Θεατής: Δεύτερη Φωνή στο θέατρο Αποθήκη

Επί της ουσίας έχουμε ένα δράμα διαχρονικής υφής καθότι το σενάριο της διάλυσης ή προτιμότερα της επιβίωσης και της δύσκολης συμβίωσης των μελών μιας οικογένειας είναι από τα συχνά. Στην ιστορία συναντάμε μια αστική οικογένεια, επίκεντρο της οποίας είναι ο Παύλος, αγωνιστής της γενιάς του Πολυτεχνείου, και η Ρένα, δευτεροκλασσάτη τραγουδίστρια του 70, νυν νοικοκυρά. Αμφότεροι εκπροσωπούν μια παλιομοδίτικη αστική τάξη που επιβεβαιώνει τη διάψευση των προσδοκιών της και τη διάλυση των ονείρων της. Στο ίδιο αδιέξοδο, όμως, φαίνεται να κινούνται και οι εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς: η κόρη τους Ισμήνη, παντρεμένη με τον ταπεινό Φώτη, κυνηγάει το όνειρο μέσω ενός μουσικού talent show, απόφαση περισσότερο απωθημένο της μητέρας της. Στον δρόμο αυτό θα εμπλακεί ο μάνατζερ Γιώργος για να παίξει με τους δικούς του κανόνες και με το αζημίωτο. Από την άλλη υπάρχει ο Αργύρης, ο μικρός γιος, μαύρο πρόβατο καθότι ενταγμένος σε φασιστικά κυκλώματα. Το talent show για την εύρεση της καλύτερης φωνής γίνεται αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια «φωνές» που έμεναν χρόνια κλειδωμένες και θα συμπαρασύρουν όλους σε έναν επαναπροσδιορισμό των σχέσεων τους.

Στη βάση της είναι μια απλή ιστορία που για κάποιο λόγο εξελίσσεται ως πολύπλοκη, με παρακλάδια ποικίλα και με συνέπεια να χάνεται το κέντρο βάρους. Θέματα πολλά και σοβαρά, -παιδί με ειδικές ανάγκες, ρατσισμός, οικολογική καταστροφή, πολεμική μνήμη, ξενιτιά, φασισμός, αρρώστια, Πολυτεχνείο, ανθρωποκτονία- τα περισσότερα ως αναφορές, όλα προσπαθούν να χωρέσουν, κάποια μόνο επιφανειακά, άλλα πιο εστιασμένα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ζητήματα στη σύνδεση, εν τέλει και στη δομή της παράστασης, αφού στα περισσότερα από αυτά δεν εμφανίζεται η όποια κατάληξη τους.

Το περιπλέξιμο αυτό ενισχύεται και από ένα τέλος ποιητικό, ωραία ιδέα μεν αλλά μάλλον άτοπη για μια παράσταση πρωτίστως λαϊκή, αφήνοντας ταυτόχρονα πολλές εκκρεμότητες ανοιχτές. Αν θέσουμε όμως γενικώς το ζήτημα “απήχηση της παράστασης” και δεχτούμε ότι κύρια προσδοκία της συγκεκριμένης ήταν να δημιουργηθεί κάτι αξιοπρεπές, που θα το παρακολουθήσει με ενδιαφέρον ένα ευρύτερο κοινό, τότε ο στόχος επετεύχθη και με το παραπάνω. Ο σαφής και κατανοητός λόγος, οι μεστές ερμηνείες, η ζωηρή σκηνική δράση και κυρίως η θεματική, αν και ποικίλη, με περιεχόμενο οικείο, καθημερινό, με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας, αποτελούν προϋποθέσεις για ένα δεκτικό θέμα.

Στο σύνολό τους καλές, ταυτίστηκαν με τους ρόλους και έδεσαν αρμονικά μεταξύ τους. Η πείρα είναι εμφανής στη Νένα Μεντή (Ρένα), που κινείται στο δίπολο μάνας αγωνίστριας και γυναίκας με παλιά απωθημένα για ανάδειξη στην κοινωνική πυραμίδα, με μια σταθερή όμως νευρική ένταση στη συνολική διάρκεια του ρόλου θύτριας και θύματος, οικείου εξάλλου σε κείνην. Ο Γιώργος Ζιόβας (Παύλος) φαίνεται να είναι εκείνος που ξεχωρίζει. Με διακυμάνσεις ανάμεσα στον νηφάλιο και ονειροπόλο ήρωα ενός ρομαντικού κόσμου και τον τραγικό πατέρα του σύγχρονου παρόντος αποδίδει εύστοχα την εγκλωβισμένη προσωπικότητα που ψάχνει διέξοδο από μια λάθος εποχή. Οι νεαρότεροι Δανάη Σκιάδη, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Δημήτρης Σαμόλης και Γιώργος Κατσής υπηρετούν και αυτοί ικανοποιητικά τους ρόλους τους, έχοντας εντρυφήσει αρκετά, με μικρά ψήγματα υπερβολής σε στιγμές.