Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά – Ένας Δολοφόνος στο Τόκυο στη Στέγη
H Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση μεταμορφώνεται ανήμερα των Χριστουγέννων σε τόπο εγκλήματος όπου διαδραματίζεται ένα συναρπαστικό αστυνομικό θρίλερ που απηχεί την αισθητική της trash novel πάνω στη βία και τους ψυχολογικούς κραδασμούς ενός αστικού δράματος χαρακτήρων.
Εμπνευσμένοι από το pulp μυθιστόρημα του Εντ Μακ Μπέιν, Λύτρα για τον Βασιλιά (King’s Ransom) και τις κινηματογραφικές του μεταφορές, ο Σύλλας Τζουμέρκας και η Γιούλα Μπούνταλη παρουσιάζουν στη Μικρή Σκηνή, από 25 Δεκεμβρίου έως 8 Ιανουαρίου, την παράσταση “Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά – Ένας δολοφόνος στο Τόκυο” και αναβιώνουν τη φουτουριστική φαντασμαγορία του Τόκυο μιας άλλης εποχής, στήνοντας επί σκηνής ένα αγωνιώδες ανθρωποκυνηγητό.
Τροφοδοτούν το μπλέντερ της παραστατικής τους ονειροβασίας με ψήγματα από το σινεμά και την τέχνη της installation, συναυλιακά και ζογκλερικά τρικ, fashion και τηλεοπτικά τεχνάσματα. Ο ήλιος δύει πίσω από το όρος Φουτζιγιάμα, όταν ο ήχος του τηλεφώνου διακόπτει την ησυχία στην έπαυλη του βιομήχανου Γκόντο. Στην άλλη άκρη της γραμμής, μια άγνωστη φωνή τον ενημερώνει πως έχει απαγάγει τον δεκάχρονο γιο του, Τζουν, ζητώντας σε αντάλλαγμα λύτρα. Ο Γκόντο, προκειμένου να σώσει το παιδί του, διαθέτει χωρίς δεύτερη σκέψη ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, με το οποίο σκόπευε να πάρει στα χέρια του τον πλήρη έλεγχο της επιχείρησής του, όταν διαπιστώνει πως δεν είναι ο Τζουν που βρίσκεται στα χέρια του αδίστακτου απαγωγέα, αλλά ο γιος του οδηγού του. Τώρα, το δίλημμα για τον βιομήχανο μεγαλώνει: Θα θυσιάσει τους κόπους μιας ζωής ή τη ζωή ενός αθώου αγοριού;
Πέντε χρόνια μετά τη Χώρα προέλευσης και δύο χρόνια μετά τη διεθνών διακρίσεων Έκρηξη (A blast) –δύο κινηματογραφικές ανατομίες της ελληνικής χαοτικής πραγματικότητας–, ο Σύλλας Τζουμέρκας και η Γιούλα Μπούνταλη επανακάμπτουν στο θέατρο και ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εικονοποιήσουν τον αέναο κύκλο ανατροπών που περιγράφει το τρίπτυχο «πλούσιος – μεσοαστός – φτωχός».
Η παραβολή του Μακ Μπέιν πάνω στους συσχετισμούς των κοινωνικών τάξεων προσφέρει στους δύο δημιουργούς το έναυσμα για να μιλήσουν «με πολύ χιούμορ, ανθρωπιά και παρρησία για το πώς ζούμε μαζί στις πόλεις μας, πώς οι τρεις διαφορετικές τάξεις είναι κοντά, είναι τυφλές, ζηλεύουν παράφορα η μία την άλλη, είναι παραλυμένες ή γεμάτες δόντια έτοιμα να δαγκώσουν απ’ το φόβο και την αγωνία. Αλλά και για κάτι άλλο, πιο πολύτιμο: Ότι κάτω απ’ όλα αυτά, στο κέντρο της καρδιάς του καθενός μας, υπάρχει και κάτι άλλο, βαθιά ελεύθερο, πολύ πεισματωμένο και έτοιμο να ζήσει και να αιφνιδιάσει. Κάτι, μάλλον, καλό.»
Η παράσταση δεν ενδείκνυται για άτομα με κινητικές δυσκολίες, καθώς προϋποθέτει έντονη κίνηση μέσα και έξω από το κτίριο της Στέγης.
