Θεατής: Λαμπεντούζα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Το σύγχρονο αυτό έργο γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του θεάτρου Σόχο του Λονδίνου, στα πλαίσια αφιερώματος για το πολιτικό θέατρο και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή μόλις το 2015. Ο συγγραφέας του Άντερς Λουστγκάρτεν ασχολείται με τον διεθνή πολιτικό ακτιβισμό και με το κείμενο του θέλησε να ορθώσει ανάστημα αναζητώντας απαντήσεις στο ερώτημα: τι πραγματικά γίνεται με το μεταναστευτικό, τι κάνουμε τελικά εμείς για αυτό;

Η παράσταση

Αν και πολλά χιλιόμετρα χωρίζουν τον Στέφανο και την Ντενίζ, εντούτοις συνυπάρχουν στην ίδια σκηνή. Σε έναν κορμό κοινό, προφανώς γιατί το εσωτερικό κενό -τουλάχιστον συναισθηματικά- ταυτίζεται, καθισμένος ωστόσο ο καθένας στην πλευρά του, καθώς είναι πολίτης διαφορετικού κόσμου, θα αφηγηθεί τα δικά του γεγονότα. Η απουσία όμως έστω και ελάχιστης σκηνικής δράσης από ένα σημείο και πέρα καταλήγει σε ένα μονότονο δρώμενο. Μπορεί το κείμενο να αναφέρεται σε φοβερά και τρομερά, δυστυχώς όμως η επικαιρότητα το έχει ξεπεράσει κάνοντας ό,τι περιγράφεται να μοιάζει με διάλεξη σε θέματα οικεία πια, με απλές διαπιστώσεις. Από την άλλη απουσιάζει η σκηνοθετική πυγμή που θα έδινε διαφορετικό χαρακτήρα από μια απλή, δημοσιογραφικού τύπου καταγραφή δεδομένων. Παρέχεται μια εύκολη συγκίνηση που εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν αυτός τελικά ήταν ο μόνος στόχος. Το κείμενο σαφώς επίκαιρο, εκ φύσεως όμως όχι κάτι ιδιαίτερο και στην περίπτωση της ελληνικής παρουσίασης του έχει την ατυχία η πραγματικότητα να είναι ακόμα πιο οδυνηρή και κατά συνέπεια η όποια συγκινησιακή του φόρτιση ή ακόμα και το όποιο αντιρατσιστικό κήρυγμα να μη δημιουργεί εντύπωση.

Σαφώς μια άλλου είδους προσέγγιση, με εμφανή τη σκηνοθετική σφραγίδα, την εστίαση στα έσωθεν, θα μπορούσε να δώσει ένα συνολικό ενδιαφέρον πέρα από τετριμμένα. Παρά ταύτα θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η εξαιρετική παρουσία του Αργύρη Ξάφη (Στέφανο) που διακρίνεται από εκφραστικότητα στον ρόλο του ταπεινού και ονειροπόλου ψαρά και από επιδέξια μεταστροφή του στο δίπολο δράμα-χαρά. Αντίθετα η Χαρά – Μάτα Γιαννάτου (Ντενίζ) εμφανίζεται αρκετά μαγκωμένη, μην αφήνοντας να διοχετευθεί ο πόθος ελευθερίας από το κατεστημένο που διακρίνει την ηρωίδα. Οι δυο τους μοιάζουν να λειτουργούν αυτόνομα και μόνο στο δεύτερο μέρος που εξιστορούνται περισσότερο βιωματικά γεγονότα φαίνεται να υπάρχει μια έμμεση σύγκλιση.

Είναι αλήθεια ότι οι προσδοκίες ήταν περισσότερες, καθώς έμεινε μια αίσθηση εύκολης λύσης και κατ’ επέκταση έλλειψης ουσιαστικού αποτελέσματος.