Γκουλτούρα Απόψε: Tο Έξυπνο Πουλί

Κόλαση μωρή μπετούγια, κόλαση.

Πρώτα όμως, μια εξομολόγηση:

ΛΑΤΡΕΥΩ τις φάρσες

τις κλασσικές δηλαδή “shut door comedies”, με τα ερωτικά μπερδέματα και τις παρεξηγήσεις στα σπίτια με τις χίλιες πόρτες και δωμάτια, οπου απατημενοι και απατούντες (και πάντα-ξενόφερτες ερωμένες) καταλήγουν να κρύβονται ο ένας απο τον άλλο μέσα στο ίδιο σπίτι χωρίς ποτε να συναντιούνται. Είναι ενα συχνά παρεξηγημένο είδος, συνδεδεμένο με μικροαστισμούς, κατεστραμμένο πλέον στην Ελλάδα από την γενιά των κάποτε-νέων, κάποτε-φρέσκων κωμικών που επιμένουν ακόμα να φυτοζωούν φλατ επί σκηνής μονοπωλώντας τους μέηνστρημ χώρους χωρίς προσπάθεια ανανέωσης – παραμένει παρ’όλα αυτά το πιο αγνό και (κουτοπονηρεμένα) αθώο είδος κωμωδίας. Είδα εδώ πως αυτά τα φρέσκα φυντάνια απο τις δυο τοπ δραματικές μας σχολές συμφωνούν μαζί μου – και έχουν και έτοιμη την ξεκαρδιστική αντιπρόταση.

Οι δυο συνσκηνοθέτες (Βαβαδάκης και Κατσής) απο την εξάδα της ομαδας, αναγνωρίζουν την εγγενή αφυσικότητα του παιξίματος και των συμπεριφορών στις φάρσες που επιμένουν όμως να παριστάνουν το καθωσπρέπει και το Νορμάλ, το οποίο επανορίζει μέσα στο πλαίσιο του σκηνικού μικροσύμπαντος της. Μια ανεπαίσθητη παραδοχή που το κοινό δέχεται υποσυνείδητα, με την οποία εδώ η ομάδα πειραματίζεται και την ξεχειλώνει.

Οι ήρωες της φάρσας τους ΔΕΝ είναι Νορμάλ,

είναι ακραίες εκφάνσεις κάθε στερεότυπου, γελοίες μεγεθύνσεις του φαλλοκρατισμού, του μισογυνισμού, του μικροαστισμού. Είναι ζωντανά εξτρημ καρτούν που κι όμως

ΑΚΟΜΑ

επιμένουν να παριστάνουν μια απολύτως υποκριτική νορμάλ συντηρητική μικροκοινωνία – σε σημεία νιώθεις σαν να βλέπεις μικρά παιδιά που μεγάλωσαν πιστεύοντας πως έτσι είναι το πως φέρονται και ερωτεύονται οι μεγάλοι, παρατηρώντας τους μόνο από παλιές φάρσες στην τηλεόραση, και τώρα προσπαθούν να τους μιμηθούν, ανεπιτυχώς.

ΝΑ η κωμωδία.

Εκεί, σε κάθε απίστευτη έκρηξη over the top θυμού, σε κάθε γελοιοδέστατη απόπειρα φλερτ που εκμηδενίζει την ίδια την ιδέα του ερωτικού παιχνιδιού και του μηχανισμού της έλξη μέσα σε μια κοινωνία, πίσω απο τις αποδομημένες πόρτες που είναι απλα τρύπια ξύλινα πλαίσια, με το χειροκρότημα-κονσέρβα στην πρωτη είσοδο κάθε νεαρού ηθοποιού, η θεατρική σύμβαση σπρώχνεται στα όρια του σπασίματος και το κοινο το ίδιο ξεχαρβαλώνεται στο γέλιο, έρμαιο απο ενα σημείο και μέτα κάθε παρανοϊκής ιδέας. Αυτή η αποδόμηση του ελληνικού μέηνστρημ θεάτρου είναι η πρόταση της νέας-νέας γενιάς για το φρεσκαρισμα του παλιού, για την αυριανή κωμωδία, και είναι η χιουμοριστική ένεση ενέργειας και σχετικότητας με το σήμερα που χρειαζεται για να επιζήσει μετά την αναπόφευκτη εκπνοή του τωρινού πλεον γιαγιαδιστικου μέην κοινού του.

Μέσα στο καστ αναγνωρίζω νεαρούς ηθοποιούς που ήδη 3-4 χρόνια μετά την αποφοίτηση τους έχουν ήδη ξεχωρίσει από τις δουλειές τους. Η Στέλλα Βογιατζάκη (Συγκρουόμενα, Γυάλινος Κόσμος της Σκότη, Φάουστ της Ευαγγελάτου), παλλόμενο κωμικό ταλέντο αλλά απόλυτα τιθασευμένη, και ο Γιώργος Κατσής (Ρωμαίος κ Ιουλιέτα του Ρήγου, Δεύτερη Φωνή), με θαυμαστή αυτοπεποίθηση και ορμή σε αυτό που κάνει. Απέναντι τους τα άλλα όρια, η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου (Λαμπεντούζα, Νοτιάς, Μια Ανάσα) που τώρα χαλαρώνει επιτέλους και μας δίνει άνετη κωμικότητα, η deadpan ήρεμη δύναμη Κατερίνα Ζησούδη (την οποία ανακάλυψα ευχάριστα εδώ) και ο Πάνος Παπαδόπουλος (Καρφίτσες στα Γόνατα, Θείασως Πέζη Κάφκα) ασταμάτητος χείμαρρος ενέργειας και αυτοσχεδιασμού ο οποίος κυριεύει απολαυστικά κάθε σκηνή και έχει κάθε προδιαγραφή κωμικού υπερσταρ 80s κοπής, αλλά ακόμα του λείπει σε στιγμές το μέτρο απέναντι στον προφανή ενθουσιασμό του κοινού μαζί του.

Συνεχίζεται με sold out Δευτερότριτα μέχρι τουλάχιστον 7 Μαρτίου. Μια νέα πρόταση κωμωδίας που προτείνω σε κάθε κοινό, νέο , πειραματικό, καγκούρικο ή γονεϊδίστικο, και είναι η ναυαρχίδα ένος νέου κύματος φρέσκιας δυνατής κωμωδίας που ορίζει αυτό το Β’ μισό της σεζόν (Γιοσίρου Γιαμαγκούσι, Jeronimo Space, Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη, Ηρακλής ο Γενναίος).

Καιρός δεν ήταν;