Νίκος Πορτοκάλογλου: Επιθυμία μου, τα τραγούδια μου να είναι αντίδοτο στο δηλητήριο
Είδα τον Νίκο Πορτοκάλογλου, λίγα λεπτά πριν βγει στην σκηνή του Σταυρού του Νότου. Ήρεμος, έπινε ένα ποτό και ήταν πανέτοιμος να απαντήσει σε λίγες ερωτήσεις. Με μια νέα μπάντα, από τις πολλές που έχει χτίσει μέσα στα χρόνια και από την τεράστια δισκογραφία που τον έχει κάνει να αισθάνεται πλούσιος όπως μου είπε, τώρα κάνει μια επανεκκίνηση με πολυοργανίστες νέους μουσικούς, ρίχνοντας βάρος σε μια πλήρη αναδιοργάνωση των παλιών τραγουδιών του, κάνοντας τα να ακούγονται πιο φρέσκα και πιο δυναμικά, αφού η τρομπέτα, το μεταλλόφωνο, το βιολί, η γκάιντα, το γιουκαλίλι, προσδίδουν άλλη γοητεία όπως και ο ίδιος θέτει σε ότι πέρασε στον χρόνο. Παράλληλα, όμως δημιουργικός όπως πάντα, έρχεται μέσα στο 2017 με νέο δίσκο (που θα κυκλοφορήσει από τη Feelgood Records), προσπαθώντας να τοποθετηθεί προσωπικά, στο καθημερινό μας γίγνεσθαι.
«Ευγενείς αλήτες» η νέα σου μπάντα. Ευγένεια και αλητεία. Υπάρχει μια αντίθεση εδώ. Συνθέτει κάτι όμως;
Η σύνθεση δυναμώνει τις αντιθέσεις. Κι αυτό ισχύει στη μουσική. Ο μουσικοί είμασταν πάντα περιπλανώμενοι και άρα αλήτες. Σαν τρόπο ζωής. Οι πρόγονοι μας ας πούμε ταξιδεύανε όλη την Ελλάδα και παίζανε στα πανηγύρια. Οι ρεμπέτες το ίδιο. Και εμείς το ίδιο κάνουμε. Όλο τον χρόνο στον δρόμο είμαστε. Εγώ επίσης εκτιμώ και την ευγένεια, την καλλιέργεια, τη γενναιοδωρία, ξέρεις, αρετές που είναι λίγο ντεμοντέ τελευταία. Μ’ αρέσει πολύ η σύνθεση αυτών των αντιθέτων. Το ένα χωρίς το άλλο είναι λειψό.
Λείπουν αυτές οι έννοιες ή είναι απλά ντεμοντέ.
Είναι πιο πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια να είσαι άξεστος ας πούμε.
Μέσα από αυτή την σύνθεση τι να περιμένουμε;
Φέτος είμαι σε φάση που κάνω καινούριο δίσκο, που θα κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2017 και η νέα μπάντα είναι το όχημα, με καινούριο ήχο, ηχοχρώματα και όργανα. Κάτι που υπάρχει και στο δίσκο αλλά και στα live που είναι προάγγελος του δίσκου. Ακόμα παίζουμε μόνο τρία κομμάτια από τα καινούρια τραγούδια και σιγά σιγά θα προσθέτουμε και άλλα. Κι αυτό είναι το νόημα του Restart. Καινούριος ήχος, καινούρια μπάντα, καινούριος δίσκος. Και βέβαια με αυτή την μπάντα, κάνουμε μια αναδρομή σε όλη την πορεία, από τα πρώτα χρόνια μου, διασκευασμένα.
Γιατί νιώθεις την ανάγκη μιας επανεκκίνησης. Και σαν άνθρωπος θέλεις να επανεκκινήσεις; Κόβεις το νήμα και πορεύεσαι για κάπου αλλού;
Όχι το νήμα δεν κόβεται ποτέ και ούτε η επανεκκίνηση γίνεται πρώτη φορά. Στην πορεία των 35 χρόνων, έχω κάνει πολλές. Απλώς υπάρχουν κάποιες φάσεις στη ζωή σου που αισθάνεσαι πως κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας νέος. Αυτό δεν σημαίνει πως πετάς τα προηγούμενα στα σκουπίδια. Στο Restart κοιτάζω με ένα καινούριο βλέμμα τα παλιά, κάνω νέες ενορχηστρώσεις με στόχο να ξαναανακαλύψω και να βρω ξανά τον ενθουσιασμό μου για τα παλιά τραγούδια, να ξανανιώσω το νόημα των στίχων και παράλληλα να κάνω το βήμα μπροστά.
Τα τραγούδια δεν τελειώνουν ποτέ. Τα ηχογραφείς, δίνοντας τους την μορφή που θεωρείς καλύτερη για σήμερα, αλλά μπορεί μετά από δέκα χρόνια να τα αλλάξεις.
