Εντελώς ανυποψίαστοι
Σε κάθε live του ήλιου, παραδίνομαι. Καθορίζει το σχήμα μου, το ρυθμό και την καρδιά μου. Ο ήλιος. Πάω όπου πάει. Με κοιμίζει ειρηνικά. Ύπνος μέσα στο αυτοκίνητο, σε καθίσματα που καίνε. Και πόσο μου άρεσε (ίσως και τώρα να μου αρέσει).
Η τέταρτη μέρα του Μάρτη είχε κάτι από Ιούνιο. Ιαματικά χαϊδέματα ηλιακής ενέργειας και μεις να τινάζουμε από τους ώμους την πάχνη και το χαλάζι.
Διαδρομή με τα πόδια. Λίγο περσινό Coppertone στο στέρνο, γυαλιά. Όσο περπατώ στη Σπύρου Μερκούρη, φτιάχνω στο μυαλό μου κάτι, που να μοιάζει σε «ποίημα». Στο παρκάκι, απέναντι από το Πολεμικό Μουσείο, κάθομαι και το γράφω.
*
Όλα όσα δεν ήξερα
τα κατάλαβα σ’ εκείνα τα σκαλάκια
στο Μετς
στη σιωπή
και την ακινησία
όταν έγινα «απροστάτευτη»
όταν έγινες μια σημαντική κυριολεξία αγάπης
και ό,τι προηγήθηκε καταστράφηκε
όπως η πλαστική μπάλα των παιδιών απέναντί μας
που τη δάγκωσε ο σκύλος
«αυτό που σκεφτόμαστε έρχεται», είπες
«η βίαιη παρέμβασή μας στο πεπρωμένο
δε θα θεωρηθεί ποτέ αδίκημα», είπα
Στα σκαλάκια, την επόμενη μέρα, υπήρχαν
ένα στυλό
η λούπα ενός φιλιού
η αρχή μας
*
Αυτά μου κάνει η άνοιξη.
