Status Update: Κωνσταντίνος Ντέλλας, σκηνοθέτης – ηθοποιός
Συνιδρυτής της ομάδας «bouλouki». Γεννημένος στον Πειραιά. Έχει σπουδάσει Θεολογία σε εκκλησιαστική Σχολή. Διδάσκει παραδοσιακούς χορούς στο Λύκειο Ελληνίδων. Καπνίζει πολύ.Φωτογραφίες: Fotis Plegas G.
Δεν νομίζω ότι μπορούσα να καταλάβω ή να συνειδητοποιήσω τι έκανα όταν ξεκινούσα με το θέατρο. Δεν ξέρω καν αν το έχω χωρέσει ακόμα. Μια ζωή με άγνοια κινδύνου λειτουργούσα στα πράγματα· το θέατρο δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό.
Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει· αν είμαι περισσότερο σκηνοθέτης και λιγότερο ηθοποιός. Στατιστικά, τουλάχιστον, δεν ισχύει. Από εκεί και πέρα, περνάω πολλές ώρες σιωπής όταν χώνομαι μέσα στο χωροχρόνο ενός κειμένου ή μιας θεατρικής συνθήκης, με την ευρύτερη έννοια, για να ακούσω τι έχουν να μου πουν όσα είναι να μου μιλήσουν. Μέσα από αυτό προκύπτει και η ανάγκη αν οι υπηρεσίες μου θα αφορούν και τους δύο ρόλους ή έναν απ’ τους δύο.
Το να εξακολουθώ να κάνω δικές μου παραγωγές μέσα στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Και κάθε φορά είναι και μεγαλύτερη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη θεατρική πρόκληση που έχω συναντήσει ως τώρα.
Για να υπάρχεις στο θέατρο οι θυσίες είναι και οικονομικές και προσωπικές. Το μέγεθος τους είναι θέμα επιλογής, αντοχής και στόχων.
Αν πεις σ’ ένα δημιουργό ότι τα έργα του δεν μοιάζουν μεταξύ τους, θα σε κοιτάζει σαν χάνος για αρκετή ώρα, προσπαθώντας να καταλάβει τι δεν βλέπεις εσύ που τον ρωτάς. Οι συνειρμοί και οι πορείες διαγράφονται, έτσι κι αλλιώς και μεταλλάσσονται και επαναπροσδιορίζονται. Ο φορέας, όμως, παραμένει ο ίδιος, η ειλικρίνειά του είναι αδιαπραγμάτευτη, είναι ιερή. Άσχετα αν αρέσει ή όχι. Ο δημιουργός και το κέντρο του – η υπαρξιακή του αντάρα – υπάρχει σε όλες τις δουλειές του, άρα μιλάμε για έναν άξονα, ο οποίος είναι κοινός. Το μόνο που έχει να κάνει ο κάθε αποδέκτης, είναι να σιωπήσει λίγο μπροστά σ’ ένα έργο μπας και καταφέρει να ακούσει τις κραυγές ή τους ψιθύρους που εκπέμπει, χωρίς την ανάγκη να βγει πάνω από αυτό. Ίσως τότε θα μπορέσει να αντιληφθεί και αυτόν τον άξονα που κάνει όλες τις δουλειές ενός καλλιτέχνη μια συντονισμένη και οργανική πορεία.
Στιγμιότυπο από το «Ματωμένο γάμο»
Ο ίδιος ο Λόρκα ονόμασε το «Ματωμένο Γάμο» τραγωδία, η δομή του ίδιου του έργου είναι τραγωδιακή, οι ρόλοι κουβαλάνε τη νομοτέλεια των ηρώων μιας τραγωδίας. Είναι μονόδρομος, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, να μην το εισπράξεις έτσι. Η ανάγκη μου ήταν να υπάρχει το ζωτικό πυρηνικό στοιχείο της κοινότητας, πράγμα πολύ ισχυρό και στην τραγωδία (βλέπε Χορός).
Στην άρση, μόνο εκεί έχω πίστη. Ακόμα και στην επιλογή του ανθρώπου να μην την ακολουθήσει. Αυτή η ροπή στην άρση, που τη λέμε ελπίδα.