Status update: Σοφία Μαραθάκη, σκηνοθέτις-ηθοποιός
Ιδρυτικό μέλος της ομάδας ΑΤΟΝΑΛ. Έκανε το ντεμπούτο της το 2012 με την περφόρμανς «Το κόκαλο που τραγουδούσε». Εκτός Ελλάδος θα μπορούσε να ζήσει μόνο στην Ιταλία ή την Ισπανία. Φωτογραφίες: Andrea Bonetti, Karol Jarek
Θυμάμαι ένα αθώο μικρό παιδί που έβρισκε καταφύγιο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα. Θυμάμαι ότι αισθανόμουν πως μέσα από το θέατρο διαστελλόταν ο κόσμος μου. Έβλεπα πολύ θέατρο από παιδί κι εντάχτηκα στο θεατρικό εργαστήριο του σχολείου.
Από το ξεκίνημά μου στο θέατρο έχω μετακινηθεί πολύ μέσα από διαφορετικές παραστάσεις και σπουδές. Ίσως η μεγαλύτερη μετακίνησή μου ήταν όταν είχα αποφασίσει να το εγκαταλείψω επειδή δεν άντεχα τη σκληρότητα της δουλειάς και των ανθρώπων της.
Η σκηνοθεσία προέκυψε πρωτίστως από ανάγκη να μάθω πιο πολλά για την τέχνη του ηθοποιού και του θεάτρου. Νομίζω ότι η υποκριτική και η σκηνοθεσία είναι πιασμένες χέρι-χέρι και πάνε βόλτα. Πιστεύω πολύ στη δύναμη του ηθοποιού. Νομίζω ότι η σκηνοθεσία προέκυψε πιο πολύ από μια ενδόμυχη ανάγκη δημιουργίας αφ’ ενός θεατρικών παραστάσεων και αφ’ετέρου μιας ομαδικής λειτουργίας όπου θα εισέρχονται όσο το δυνατόν λιγότερο συμπεριφορές που απεχθάνομαι.
Δημιουργικά με ενδιαφέρει πολύ η ακρίβεια, η χορικότητα, το χιούμορ, οι διαφορετικοί τρόποι θεατρικής αφήγησης. Με απασχολεί πολύ η ακρότητα που επιδεικνύουμε σαν άνθρωποι κυρίως μέσα στην ανωνυμία του πλήθους και η αδυναμία ανάληψης ευθύνης. Καθώς και η παιδικότητα, ο έρωτας κι ο θάνατος. Όσο για δημιουργική ταυτότητα δεν ξέρω αν έχω. Ξέρω ότι μου αρέσει να δημιουργώ μαζί με άλλους μικρούς εφήμερους κόσμους.
Δε μετάνιωσα που δεν έμεινα στο εξωτερικό. Θα ήθελα να είχα την επιλογή να εργάζομαι και στο εξωτερικό. Όμως μη γελιόμαστε – δεν είναι και τόσο εύκολο. Μου άρεσαν πολύ τα χρόνια των σπουδών μου κι ακόμα όποτε βρω χρόνο και χρήμα, επιθυμώ να ταξιδεύω για εκπαιδευτικούς σκοπούς (παρακολούθηση παραστάσεων και σεμιναρίων). Όμως θα μπορούσα να ζήσω μόνο σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία.
Νομίζω ότι ζώντας όχι μόνο στον περιορισμένο κύκλο του θεάτρου αλλά και όλης της ελληνικής κοινωνίας έχω έρθει αντιμέτωπη με φαινόμενα διαφθοράς, προσωπικών σχέσεων κλπ. Άλλωστε ο σεξισμός, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η εξαπάτηση είναι παγκόσμια φαινόμενα. Συμβαίνουν λοιπόν ακόμα και στο θέατρο και είναι πολύ εύκολο να μπλεχτείς σε τέτοιου είδους σχέσεις είτε ως θύτης είτε ως θύμα.
