Θνησιγενές σημείωμα
Μια διαδρομή προς τη Σαρωνίδα, με αυτοκίνητο. Θέση συνοδηγού, μισάνοιχτο παράθυρο. Δε λέμε πολλά, μόνο ότι μας κούρασε το κρύο, κάτι λέμε. Μια μουσική του Λοΐζου («σε ψάχνω»), τυχαία, ανάμεσά μας και μετά δε λέμε τίποτα. Η μουσική ταιριάζει με το δρόμο, με την ταχύτητα των εικόνων, που βρίσκονται στα δεξιά μου. Με την αδημονία.
σε ψάχνω
στα μικρά τα στοπ, στ’ απαγορεύεται
στα τρύπια μου χέρια
Οι στίχοι της Σιτζάνη μού θυμίζουν απόγευμα Αύγουστου, σε μεγάλη πόλη. Ψάξιμο και λαχάνιασμα. Τρέξιμο σε δρόμους χωρίς ήχο. Με λίγο φως. Μια μεγάλη προσπάθεια. Το «(σε) ψάχνω» είναι από εκείνα τα ρήματα, που ξεπερνούν σε δυναμική ακόμη και το βλέμμα. Κλείνεις τα μάτια και τον βλέπεις να σε ψάχνει, να περνάει με κόκκινο και να μην πεθαίνει μέχρι να…
Συνεχίζουμε με σιωπή. Λεώ μόνο στον Γ. ότι μ’ αρέσει αυτό το τραγούδι, ότι το ακούω πάντα, όταν τίποτα δεν είναι συγκεκριμένο, όταν κάτι λείπει, όταν κάτι ψάχνω.
Πάμε μέχρι Σούνιο; Δεν κρυώνω.
Πάμε.
Κι άλλος Λοΐζος, δε θυμάμαι το τραγούδι. Μόνο το σφύριγμά του κράτησα.
Όταν φτάσαμε, όλα σε τάξη. Η θάλασσα, αυτή η θάλασσα.
στη θάλασσα που δε θα ‘ρθει ξανά
βαρέθηκε ν’ αλλάζει χρώματα
για να την αγαπάμε.
Έρχεται πάντα όμως.
«Αυτό που ψάχνεις εσύ, σε ψάχνει επίσης». Το άκουσα, το έγραψα στο facebook, 82 άνθρωποι συμφώνησαν.
Μεσοβδόμαδα.
Εγώ (σε) ψάχνω.
