Μετά την επιτυχία των δύο προηγούμενων παραστάσεών της, «Στην άκρη του βατήρα» (62 παραστάσεις σε Αθήνα, Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Πάτρα και Κύπρο) και «Νηπιαγωγείο» (παίχτηκε για 2η σεζόν στο χώρο Μπανγκλαντές), η ομάδα χορού Αμάλγαμα συνεχίζει να εμπνέεται και να δημιουργεί με γνώμονα τα ψυχαναλυτικά πεδία αλλά και την κοινωνική και έμφυλη πραγματικότητα.
Το νέο έργο, με τίτλο «το Μονόπετρο του Πύργου» κάνει ένα βήμα προς τα πίσω (σε σχέση με τον ανήλικο-ενήλικα του Νηπιαγωγείου), προς την Οικογένεια και τη βαθύτερη αγωνία του ανθρώπου να ανήκει «κάπου» και όχι τόσο να είναι «κάποιος». Καθώς η Πυρηνική Οικογένεια, (και ακόμα περισσότερο η ελληνική οικογένεια) εκπαιδεύει διεξοδικά τα άτομα ώστε να μην αναπτύξουν την κυριότητα του Εαυτού τους και να «ζήσουν προσκολλημένα, έτσι ώστε να προσαρτούν κομμάτια άλλων ανθρώπων στον Εαυτό και ύστερα να αγνοούν τη διαφορά ανάμεσα στην ετερότητα στον εαυτό τους και στην ταυτο-ομοιότητα του εαυτού τους» (Νταίηβιντ Κούπερ, «Ο θάνατος της οικογένειας»), η ανάγκη να ανήκουμε κάπου και η αίσθηση της μη πληρότητας του Εαυτού μεγεθύνεται! Οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι «έρωτες» εκκινούν πολύ συχνά κυρίως από αυτή την αίσθηση ότι είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε μόνοι, αλλά και «προβληματικοί» (κυρίως οι γυναίκες, που ακόμα και σήμερα στα κρυφά χαρακτηρίζονται «γεροντοκόρες») αν ζούμε, ακόμα και για ένα διάστημα, μόνοι. Μέσα από τη συγκεκριμένη οικογενειακή δομή, αντί το άτομο να ανακαλύπτει και να αναπτύσσει μια ευέλικτη διαλεκτική ανάμεσα στο «είμαι μόνος» και στο «είμαι μόνος με τον άλλον», κτίζεται από πολύ νωρίς το «για να είσαι καλά –ή για να θεωρείσαι ότι είσαι καλά–, πρέπει να είσαι με κάποιον».
Με κεντρική επιρροή και έμπνευση τον «Πύργο» του Κάφκα και τον (ακραίο ίσως) Νταίηβιντ Κούπερ και το βιβλίο του «Ο θάνατος της Οικογένειας», το «Μονόπετρο του Πύργου» περνάει από το προσωπικό στο συλλογικό-πολιτικό, από το έμφυλο στο βαθύτερα υπαρξιακό, από τη σουρεαλιστική σχεδόν αφήγηση του έργου του Κάφκα στο ρεαλισμό του σήμερα. Όπως η Χωρομέτρης του Πύργου έχει προσληφθεί από την Κλαμ (τα φύλα έχουν αντιστραφεί σε σχέση με το έργο του Κάφκα), και όλη η αγωνία της είναι να ανήκει στον Πύργο, έτσι και στο Σήμερα η αγωνία του ατόμου δεν είναι να αναπτύσσει την αίσθηση του ποιος είναι, αλλά να αναλάβει έναν συγκεκριμένο ρόλο (σύζυγος, πατέρας, μάνα κτλ.), να ανήκει κάπου, να βρει ένα σύντροφο, να παντρευτεί, να αποκτήσει έτσι ταυτότητα.
Τα κοινωνικά στερεότυπα ξεπροβάλλουν και πάλι μέσα από απλές σκηνές καθημερινότητας. Πίσω από όλα ίσως κρύβεται η προβληματική σχέση του ατόμου με τη Μάνα, καθώς η σημαντικότερη «διαμόρφωση» του ατόμου γίνεται στα πολύ πρώτα χρόνια της ζωής του που, σύμφωνα με τα πλειοψηφικά συμπεράσματα των ανθρωπολογικών επιστημών αλλά και της ψυχολογίας και ψυχανάλυσης, ζει ως εξάρτημα του σώματος και του μυαλού της, (μιας και εκείνη έχει «διδαχθεί» από τη δική της μάνα ότι κάτι της λείπει.) Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η Μητριαρχική Πατριαρχία, φορώντας ακόμα και φεμινιστικά ρούχα, συνεχίζει να πρωτοστατεί.
Ο νέος χώρος στον 5ο όροφο της Μενάνδρου 47 επιλέχτηκε σημειολογικά για το νέο έργο. Ο χώρος μοιάζει με όροφο δημόσιας υπηρεσίας (Εφορίας κτλ.) και από τους θεατές που είναι σε καλή φυσική κατάσταση θα ζητηθεί να μην πάρουν το ασανσέρ αρχικά, αλλά να ανεβούν με τα
πόδια στον 5ο όροφο του Πύργου. Εκεί, ο χώρος από δημόσια υπηρεσία θα μετατραπεί σε γραφείο συνοικεσίων, σε χώρους από τους οποίους πέρασε η Χωρομέτρης του Πύργου του Κάφκα αλλά και σε άλλους –απρόσμενους– χώρους. Πρόκειται για ένα ακόμα διαδραστικό έργο, κάποιες σκηνές του οποίου θα πραγματοποιούνται ή θα ολοκληρώνονται με τη συμμετοχή του κοινού.
Για «το Μονόπετρο του Πύργου» έγινε ειδική ακρόαση στην οποία αναζητήθηκαν άνδρες που δεν είναι performers, και από ένα φάσμα ηλικιών μέσης ηλικίας (μεταξύ 40-60 χρονών) αλλά και επαγγελμάτων, ώστε να κυριαρχεί το στοιχείο του ακατέργαστου και αφτιασίδωτου ρεαλισμού
και να συγχέονται τα όρια μεταξύ πραγματικού και αναπαραστατικού. Η «γυναίκα» στο έργο, που είναι ταυτόχρονα «πολλές» αλλά και «μία», ερμηνεύεται από την έμπειρη χορεύτρια Νικολέττα Ξεναρίου και την ίδια τη χορογράφο Μαρία Γοργία.
