Μέλια, ζάχαρες, στίχοι, όλα ένα
Σε μια τσάντα ώμου, στρίμωξα κουραμπιέδες και μελομακάρονα με σιμιγδάλι και το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου για να το χαρίσω στη Ν. και τον Π. που έγιναν γονείς και είναι τρελαμένοι.
Κάνω τη διαδρομή Καλλιμάρμαρο-Μέγαρο με τα πόδια, κρυώνω, σε λίγο δε θα κρυώνω, περνάω με κόκκινο, γρήγορα, με βρίζει ένας οδηγός μηχανής, με το δίκιο του. Εκπνοές πάνζεστες, στόματα-καμινάδες. Φιλιππινεζάκια με γιρλάντες-κασκόλ περιμένουν κάποιο λεωφορείο. 39 λεπτά, 22 λεπτά, 13 λεπτά.
Στα μισά της διαδρομής, κάπου στο Χίλτον, ένας ποδηλάτης, μάλλον ζαλίστηκε, έχασε την ισορροπία του κι έπεσε. Τρέχουμε να βοηθήσουμε. Είσαι καλά, χρειάζεσαι κάτι, βγαίνει αίμα απ’ το σαγόνι σου, δεν πειράζει, τα γυαλιά σου σπασμένα. Με τα πολλά τον μεταφέρουμε σε ένα πεζούλι, του δίνουμε λίγο νερό, μένει κοντά, καλούμε τη φίλη του, φτάνει.
Πάνω απ’ τα κεφάλια μας σύννεφα και στολίδια. Εφτά εκατομμύρια διαφορετικές ζωές. Ο ποδηλάτης γιατί ζαλίστηκε; Σηκώνομαι να φύγω. Ξαναπερνάω με κόκκινο, με ξαναβρίζει οδηγός μηχανής. Αυτή τη φορά είναι συγκεκριμένος και τον ξέρω. Βγάζει κράνος, βγάζω σκουφί. Αναγνωριζόμαστε, κάνει στην άκρη. Αγκαλιαζόμαστε. Δεν το πιστεύω. Ξανα-αγκαλιαζόμαστε. «Να περνάω πιο συχνά με κόκκινο». Η μύτη μου είναι κόκκινη, τα χέρια του ζεστά, χαμόγελο επί δύο. Λέμε να μη χαθούμε. Μεταξύ μας, μου αρέσει πάλι. Πάντα θα μου αρέσει. Μπορεί και τα επόμενα Χριστούγεννα. Αγκαλιαζόμαστε τρίτη φορά. Έχε χάρη που φοβάμαι τις μηχανές.
Φεύγω. Χάνεται στη Βασιλίσσης Σοφίας. Σχεδόν τρέχω. Μπορεί και να χορεύω στο ενδιάμεσο. Τρέχω με ρυθμό πάντως. Το επισκεπτήριο τελειώνει σε μισή ώρα. Τα δίδυμα μωράκια είναι τριών ημερών. Μικρούλια με ποδαράκια-σπιρτόκουτα. «Σας έφερα το Πρωινό Άστρο, ξέρετε, εγώ όποτε το διαβάζω..κι ας μην είμαι μάνα..»
Ανοίγω την τσάντα. Αχταρμάς. Μέλια, ζάχαρες, στίχοι, όλα ένα. «Να, συνέβησαν πολλά στη διαδρομή και ξεχάστηκα». Δεν πειράζει. Το λεπτό βιβλιαράκι απλά για πάντα θα έχει λερωμένο εξώφυλλο. Δυο μωρά, απαλά και ήσυχα, ένας διαχρονικός ψίθυρος «κοιμήσου κοριτσάκι να μεγαλώσεις.. » δίπλα τους, έξω οι στιγμές πριν τη γιορτή. Αυτή η εικόνα είναι η πιο χριστουγεννιάτικη της ζωής μου.
Η προηγούμενη, με τη μηχανή και τον ωραίο τύπο, μου συμβαίνει κάθε φορά που δεν περιμένω τίποτα.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Χ.
