Πέντε εικόνες και η Τασία

Στο σχολείο, πάλι στη Σπύρου Μερκούρη, ο φάτσα-τοίχος έχει μια υπέροχη, τεράστια ζωγραφιά πάνω του. Ένα ακαθόριστο πουλί, με επιβατικά φτερά κι ένα παιδί στην πλάτη. Όταν χιόνιζε, εκείνο το βράδυ, η εικόνα συλλάβιζε διακριτικά την άνοιξη.

Στη Φρύνης, υπάρχει μια νερατζιά με κλαδιά, απ’ όπου κρέμονται τρεις χριστουγεννιάτικες μπάλες κι ένα κίτρινο Vitex. Το παρατήρησα τις προάλλες, όταν δε με ένοιαζε πότε θα περάσει -και αν- το σούπερ σταρ τρόλεϋ 11.

Είδα ένα κορίτσι, ίσως να είναι γύρω στα 6, να τρώει με τους γονείς του, κάποιο μεσημέρι. Δίπλα από τα γιουβαρλάκια υπήρχε ένα βιβλίο με τίτλο «Διονύσης Σαββόπουλος: Τα λόγια από τα τραγούδια». Έκανε τάχαμου ότι έφαγε, σκοπίστηκε με μια χαρτοπετσέτα και μετά άνοιξε το βιβλίο στην τελευταία σελίδα. Το όνομά της είναι Πολυξένη. Το άκουσα.

Τα παιδιά ενός λυκείου, στον Βύρωνα, θα δουν στο θέατρο τη «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη. Μια φιλόλογος το πρότεινε. Η ίδια φιλόλογος τους έμαθε τη φράση του Μπρεχτ «Ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί, παρά μονάχα ως καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή». Σοβαρά, υποψιασμένα παιδιά. Σε αυτόν τον κόσμο.

Η Τασία πίνει εσπρέσο macchiato, κάθε πρωί, σε μια πιτσαρία, που ανοίγει πριν μεσημεριάσει, ειδικά γι’ αυτήν. Είναι ηλικιωμένη, φοράει κορδέλες και ψεύτικες βλεφαρίδες. Φούξια ή μωβ. Πριν μέρες, φυσούσε και οι βλεφαρίδες έκαναν φτερά.

Η Τασία έχασε τα μάτια της Κάραμελ Μπάνι κι έβαλε τα κλάματα. Έφυγε, αφήνοντας στο τραπέζι ένα εικοσάευρω.

Παιδιά, πρέπει να έρθει επειγόντως η άνοιξη. Έστω και με μισοάδειες αποσκευές.