MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Status update: Ευριπίδης Λασκαρίδης, ηθοποιός – σκηνοθέτης

Εγκατέλειψε τη σχολή της αρχιτεκτονικής για το Θέατρο Τέχνης. Σπούδασε σκηνοθεσία στο Brooklyn College στη Νέα Υόρκη. Το 2009 ίδρυσε την ομάδα Osmosis. Αυτή την εποχή πιστεύει πως του λείπει ένας έρωτας.Φωτογραφία εξωφύλλου: Μυρτώ Αποστολίδου

author-image Στέλλα Χαραμή

Αν για κάποιο λόγο με κατατάσσουν στον χώρο της παραδοξότητας, αυτό θα ήθελα να γίνεται περισσότερο λόγω της πορείας μου και της προσωπικότητάς μου παρά της δουλειάς μου. Το αποτύπωμά μου επιθυμώ να αφορά τη ζωή μου πρωτίστως και κατά συνέπεια τα έργα μου. Δεν θέλω να δημιουργώ χώρια από το ποιος είμαι, τι πιστεύω για τον κόσμο ή τι πρεσβεύω για την τέχνη.

Δεν είναι τυχαίο ότι άλλαξα πολλούς δρόμους και έστριψα πολλές φορές. Για να καταλήξω στο θέατρο πέρασα από την αρχιτεκτονική, για να σιγουρευτώ ότι η Αθήνα είναι ο τόπος μου, έζησα στη Νέα Υόρκη. Οι απαλοιφές είναι αυτές που γράφουν. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στη δουλειά.

Η ζωή είναι μια σειρά από ατέλειωτες αποφάσεις. Το να ξεχωρίσω την σημαντικότερη είναι το ίδιο με το να ξεχωρίσω μια ανάσα από μια άλλη. Τολμώ όμως να σκεφτώ πως έχει σημασία η πίστη. Η πίστη πως κάθε απόφασή που παίρνεις είναι η σωστή- και η αμφισβήτηση αυτής αμέσως αφού την πάρεις.

Ήμουν τυχερός. Πολλοί άνθρωποι, κυρίως φίλοι με βοήθησαν να ξεκαθαρίσω πού να αφοσιωθώ. Τρεις θέλω να τους αναφέρω: Τη Μαρία Χρυσομάλλη – Κατζουράκη η οποία μου φύτεψε στην έκτη δημοτικού έναν σπόρο, στον οποίο γυρίζω και ξαναγυρίζω για τροφή. Το Μίμη Κουγιουμτζή που μου έδωσε το δώρο της, επί τρία συναπτά έτη, θήτευσης στο υπόγειο του Κουν και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου που αναμφισβήτητα έχει υπάρξει η μεγαλύτερη επιρροή στον τρόπο σκέψης μου πάνω στη ζωή και την τέχνη την τελευταία δεκαετία.

Relic4

Όταν φτιάχναμε το «Relic» ένας μικρός πυρήνας ανθρώπων — που θέλω να ονομάζω Ομάδα OSMOSIS, ενάντια στην σκληρή πραγματικότητα της οικονομικής αδυναμίας μου να συντηρήσω οποιαδήποτε ομάδα — δεν φανταζόμασταν σε καμία περίπτωση ότι θα έφτανε η χάρη μας ως τη Biennale χορού της Λυών, το Palais de Tokyo στο Παρίσι ή το Barbican του Λονδίνου. Υπήρχε όμως μια δυνατή ευχή κ αυτό ήταν σημαντικό.

Όταν κανείς περάσει από αυτά τα διεθνή φεστιβάλ συνειδητοποιεί γρήγορα ότι το κοινό που είναι ώριμο να ακούσει τις ιδιαίτερες καλλιτεχνικές φωνές — μπροστά στο τεράστιο κοινό που επιθυμεί να χρησιμοποιήσει την τέχνη για την ψυχαγωγία του — είναι τελικά, δυστυχώς, δυσανάλογα λίγο, παντού!

Είναι πολύτιμο στα ταξίδια έξω να ξέρεις πως έχεις την στήριξη των φίλων σου αλλά απ’ την άλλη είναι και μοναχικό να έχεις μόνο αυτούς. Το έχουμε “καταπιεί” μεν, αλλά είναι σκληρό να σε ρωτούν τι βοήθεια έχεις από την χώρα σου και να απαντάς: καμία — Τουναντίον!

Laskaridis2
credit/ Γιώργος Κοντέλης

Χρειαζόμαστε δημιουργούς. Σε όλα τα επίπεδα. Ούτε ηθοποιούς, ούτε περφόμερς, ούτε σκηνοθέτες, ούτε εν γένει καλλιτέχνες. Μια ψυχή που πολεμά να κάνει τις ευχές της πραγματικότητα θες να είσαι – κι όχι ένας τίτλος με μεταπτυχιακό και ΑΦΜ.

Αυτό που με σώζει είναι το χιούμορ και πίσω από αυτό δεν κρύβεται τίποτα περισσότερο από την αδυναμία μου να καταλάβω τη ζωή. Εκεί που νιώθω σίγουρος πως κάτι έχω πιάσει, την επόμενη στιγμή είμαι ξανά μετέωρος στο κενό.

Δύσκολο να διαλέξω μόνο ένα πράγμα που μου διαφεύγει και δεν έχω καταφέρει να καταπιαστώ ακόμη μαζί του. Μπορώ να απαριθμήσω εκατό άνετα. Ας πούμε όμως πως ένας μεγάλος και σπουδαίος έρωτας θα ήταν καταλύτης τώρα. Η ευχή πάντως υπάρχει κι αυτό είναι σημαντικό!

Περισσότερα από Πρόσωπα