Κοιτώντας τα παλιότερα, υπάρχουν πράγματα που θα ήθελες να αλλάξεις;
Ναι (γελώντας). Πάντα βρίσκω πράγματα που θέλω να αλλάξω. Τα παλιά τραγούδια τα αναπλάθω. Υπάρχουν και πολλά παλιά που δεν τα λέω πιά γιατί δεν μπορώ να τα υποστηρίξω, δεν μου λένε κάτι σήμερα και όταν δεν μου λένε κάτι εμένα, δεν μπορώ να τα πω. Η πλάκα είναι πως φέτος πέρα από μουσικές διασκευές, έχω κάνει και στιχουργικές διασκευές. Πιστεύω ότι τα τραγούδια δεν τελειώνουν ποτέ. Τα ηχογραφείς, δίνοντας τους την μορφή που θεωρείς καλύτερη για σήμερα, αλλά μπορεί μετά από δέκα χρόνια να τα αλλάξεις. Δεν σταματάει ποτέ αυτό. Και έχω μανία εγώ με αυτό. Γιατί δεν πιστεύω ότι ένα τραγούδι κλείνει με την πρώτη του ηχογράφηση. Αυτό είναι συναρπαστικό.
Ο νέος δίσκος στιχουργικά που κινείται;
Δεν έχει σαν σύνολο ένα συγκεκριμένο θέμα. Κάποια έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Το «Θα περάσει κι αυτό» μιλούσε για την σκληρή πραγματικότητα την οποία ζούμε και επειδή μιλούσε για την επικαιρότητα, κάτι που δεν το κάνω συχνά, δέχθηκα και πολλές επιθέσεις από τους διαφωνούντες. Όλα τα τραγούδια έχουν σχέση με αυτό που ζούμε, αυτό το δηλητηριώδες περιβάλλον στο οποίο ζούμε, πού έχει πολλά σκοτεινά σημεία και κακοτοπιές. Ένα μαύρο σύννεφο υπάρχει από πάνω μας, το μίσος, ο διχασμός ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Δηλαδή πολλά κακά του παρελθόντος μας. Απλώς η επιθυμία μου, ή ασυνείδητα η τάση που είχα, ήταν να μην ανακυκλώσω την μιζέρια, αλλά να κάνω τραγούδια που και μουσικά και στιχουργικά θα λειτουργήσουν σαν αντίδοτο στο δηλητήριο. Πρώτα από όλα για εμένα τον ίδιο και έπειτα για τον κόσμο. Είναι σαν μια προσπάθεια, να έρθουμε κοντά, γιατί αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια είναι πως έχουμε κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του με τις απόψεις, τις βεβαιότητες του, με τα άγχη του και τα προβλήματα του, και δυσκολεύει όλο και πολύ να συνδιαλλαγείς με τον άλλον. Γι’ αυτό το δεύτερο τραγούδι από το νέο δίσκο μιλάει γι’ αυτό το θέμα «Ίσως να σου έλεγα πολλά, αν μια φορά ρωτούσες».
Και μουσικά; Με την νέα μπάντα;
Χάλια είναι η τελευταία μπάντα (γέλια από όλους). Πριν από την μπάντα αυτή είχα κάνει ένα κιθαριστικό σχήμα, πιο πριν ένα ακουστικό σχήμα. Όλα αυτά ήταν πιο ειδικά project. Η μπάντα που έφτιαξα φέτος, νιώθω ότι με αντιπροσωπεύει πιο πιστά, με πολλά ηχοχρώματα. Τα παιδιά όλα είναι πολυοργανίστες και τραγουδάνε και όλοι. Είναι μια μπάντα, φωνητικό συγκρότημα. Γι’ αυτό χαίρομαι που παίζουμε όλο το παλιό υλικό, με ένα πιο πλήρη τρόπο.
Restart στην κοινωνία, χρειάζεται; Η μουσική θα βοηθήσει σε αυτό;
Η μουσική δείχνει δρόμους πολλές φορές. Αυτό που κατάφεραν συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης, ο Παπαδάκης, ο Σαββόπουλος και πολλοί της δικής μου γενιάς αλλά και νεότεροι, είναι μια σύνθεση. Μια σύνθεση ανατολής και δύσης, παραδοσιακού και μοντέρνου. Αυτό που είναι ζητούμενο να πετύχουμε και σαν κοινωνία. Η μουσική είναι πολύ πιο μπροστά από τους πολιτικούς. Εκεί είναι που πάσχουμε. Αν ξεκολλήσουμε από την παγίδα του πελατειακού, κρατικοδίαιτου συστήματος που έχουμε φτιάξει εδώ και δεκαετίες, μόνο τότε θα γίνει restart. Και το εύχομαι.