Δε γνωρίζω αν η δουλειά μου αναδείχτηκε γρήγορα και πως ορίζουμε το γρήγορα. Ξέρω ότι έχω πίσω μου οκτώ χρόνια θεατρικών σπουδών, πέντε χρόνια άλλων σπουδών, διάφορες δουλειές ως ηθοποιός, άλλες σημαντικές κι άλλες λιγότερο σημαντικές, ότι οι συνεργάτες μου έχουν χρόνια που ασχολούνται με το θέατρο. Θέλω να πω ότι 20 χρόνια ενασχόλησης με το θέατρο δεν είναι και λίγα. Σίγουρα βέβαια είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι οι δουλειές προέκυψαν βασισμένες στις δυνάμεις τις δικές μου και των συνεργατών μου βρήκαν ανταπόκριση. Πιστεύω όμως ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία, υπάρχει πολλή δουλειά και αρκετή τύχη.
Νομίζω ότι ζούμε σε μια πολύ άγρια εποχή. Δυστυχώς το κυρίαρχο χαρακτηριστικό μας είναι η σκληρότητα. Έχουμε γίνει μικρά αρπακτικά για να επιβιώσουμε ενώ θα έπρεπε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, να προσφέρουμε. Υπάρχει και μεγάλη απομόνωση.
Νομίζω ότι μέσα στο ζόφο που ζούμε, προκύπτει η ανάγκη για συσπείρωση κι αλληλεγγύη. Αυτή η διαδικασία λειτουργεί όμως μόνο σε μικρές ομάδες. Δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε μεγάλες δομές όπως οι μεγαλουπόλεις. Η συλλογικότητα απαιτεί επικοινωνία, άρα είναι πεπερασμένη.
Την Ελλάδα τη βλέπω να παραπαίει. Έχει απομυθοποιηθεί κάθε ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας ή εθνικής κυριαρχίας. Είναι πικρό αυτό, αλλά αληθινό. Δεν ξέρω πως πορεύονται οι πολίτες μιας χώρας που συνειδητοποιούν ότι αυτή η χώρα είναι μια κρυπτοαποικία και μάλιστα πολλών αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων.
Το Δημόσιο αυτό καθαυτό δεν είναι πλέον σκοπός. Είναι όμως ένα σύμβολο. Σύμβολο μόνιμης εξασφάλισης, σύμβολο τεμπελιάς, αδιαφορίας, βολής, ρουσφετιών. Και τονίζω ότι όλοι μας γνωρίζουμε δημόσιους υπαλλήλους που είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους.
Ο μηχανισμός του Δημοσίου είναι καταγεγραμμένος μέσα μου ως κάτι το τρομακτικά γραφειοκρατικό, κουραστικό και ψυχοφθόρο. Η εξυγίανση του έχει να κάνει αφ’ενός με ισχυρή βούληση κι αφ’ετέρου με ικανότητα αξιολόγησης. Δύο χαρακτηριστικά δυσεύρετα στο Δημόσιο.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
NEWS FEED
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
Τι μας λέει το θέατρο για την εξάλειψη βίας κατά των γυναικών
Βιταμίνη D: Γιατί είναι σημαντική και πώς την παίρνουμε από τη διατροφή
Πρωτοσέλιδα: Τι διαβάζουμε στις εφημερίδες τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου
Frankenstein & Eliza: Δείτε το trailer της παράστασης
Hot or Not #142: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα
Πρωτοσέλιδα: Τι διαβάζουμε στις εφημερίδες την Κυριακή 24 Νοεμβρίου
Θεατής: «Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» στο Θέατρο Μεταξουργείο
5 «ghost κουζίνες» μάς στέλνουν σπίτι τα πιο νόστιμα burger
Free City: 5 προτάσεις για δωρεάν διασκέδαση αυτό το ΣΚ
Family Weekend: 8 προτάσεις δημιουργικής διασκέδασης με τα παιδιά