Γκουλτούρα Απόψε: Φαύστα του Μποστ

Ο σύζυγος της Φαύστας πάει για ψάρεμα με την τετράχρονη κόρη τους, αλλά την τρώει το θαλάσσιο κήτος. 20 χρόνια μετά, ο σύζυγος ψαρεύει το ίδιο κήτος με τη βάρκα του και όπως το ξελεπιάζουν βρίσκουν μέσα ζωντανή και κοσμογυρισμένη την κόρη τους. Απρόσεκτη και ακαμάτρα όμως όπως είναι, αγνοεί να ξεπλυθεί από την ψαρίλα και την ίδια μέρα κιόλας την τρώνε ζωντανή ξανά, τα γατιά του σπιτιού, πριν προλάβουν καν να έρθουν οι υποψήφιοι συμπέθεροι για τα συνοικέσια με τον δικό τους ψαροφαγωμένο και ξαναματαψαροφτυσμένο υιο.

Είχα ηδη ακούσει από πολλές μεριές για αυτή την παράσταση και πάντα πως «ΠΡΕΠΕΙ» να τη δούμε για τα βραβεία, ειδικά για τον Κώστα Μπερικόπουλο στον ρόλο της υπηρέτριας Μαριάνθης. Oh boy, were they right. Ο Μπερικόπουλος εδώ είναι η επιτομή της «φολκλορ genderfuck» αισθητικής άποψης του Άγγελου Παπαδημητρίου, ο οποίος υπογράφει τη σκηνική και ενδυματολογική επιμέλεια – και είναι όλα ΤΟΣΟ Άγγελος! Ο ίδιος ο Μπερικόπουλος μια judgemental, φιλοχουντικιά, θρήσκα αλλά φιλήδονη “Crossdresser for Christ” υπηρέτρια με λιγδιάρικο μαλλί και τατουάζ ένα κρεμασμένο σταυρό στο λαιμό και γραμμές από πασουμάκι στα πόδια κάτω από το λιτό με σκίσιμο ράσο της, κλέβει την παράσταση ακόμα και από τις χίλιες μεταμορφώσεις της ίδιας της Φαύστας.

Στην ίδια γραμμή αισθητικής, το θαλασσοξεβρασμένο Ριτσάκι είναι ο αποσβωλομένος και φανερά τραυματισμένος από τις δεκαετίες της ψαροεμβίωσης μουσάτος Βαγγέλης Χατζηνικολάου που ξερνάει αλμυρόνερο και είναι καλυμμένος ολόκληρος με φύκια από ξύλινες χάντρες, η οικογένεια Ιατρού είναι τρεις άντρες με παλιομοδίτικα κοντά αντρικά εσώρουχα και ζωγραφισμένες λεπτομέρειες στο σώμα (η γραμμή ραφής του καλσόν στο πίσω μέρος της γάμπας της κας Ιατρού με πέθανε almost) και όλο το σκηνικό είναι το τεράστιο σώμα του κήτους, από την υφασμάτινη κωλοτρυπίδα του οποίου βγαίνουν παιδιά και -ορκίζομαι – εικαστικές αναφορές σε anal beads που δεν θα περίμενα ποτέ σε παράσταση του Μποστ, χωρίς να κλωτσάνε μάλιστα με το σύνολο.

Στο προσκήνιο (χε) της παράστασης, βασίλισσα σε θρόνο κωμωδίας η Ελένη Κοκκίδου ως Φαύστα, έχει βρει το απόλυτο κέντρο της προσωπικότητας της ηρωίδας του Μποστ και διασκεδάζει κάθε μια ευφάνταστη τροπή του πλούσιου έμμετρου λόγου του, κάνοντας τον φρέσκο και σημερινό με το να αναγνωρίζει τη ρετρό ποιότητα του. Η σκηνοθεσία μάλιστα συχνά προσθέτει δικές της ιδιαίτερες ανατροπές στην ερμηνεία του μέτρου και στην παρουσίαση του χαρακτήρα. Ακόμα, αγκαλιάζει χωρίς φόβο την ακραία κωμική μακαβριότητα του έργου – στο αγαπημένο μου μακάβριο τουιστ, ο δυσμοιρος πατέρας διατάζει την υπηρέτρια να βγάλει έξω στο δρόμο για τα γατιά τα υπόλοιπα κόκκαλα για να τα ξεψαχνίσουν, καθώς αμαρτία να πετάς φαΐ.

Συνολικά, η πιο άρτια φετινή mainstream πρόταση κωμωδίας με υπέροχα μακάβριο χιούμορ και προσεγμένη genderfuck αισθητική – διόλου ευκαταφρόνητο κατόρθωμα καθώς η mainstream κωμωδία είναι πάντα το είδος που υποφέρει πιο βάναυσα στο Αθηναϊκό θέατρο εξαιτίας της επανάπαυσης των γνωστών από την τηλεόραση αστέρων της.