Flâneur#17: Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης «τώρα κοιμάται στ’ ανοιχτά…»
Η παιδικότητα, χέρι χέρι με τη γοητεία της νεανικής αυθάδειας και της φαντασίας• το ανακάτεμα των πιο γλυκών μελωδιών με την πιο πικρή και λεπτή πολιτική και κοινωική ειρωνεία και σχολιασμό• η συνένωση -μέσω των ήχων και της μουσικής πρωτίστως, αλλά και των στίχων- εποχών, τόπων, γενεών• μια ιδιότυπη θλίψη που ποτέ δεν γινόταν δάκρυ, αλλά μετουσιωνόταν δημιουργικά και μελωδικά σε μια επιτυχημένη και εύστοχη επισήμανση, αποκαλύπτοντας τους «μικροαστικούς» καθωσπρεπισμούς μας, ίσως και τους κολλήγες παππούδες μας• και τα λαϊκά τραγούδια, εκείνα τα πρώτα, που είχαν ανακατώσει στη μίξη τους ένα σωρό πάλι μουσικές, Χατζηδάκια, Θοδωράκια αλλά και άλλους, παλαιότερους.
Ολα αυτά ήταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνος, ο πιο οικείος από τους σύγχρονους τραγουδοποιούς, ο πιο «φίλος» όσων σήμερα είναι 50 plus (όσων δηλαδή πολιτικοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’60 και του ’70, αλλά αναζήτησαν με πάθος την πολιτική έξω από τα δόγματα. Οσων θέλησαν να συνομιλήσουν ταυτοχρόνως με την πολιτική, την τέχνη, τη Δύση, την Ανατολή, να συγκεράσουν τα ερεθίσματα, να τ’ αγαπήσουν όλα και να τα αναγνωρίσουν. Οσων μπορούσαν να δουν από τότε τι σημαίνει «Η μέρα μιας Μαίρης» και επιθυμούσαν να ταρακουνήσουν τα στερεότυπα.
Οσων αγάπησαν τα θερινά τα σινεμα, και εξακολουθούν να φυτεύουν αγιόκλημα και γιασεμιά, έστω και σε μια γλαστρούλα, σ’ ένα μπαλκόνι… Οσων δεν θα πάψουν ποτέ να πιστεύουν ότι το καλύτερο πάρτι της ζωής τους ήταν εκείνο που διοργάνωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στις 25 Ιουλίου 1983 στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Η πρόσκληση «έφτασε» σε περίπου 100 χιλιάδες άτομα κολύμπησαν, χόρεψαν, τραγούδησαν, ερωτεύτηκαν, μέθυσαν -τα πάντα. Και το θυμούνται πάντα (όπως το θυμούνται κι όσοι δεν κατάφεραν να βρίσκονται εκεί – το διαρκές απωθημένο τους).
Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, όσοι ήξεραν ότι το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, κι όσοι δεν το ήξεραν, όλοι εξέφρασαν με ειλικρίνεια και συγκίνηση το πένθος και τη θλίψη τους για το θάνατο του Λουκιανού τα ξημερώματα της Τρίτης, σύμφωνα με την ανακοίνωση της συντρόφου της ζωής του, ηθοποιού Αννας Βαγενά: «Ο Λουκιανός έφυγε σήμερα, 7 Φεβρουαρίου 2017, τα ξημερώματα από κοντά μας. Ευχαριστούμε πολύ όλους τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες και τους νοσηλευτές που τον φρόντισαν σε όλες του τις νοσηλείες. Ευχαριστούμε όλους εσάς που τον αγαπήσατε και ξέρουμε ότι θα τον αγαπάτε για πάντα. Η τελετή θα γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο. Στη μνήμη του Λουκιανού όσοι θέλετε μπορείτε να καταθέσετε χρήματα στον λογαριασμό GR8501101130000011395450502 της Εθνικής Τράπεζας βοηθώντας μία αγαπημένη μας οικογένεια που το έχει ανάγκη». Ηταν 74 ετών.
Με αφορμή το θάνατό του, κυρίως μέσα από τα social media θυμηθήκαμε ένα σωρό τραγούδια, ξαναείδαμε τη φρεσκάδα του «Ελεύθερου Θεάτρου» από τα χρόνια της δικτατορίας ακόμα, χτυπήσαμε, παρότι δεν έπρεπε, «μια πόρτα κλειστή», πήγαμε οπωσδήποτε σε θερινά σινεμά, πάντα με την Ντόλυ παρέα, ξανακοιτάξαμε στα μάτια τους «μικροαστούς» εαυτούς μας, περπατήσαμε «μακριά από την πόλη, σε μια συνοικία», στέναξε το youtube, κατέβηκαν cd από τα ράφια, κι εν πάση περιπτώσει, μια ολόκληρη γενιά ξαναθυμήθηκε, με γλυκιά θλίψη και με την αίσθηση του παντοτινά περασμένου, του παντοτινά φωτεινού, του παντοτινά δημιουργικού που ευτύχησε να ζήσει. Μέσα από τα τραγούδια του Λουκιανού.
