Θεατής: Διάφορες Επιλογές Πέτρος, στο Θέατρο Τέχνης

Το έργο

Μια ιστορία για την αρχή του τέλους, που συνέβη ένα καλοκαίρι, κάπου κοντά στη θάλασσα, ανάμεσα στον Πέτρο και τον αδερφό του. Η ψυχωτική διήγηση του εναπομείναντα αδερφού (Βασίλης) που παραβάλει την αγάπη με την παρερμηνεία της, έχοντας περάσει την κόκκινη γραμμή και στην ουσία εξιστορεί την εξέλιξη της διαταραχής σε ένα ανεξέλεγκτο κουβάρι συναισθηματικής εξάρτησης, επιβολής, τιμωρίας, κτητικής διάθεσης. Με άλλα λόγια λοιπόν έχουμε την ομολογία μιας αδελφοκτονίας, ωμή, τρομακτική, χωρίς περιτύλιγμα, από τον βασικό της πρωταγωνιστή, τον φονιά.

Η Παράσταση

Ο Ευθύμης Φιλίππου υπέγραψε ένα ακόμα σκληρότατο κείμενο, στα όρια του νατουραλισμού, με περιεχόμενο στεγνό και στυγνό, καθόλου στυλιζαρισμένο, ίσως στα πλαίσια του αναμενόμενου αναλογιζόμενοι προηγούμενες δουλειές του (συνυπογράφων τα κινηματογραφικά Αστακός, Άλπεις, Κυνόδοντας και το θεατρικό Αίματα), συνθέσεις που διακρίνονται για την ιδιοφυή τους παράνοια.

Ο Χρήστος Στέργιογλου -με τη σκηνοθετική τόλμη της Αργυρώς Χιώτη– υπήρξε ο ιδανικός εκφραστής της συγκεκριμένης. Καθισμένος σε ένα σκαμπό διηγείται τα πιο αφύσικα πράγματα με τον πιο φυσικό τρόπο. Με ένταση εσωτερική που σταδιακά κορυφώνεται και γίνεται αναπαράσταση τόσο ζωντανή, που αν και ακίνητος μοιάζει να αλωνίζει τη σκηνή, να διαπερνά όλα τα μήκη και πλάτη της τραγωδίας. Η ψυχή του φονιά, γεμάτη από δαιμόνια, ημερεύει μόνο όταν τραγουδά -και τραγουδά όμορφα και από τα μύχια-, μεταμορφώνεται σε βλέμμα συγκίνησης που φτάνει ως τα δάκρυα -ίσως της συγγνώμης- όταν θυμάται την κασέτα του Πέτρου, το τελευταίο δώρο από εκείνον. Τότε γίνεται γαλήνιος δίνοντας -θαρρείς- έναν άτυπο, τελευταίο ασπασμό.

Και τα τραγούδια – αληθινά διαμάντια (κυρίως μελωδίες του Χατζιδάκι), έχουν πέρα από την αυτόνομη αξία τους και έναν άλλο ρόλο εδώ, να συντροφεύσουν την πορεία της άρρωστης ψυχής. Με τη συνοδεία ενός πιάνου γίνονται εμβατήρια άδολης αγάπης, όπως η αδελφική, κατευνάζουν την ένταση πριν ειπωθούν τα νέα ανοσιουργήματα. Η ιστορία της κασέτας μοιάζει να ταυτίζεται με την ιστορία της αδελφοκτονίας καθώς έχουν παράλληλες πορείες στο τεντωμένο σχοινί, από τη μια η ευαίσθητη, αισθαντική απόδοση των τραγουδιών και από την άλλη το ξεδίπλωμα του ανθρώπινου αγριμιού.

Το Σύνολο

Μια ιδιαίτερη παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στα μελωδικά μονοπάτια και στην ανάδυση των κατώτερων ενστίκτων και το πιθανότερο είναι ότι θα διχάσει -ενδεχομένως και τρομάξει- το ευρύ κοινό λόγω του εξωφρενικού περιεχομένου της. Αδιαμφισβήτητα όμως έχουμε να κάνουμε με μια σπουδαία ερμηνεία.