Flâneur#16: 30 χρόνια Θέατρο οδού Κεφαλληνίας: μια γιορτή, σαν ξέφωτο

Μια τέτοια στιγμή ήταν η γιορτή που διοργάνωσαν πριν από λίγες μέρες, η Μπέτυ Αρβανίτη και ο Βασίλης Πουλαντζάς για να γιορτάσουν με φίλους και συνεργάτες τους τη διαδρομή των 30 χρόνων του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας και της θεατρικής εταιρείας «Πράξη» που ίδρυσαν οι δυο τους.

Με προορισμό έναν χώρο φιλικό και καλόγουστο, στο κέντρο της πόλης και ανάμεσα στις πολυκατοικίες -την γκαλερί «Ιλεάννα Τούντα» εκεί στους πρόποδες του Λυκαβηττού- , με μουσική που επίσης ανέσυρε μνήμες, προσωπικές ή συλλογικές, ο Βασίλης Πουλαντζάς και η Μπέτυ (πανόμορφη και τρισευτυχισμένη, μ’ ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα) στις σκάλες της γκαλερί υποδέχονταν τους φίλους τους. Και λίγο αργότερα παρουσίασαν και το λεύκωμα της διαδρομής του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας που έχει τίτλο «30 χρόνια Πράξη», ένα βιβλίο που καταγράφει όσαν έγιναν πράξη στη σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας εδώ και 30 χρόνια.

_{Ρούλα Πατεράκη, Μπέτυ Αρβανίτη}

Σε μία κοσμική στήλη, θα έπρεπε κανονικά να καταγράψω τα ονόματα των δεκάδων ηθοποιών, σκηνοθετών, θεατρολόγων και ανθρώπων των γραμμάτων που προσήλθαν στο κάλεσμα της Μπέτυς Αρβανίτη και του Βασίλη Πουλαντζά. Αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί δεν ήταν αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της βραδιάς.

_{Βασίλης Πουλαντζάς}

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της (πέρα από τη γενναιόδωρη φιλοξενία των διοργανωτών της βραδιάς, που εξέπεμπε και μια ξεχασμένη [ή μήπως χαμένη;] αστική αισθητική) ήταν το αντάμωμα τόσων ανθρώπων, η «συνάντησή» τους με τις μνήμες τους και με άλλες εποχές τους, η συγκίνηση και η χαρά που ήταν διάχυτες, οι αυθόρμητοι χοροί (δείγμα τρανό της καλής και χαλαρής διάθεσης και της εξωστρέφειας) και το ξεφύλλισμα των 30 τελευταίων χρόνων, όχι μόνο του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας, αλλά και των 30 τελευταίων χρόνων της χώρας.

_{Εύα Σιμάτου, Αλέξης Σταμάτης}

Οταν εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80, κάποιοι καλλιτέχνες συνένωσαν τις δυνάμεις τους και θέλησαν να διαμορφώσουν, μέσω των θεατρικών τους προτάσεων, κάτι από το πολιτιστικό προφίλ της χώρας. Τότε που η κοινωνία αναζητούσε πράγματα, δημιουργούσε, υποδεχόταν αχόρταγα αυτές τις προτάσεις -της Μπέτυς Αρβανίτη, του Λευτέρη Βογιατζή, του Αντώνη Αντύπα, του Τάσου Μπαντή, και άλλων… Τότε που η πολιτικοποίηση και η συμμετοχή συνομιλούσε απολύτως με τα εγχειρήματα και τις προτάσεις των συγγραφέων, των ηθοποιών, των σκηνοθετών, των συνθετών, των διανοουμένων (κι ίσως γι’ αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο που σ’ αυτή τη γιορτή βρέθηκαν ο Τίτος Πατρίκιος και ο Αγγελος Δεληβοριάς). Τότε που προσπαθούσαμε ν’ αφήσουμε πίσω μας τους διχασμούς και τον Εμφύλιο. Γιατί αργότερα οι εμφύλιοι έγιναν πολλοί. Κι ακόμη είναι. Τότε που στις παρεϊστικες συζητήσεις, οι «εμφύλιοι» ήταν για ένα βιβλίο, για μια παράσταση, για μια θεατρική παράσταση, για μια ιδέα ασφαλώς, για μια στάση ζωής.

_{Μπέτυ Αρβανίτη, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Μαρία Καλλιμάνη}

Συνταίριαζε απολύτως η βραδιά που διοργάνωσαν η Μπέτυ Αρβανίτη και ο Βασίλης Πουλαντζάς (αυτός ο αφανής και διαρκώς παρών και διαθέσιμος) με τον χώρο που επέλεξαν. Η γκαλερί «Ιλεάννα Τούντα» ήταν ένα ξέφωτο προς τον ουρανό με τη γυάλινη οροφή της, ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες που κρύβουν τον Λυκαβηττό. Και η βραδιά που περάσαμε ήταν σαν ξέφωτο, μέσα στις εντελώς διαφορετικές σχέσεις, αναζητήσεις, προτεραιότητες που όλοι, εκόντες άκοντες, έχουμε βάλει στη ζωή μας.