Θεατής: Φαίδρα(ες) του Κριστόφ Βαρλικόφσκι με την Ιζαμπέλ Ιπέρ στη Στέγη
Εντυπώσεις από την παράσταση Phaedra(s) που σκηνοθετεί ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι και παρουσιάζεται από 20 έως τις 22 Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Ένας κόσμος γεμάτος «Φαίδρες» βρίσκει την επάξια εκπρόσωπό του επί σκηνής. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς συνοπτικά την ιδιαίτερη δουλειά του Πολωνού σκηνοθέτη Krzysztof Warlikowski. Δρώμενο που περιλαμβάνει πολλά: πρόζα, χορό, σωματικό θέατρο, εικόνες, φιλοσοφία, πολιτική, νέα και παλιά κείμενα.
Η Φαίδρα, κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, παντρεύεται τον Θησέα αλλά ερωτεύεται τον γιο του Ιππόλυτο, που όμως την αρνείται. Για να τον εκδικηθεί πλάθει την κατηγορία του βιασμού. Ο Θησέας σκοτώνει τον γιο του και η Φαίδρα κυριευμένη από τις Ερινύες αυτοκτονεί.
Η μυθική ιστορία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Ευριπίδη (Ιππόλυτος), τον Λατίνο Σενέκα (Φαίδρα) αλλά και τους πλέον σύγχρονους Wajdi Mouawad, Sara Kane και J. M. Gοetzee. Οι κόσμοι όλων αυτών αναπλάθονται, συνδυάζονται και συγκλίνουν σε έναν καινούργιο και παράξενο, με θεούς και θνητούς, έρωτες και εκδίκηση, χαρά και απελπισία, φαντασία και πραγματικότητα, παρόν και παρελθόν. Λίγο πριν το τέλος, έχοντας διαβεί τις ποικίλες εκδοχές, όλα μοιάζουν να καταλήγουν όπως ενδόμυχα ξεκίνησαν: μια γυναίκα τολμά να αφεθεί στο πάθος, όσο στοιχειωμένο και αν είναι αυτό, αφού εκεί μόνο υπάρχει το νόημα της ζωής. Σε όλη την πορεία της, συνειδητά ή ασυνείδητα, εκείνη είναι που θέτει ελευθερίες μαζί και φυλακές.
Η παράσταση χωρίζεται σε ενότητες –ομορφιά, σκληρότητα, αθωότητα, αγνότητα, πραγματικότητα– που φέρουν έναν κοινό παρανομαστή, τη μεγαλειώδη Isabelle Huppert, δαίμονα και δαιμονισμένη μαζί! Με τρόπο αψεγάδιαστο μεταμορφώνεται σε κάθε είδους υποκείμενο του έρωτα: αρχέγονη θεά, χορεύτρια, βασίλισσα, πόρνη, παθιασμένη αυτόχειρα, σύμβολο του απαγορευμένου έρωτα. Το να προσπαθήσει κανείς να αναζητήσει λογική αλληλουχία γεγονότων και σκηνών, ταυτότητα και κέντρο βάρους, δεν έχει τόση σημασία καθότι αναμειγνύονται ταυτόχρονα στοιχεία από το σύνολο των παραπάνω δημιουργημάτων.
Το ταξίδι στον κόσμο με τις Φαίδρες τελειώνει ήρεμα -σχεδόν εύθυμα-, στο σήμερα, με μια μεταμόρφωση ολότελα διαφορετική -μια σύγχρονη γυναίκα δίνει διάλεξη για τον έρωτα και τις αταίριαστες επαφές- και θεωρήσεις που μοιάζουν περισσότερο ως εσωτερικές αναζητήσεις ή ακόμη και ως ερμηνεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς: “αξίζουν άραγε οι μικρές στιγμές ανάπαυλας όταν ξέρεις πως θα έρθει και πάλι η δυνατή βροχή;” αναθέτοντας στον καθένα από τους θεατές την παραδοχή της προσωπικής αλήθειας.
