Το έργο αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Κόκκινων και Λευκών στη νεοϊδρυθείσα Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1920.
Ο Α αφηγείται τη ιστορία του: πώς μεγάλωσε, πώς έγινε δήμιος της Επανάστασης, πώς εκτέλεσε τον προκάτοχο του, τον Β, επειδή ο τελευταίος σταμάτησε να υπακούει τις εντολές του Κόμματος. Τι γίνεται όμως όταν κυριεύεται ο ίδιος από αμφιβολίες για την ύπαρξη νοήματος στις εκτελέσεις εχθρών της Επανάστασης και δεν μπορεί να εκτελέσει πλέον τις εντολές του Κόμματος; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει προκειμένου να απαλλαγεί από το χρέος του απέναντι στην Επανάσταση;
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Η ανάγκη δημιουργίας της παράστασης ξεκινά από μια μεγάλη αδυναμία κατανόησης της ανθρώπινης βίας και της χρήσης της προς όλες τις κατευθύνσεις. Απορία πάνω στο πώς ο άνθρωπος από homo sapiens εξελίχθηκε σε homo violens, βίαιο άνθρωπο. Γενοκτονίες, φόνοι βιασμοί, τρομοκρατία, εθνοκαθάρσεις, εμφύλιοι πόλεμοι, παγκόσμιοι πόλεμοι. O κατάλογος των μορφών βίας είναι ανεξάντλητος και τον συναντάμε συνεχώς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Με τους προβληματισμούς και τα ερωτήματά μου να μεγεθύνονται όσο περισσότερο έψαχνα γύρω από το ζήτημα της βίας και στην προσπάθεια μου να εξηγήσω το λόγο για τον οποίο με απασχολεί, βρέθηκα μπροστά στο έργο Mauser του Γερμανού συγγραφέα Heiner Müller. Το έργο αυτό γράφτηκε το 1970. Είναι το μοναδικό έργο του Müller που απαγορεύτηκε επισήμως και στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας. Ο τίτλος του αναφέρεται στο ‘’φημισμένο’’ τουφέκι Mauser 98, διάσημο για την αντοχή του και την αξιοπιστία του.
Η αποσπασματικότητα του λόγου και το γεγονός ότι το έργο στην πραγματικότητα θα μπορούσε να διαδραματίζεται οπουδήποτε και οποτεδήποτε με άφησαν να φανταστώ ελεύθερα πάνω στο κείμενο. Απώτερος στόχος της παράστασής μας είναι να αναρωτηθούμε για την ατέρμονη ανάγκη του ανθρώπου να κρύβεται πίσω από κατασκευασμένα προσωπεία και συστηματοποιημένες ομάδες που καταδικάζουν το διαφορετικό και να αναδείξουμε το ζωντανό σώμα το οποίο κουβαλάει μέσα του τη μνήμη της βίας, η οποία είναι πάντοτε καταστροφική.
Χωρίς κριτική διάθεση και χρωματισμένη πολιτική σκέψη, ανίκανοι για μεγάλες κοινωνικές αλλαγές όμως ικανοί για τεράστιες εσωτερικές μετακινήσεις αναζητώντας δρόμους επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας, θέλουμε να αναρωτηθούμε μαζί με το κοινό “γιατί ο άνθρωπος σκοτώνει άνθρωπο;”
