Λοιπόν, οι γονείς μου πανηγύρισαν το 1982, που πέρασαν στο πανεπιστήμιο, το 1984 που γεννήθηκα εγώ και το 1986 που γεννήθηκε ο αδερφός μου (η μικρή είναι πολύ μικρή, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν μόλις 10).
Έχω μια αταξινόμητη μνήμη, ένα αφηρημένο συναίσθημα, συγκινήθηκα με τα παιχνίδια (με τι άλλο;), με έναν φακό που πήρε το μάτι μου – ίδιο φακό κρατούσε ο παππούς-, με τη διαφήμιση του καρνέισον, με ένα σαμπουάν, με το ίδιο σαμπουάν με έλουζε η μάνα μου. Μυρωδιά έντονη, στο νηπιαγωγείο με φώναζαν «Timotei». Το μπουκάλι ζύγιζε πέντε κιλά.
Δεν έχω πολλές μνήμες, έχω όμως φωτογραφίες και κάτι σαν επικεφαλίδες σε θεματικές. Μαγιό με ρίγα και φιόγκο, πορτοκαλάδες και εξάμηνα καλοκαίρια, ζεστή θάλασσα και λευκά αραιά δόντια, πίτσες σε πιτσαρίες με γκαζόν και φώτα-μανιτάρια, playmobil-αγρότες, playmobil-πλανόδιοι μουσικοί, playmobil-πυροσβέστες, παγωτά-κυπελάκια, «προάγεται στη Β’ τάξη του δημοτικού» γραμμένο με στυλό, κοτλέ ρούχα, ο Βασίλης ξεπατίκωνε τα εξώφυλλα των βινυλίων με καρμπόν, πενηντάρικο χάρτινο και μπλε, πάμε σε πορείες και αρχαιολογικούς χώρους, μας παίρνουν αγκαλιά, εγώ αποκοιμιέμαι, ο Βασίλης όχι, η γιαγιά λέει τη χλωρίνη λευκίνη.
Σε ένα ροζ τραπέζι από φορμάικα, τον Ιούλη του 1987, στην καρδιά του καύσωνα, ο Βασίλης έσβησε ένα κεράκι. Στη σχετική φωτογραφία, φοράω μόνο σαγιονάρες, ο αδερφός μου έχει πιπίλα, την οποία σπρώχνει στο πλάι για να φαίνεται το γέλιο του. Μια γειτόνισσα είχε εμμονή με τα βερνίκια «Madison». Η Ρένα με τα μισοβαμμένα νύχια. Εγώ τα’ βαφα μόνο με μαρκαδόρους.
Οι ανοξείδωτοι και παντοτινοί μας φίλοι, Αλεξάνδρα και Θωμάς
Το καλοκαίρι του ’89, έμαθα ότι ο άνθρωπος πεθαίνει, όταν ένας ξάδερφός μου μού έδειξε τον ανθρώπινο σκελετό σε κάποια από τις σελίδες της ανθρωπολογίας (λευκό, μικρό βιβλίο, Α’ γυμνασίου). ΣΟΚ. Το ίδιο βράδυ το είπα και στα playmobil. Για να ξέρουν.
Όταν ήμουν στον ώμο του μπαμπά, γέμιζαν τα μαλλιά μου σύννεφα. Τόσο ψηλός.
Όταν έκανα κούνια στην αυτοσχέδια κούνια του παππού, α! καλά, έσκιζα τον αέρα.
Είχα πάντα αφέλειες.
Η Αλεξάνδρα μού έτρωγε την Pizza Mexicana, στο διάλειμμα.
Τις πιο πολλές φορές, κοιτούσαμε διαπεραστικά τον φακό της θεϊκής zenit του μπαμπά. Σμίγαμε τα γόνατα και σφίγγαμε τα χέρια. Καμία άλλη κάμερα δε μας έβγαλε τόσο όμορφους.
Το 1994 γεννήθηκε η Ξένη.
*Στη φωτογραφία, ο αδερφός μου. Τα καφέ παπούτσια, δίπλα, γιατί δεν είναι σαγιονάρες;
