Ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης Ζαν Μπατίστ Ποκλέν, γνωστός ως Μολιέρος, θεωρείται παγκοσμίως ως ένας από τους μεγαλύτερους κωμωδιογράφους όλων των εποχών. «Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ», έργο γραμμένο το 1666, είναι ο ίδιος ο Μολιέρος. Πρόκειται δηλαδή για ένα ασυνήθιστα αυτοβιογραφικό έργο. Η παρουσία του Αλσέστ, του πρωταγωνιστή του «Μισάνθρωπου», αντικατοπτρίζει την απέχθεια του Μολιέρου και την άρνησή του να ενταχθεί στη ζωή της «Βασιλικής Αυλής», όπου κυριαρχούσε το ψέμα, η υποκρισία, οι ίντριγκες, οι απάτες, η κολακεία. Ο «Μισάνθρωπος-Μολιέρος» δεν σκιαγραφεί μόνο μια κοινωνία και ένα διαβρωμένο σύστημα, ασκώντας κριτική, αλλά ασυμβίβαστος επιτίθεται προς όλους και όλα, ως τη στιγμή που αναγκάζεται να αποχωρήσει από την κοινωνία αυτή… για να μπορέσει να ζήσει σε μια ερημιά ως τίμιος άνθρωπος.
«Όταν ο Θεός μ’ έφερε στη ζωή μου, μού χάρισε φύση ασυμβίβαστη, με τον αέρα της Αυλής. Δεν έχω κανένα από τα προσόντα που απαιτούνται, για να διακριθώ εκεί μέσα. Η μεγαλύτερη αρετή μου είναι η ειλικρίνειά μου. Εγώ δεν ξέρω να κοροϊδεύω τους ανθρώπους. Κι όποιος δεν έχει το χάρισμα να κρύβει τις αληθινές του απόψεις, δεν θα προκόψει σ’ αυτόν τον τόπο»… «Εγώ προτιμώ έναν λύκο από έναν άνθρωπο, και τα αρπακτικά όρνια είναι άγγελοι με φτερούγες μπρος στην ανθρώπινη κακία και τον φθόνο», λέει ο Αλσέστ στον «Μισάνθρωπο», φράσεις που ενέπνευσαν την Μαρία Ξενουδάκη στη σκηνοθεσία της παράστασης. Αυτό που με έκανε να δουλέψω και να παρουσιάσω τον «Μισάνθρωπο» -σημειώνει η σκηνοθέτις- είναι ιδίως η φράση του Μολιέρου: «Μισώ τους απαίσιους, δουλοπρεπείς, απατεώνες, κόλακες και δολοπλόκους αλλά ακόμη περισσότερο μισώ, αυτούς που τους ανέχονται και συνδιαλέγονται μαζί τους»!
«Τι τρανό ξεφάντωμα, τόσο όμως λυπημένο, τόσο βαθυστόχαστο, που καθώς πας να γελάσεις, θα ήταν πιο εύκολο, να κλάψεις…» [Αλφρέ ντε Μυσσέ]
