Θεατής: “Άγριος Σπόρος” στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Στο τελευταίο του κείμενο (2013) ο Γιάννης Τσίρος εξιστορεί την εμπλοκή ενός καντινιέρη και της κόρης του σε μια υπόθεση εξαφάνισης. Σαφώς δραματικό, με κωμικές πινελιές, λειτουργεί εντεινόμενα όσο ο κλοιός προς τον υποφαινόμενο δολοφόνο σφίγγει. Ο Σταύρος, παράδειγμα αυτοδημιούργητου βιοπαλαιστή, στήνει στην αμμουδιά μια καντίνα για να πουλάει σουβλάκια στους λουόμενους. Όταν ένας Γερμανός τουρίστας εξαφανίζεται στην περιοχή, κατηγορίες αρχίζουν να υποβόσκουν και συνδεόμενες με το αυθαίρετο κτίσμα, τους απλήρωτους λογαριασμούς, κλήσεις, παλιά χρέη αλλά και ένα χοιροστάσιο γρήγορα οδηγούν τον ήρωα στην απομόνωση και στην -εκ των προτέρων και εκ των εικασιών- καθολική ενοχή. Και σαν ακόμη οι υποψίες αποδειχθούν πλασματικές και όλα έχουν συμπαρασυρθεί στο οριστικό τέλος, το μόνο που μοιάζει αμετάβλητο είναι η αδάμαστη ψυχή του Σταύρου.

Χωρίς αμφιβολία είναι μια πετυχημένη σκιαγράφηση ενός λαϊκού τύπου στον αγώνα επιβίωσής του. Με γερές δόσεις ρεαλισμού και μικρότερες χιούμορ θίγει πολλά από τα κακώς κείμενα της κοινωνίας: οικονομική κρίση, αγώνας για επιβίωση, περιθωριοποίηση, ρατσισμός. Όλα αυτά τα “φορτώνεται” ένας λαϊκός τύπος, μάγκας παλαιάς κοπής και -όχι και τόσο άδικα- μαύρο πρόβατο μαζί. Αυτός θα γίνει το εξιλαστήριο θύμα για τις συνολικές αδυναμίες του κατεστημένου συστήματος, για τα λάθη και την υποκρισία της κοινωνίας με τους καθιερωμένους όρους για την επιβολή των ισχυρών.

Το θεατρικό εγχείρημα μπορεί να χαρακτηριστεί ως εξελίξιμο θρίλερ καθώς ως το τέλος αναζητείται η κάθαρση με την όποια αποκάλυψη. Καλλιεργώντας ατμόσφαιρα σασπένς η Έλενα Σκότη δούλεψε και πέτυχε, αν μη τι άλλο, να κρατήσει ζωηρό το ενδιαφέρον των θεατών. Μέχρις εδώ, όλα καλά, είμαστε σύμφωνοι και δεκτικοί. Θα μπορούσε κανείς, καθότι υπάρχουν σχετικές ενδείξεις για κάτι τέτοιο -αν όντως ισχύει θα χαρακτήριζα το εγχείρημα ως ατυχές- να κάνει λόγο για τη συμβολική διάσταση της ουσίας, που ανάγεται ως η Ελλάδα της κρίσης σε αντιπαράθεση με την “προοδευμένη” Ευρώπη σε ρόλο κριτή. O Έλλην(αρ)ας είναι εκείνος που, σαν σύγχρονος Ζορμπάς, αντιστέκεται, διαφωνεί, δεν υποτάσσεται σε κανενός είδους νόμο και κανόνα, εφευρίσκει με κάθε τρόπο την όποια λύση για όλα και ξανά προς τη δόξα τραβά! Στο ενδεχόμενο -πολυσυζητημένο είναι αλήθεια- μιας τέτοιας ανάλυσης, αναπόφευκτα οδηγούμαστε σε γενικόλογες ταυτίσεις συγκινησιακού τύπου που στοχεύουν εκ πρώτης και εκ προχείρου σε εντυπώσεις.

Μια αίσθηση ανολοκλήρωτου μένει στο τέλος, που μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη εμβάθυνσης της ψυχοσύνθεσης του συνόλου των ηρώων, καθώς η παράσταση επικεντρώνεται εμφανώς στον έναν, στον υπερήρωα Σταύρο, ενώ η εστίαση στους υπολοίπους είναι περισσότερο επιφανειακή, επιτρέποντας έτσι μια ανισότητα ανάπτυξης των χαρακτήρων, αλλά και στη μετέωρη κατάληξη μετά από όλα όσα έχουν προηγηθεί.