτων. Οι εποχές είναι μεταβατικές και αυτό έχει αντίκτυπο στη διασκέδαση των πολιτών όλου του κόσμου. Αμήχανοι κινούμαστε σ’ ένα θολό τοπίο υποψιασμένοι πλέον ένα δύσκολο αύριο. Οι πιο τολμηροί το ρίχνουν έξω και γελούν. Δεν χορεύουμε όμως όπως παλιά. Ένστικτο βαθύ έχει ο άνθρωπος και δεν τον ξεγελούν πια τα προσχήματα. Το άπλετο φως όμως της δικής μας πατρίδας μας κρατάει γερά και το διασκεδάζουμε με τσέπες σφικτές όσο μπορούμε.
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον του Faust και το δικό σας;