Flâneur#22: Ο ανυπόμονος και παρορμητικός κύριος Κιμούλης

Το μεσημέρι της 16ης Μαρτίου έφτασε στα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία μια επιστολή του Γιώργου Κιμούλη, που ανακοινώνει ότι παραιτείται και εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτή την απόφαση.

Να θυμίσουμε ότι το όνομα του Γιώργου Κιμούλη, από τη στιγμή που ανέλαβε ως κυβέρνηση η σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ είχε «παίξει» για διάφορες θέσεις: για καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, για καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, για υπουργός Πολιτισμού. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβησαν, συνέβη όμως η συμμετοχή του στην Επιτροπή για την Αναθεώρηση του Συντάγματος.

Και μετά την τοποθέτησή του εκεί, παραιτήθηκε (όχι τόσο σύντομα όσο από τη θέση του προέδρου του Δ.Σ. του ΚΠΙΣΝ) και λίγο καιρό μετά ανέλαβε τις νέες του αρμοδιότητες στη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος στο ελληνικό Δημόσιο, σ’ ένα ίδρυμα το οποίο όλοι θαυμάζουν και καμαρώνουν και όλοι σταυροκοπιόμαστε για το τι θα συμβεί με την εμπλοκή του ελληνικού Δημοσίου στη διαχείριση και τη λειτουργία του. Πρόεδρος του Δ.Σ. ανέλαβε ο Γιώργος Κιμούλης στο ΚΠΙΣΝ, θέση που είναι γνωστό τοις πάσι ότι έχει, για όλα τα Δ.Σ., για όλους τους φορείς, συγκεκριμένες αρμοδιότητες, πάντως όχι αποφασιστικές ή σχεδιαστικές.

_{Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή}

«Παρά το συμφωνημένο πλαίσιο, ο διορισμένος εκ του Υπουργείου Οικονομικών διευθύνων σύμβουλος κ. Μανωλόπουλος -πρώην Διευθυντής του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών- υποκαθιστά στην ουσία όλο το Διοικητικό Συμβούλιο εκμεταλλευόμενος τις εύθραυστες εσωτερικές ισορροπίες του κυβερνώντος κόμματος στις οποίες αρνούμαι να συμμετέχω», σημειώνει ο Γιώργος Κιμούλης, κατηγορώντας ευθέως τον διευθύνοντα σύμβουλο. Και λίγο πιο κάτω, στην ίδια επιστολή-ανακοίνωση δείχνει να έχει μιαν εντελώς άλλη άποψη για τον θεσμικό του ρόλο, ομολογώ κάπως ρομαντικό: «Ως μέλος μιας συλλογικότητας που δεν δύναται να ενεργοποιηθεί τελικώς – παρ’ όλες τις προσπάθειες που κατέβαλα όλον αυτόν τον καιρό – και ενός ασαφούς τοπίου καλλιτεχνικής διεύθυνσης που αρχίζει να διαμορφώνεται πλέον καθιστώντας σχεδόν απαγορευτικό οποιοδήποτε παραγόμενο έργο εκ μέρους του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. ΑΕ, υπέβαλα σήμερα την παραίτησή μου προς το Διοικητικό Συμβούλιο».

Δεν γνωρίζω ούτε στην όψη τον Νίκο Μανωλόπουλο, γνωρίζω όμως ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι ή οι καλλιτεχνικοί διευθυντές, όπου υπάρχουν, έχουν την ευθύνη της πράξης και της δράσης. Οι προτάσεις τους εγκρίνονται ή απορρίπτονται από τα εκάστοτε Δ.Σ. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες διαφόρων και πολλών συγκρούσεων ανάμεσα σε Δ.Σ. και καλλιτεχνικούς διευθυντές οργανισμών (πολιτιστικών στην προκειμένη περίπτωση). Αλλοτε οι υπουργοί παίρνουν θέση και κάνουν ρυθμιστικές παρεμβάσεις, άλλοτε όχι. Κι αν είναι να τα βρουν στην πορεία -Δ.Σ. και καλλιτεχνικοί διευθυντές- τα βρίσκουν. Αλλιώς τους τρώει η αρκούδα…

Επικοινωνήσαμε (επιχειρήσαμε να επικοινωνήσουμε για την ακρίβεια) με τον Γιώργο Κιμούλη. Σήκωσε κανονικά το τηλέφωνο. Όταν άρχισα να θέτω τα ερωτήματα είπε πολύ απλά ότι «δεν έχω να δηλώσω τίποτα άλλο πέραν των όσων λέει η ανακοίνωση. Διαβάστε προσεκτικά την ανακοίνωση, υπάρχουν όλα εκεί».

Αυτό ήταν το μόνο που μπορώ να βάλω σε εισαγωγικά ως δήλωσή του. Και μόλις έκλεισα το τηλέφωνο άρχισα να διαβάζω ξανά και προσεκτικά τη δήλωση-ανακοίνωσή του. Και η αλήθεια είναι ότι διακρίνεται, ευκρινώς θα έλεγα, ένα κλίμα ασυμφωνίας διαφόρων επιπέδων, πέραν του ΚΠΙΣΝ. Τώρα ανάμεσα στα υπουργεία ήταν, ανάμεσα στα πρόσωπα ήταν, ανάμεσα στις αρμοδιότητες ήταν; Ότι υπάρχουν κορώνες αντικομματικές υπάρχουν, αλλά επειδή ως γνωστό κανένα κόμμα δεν είναι ενιαίο, για ποιον χτυπά η καμπάνα όταν στην επιστολή υπάρχει η φράση «Η τελική αποκρυστάλλωση όμως της διοικητικής έκφρασης, προϊόν αναίτιων πολυήμερων “εσωκομματικών διαπραγματεύσεων”, απεδείχθη στην πράξη κατώτερη των περιστάσεων» ή «Πρώτον η αξιοπρέπεια δεν έχει ανταλλακτική αξία και δεύτερον όταν ρίχνουμε κάποιον εν γνώσει μας στην αρένα, δεν τον αφήνουμε μόνο του να κοιτάζει τι θα δείξει ο αντίχειρας». Κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητος. Οι πληροφορίες βοούν ότι ατύπως ο Γ.Κ. είχε αναλάβει το καλλιτεχνικό σκέλος του ΚΠΙΣΝ, αλλά αν ισχύει αυτό, και αν μοιράστηκαν τα καλλιτεχνικά και τα διοικητικά, τι προέκυψε;

Όμως, την περασμένη Δευτέρα, έφτασε μια ανακοίνωση από το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που ομολογώ ότι την είδα με ανακούφιση: ότι θα συνεχιστεί η συνεργασία του ελληνικού δημοσίου με το Ίδρυμα. Που πάει να πει ότι το Ίδρυμα δεν σκοπεύει ν’ αφήσει το «παιδί» του στην τύχη του ελληνικού Δημοσίου. Υποθέτω, βεβαίως, ότι εκτός τα χρήματα με τα οποία ετησίως θα ενισχύει το Κέντρο Πολιτισμού, θα θέλει να έχει άποψη και για όσα φιλοξενούνται εκεί. Διακριτική μεν, σθεναρή δε. Λέτε κάπου εκεί να έγινε η εμπλοκή με τον Γιώργο Κιμούλη; Ή μήπως η ανακοίνωση του Ιδρύματος ήρθε επειδή είχε ήδη διακρίνει να στραβώνουν τα πράγματα;

Ομολογουμένως ο Γιώργος Κιμούλης έκανε πάλι τους πάντες να μιλούν για εκείνον. Αναμφίβολα είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης και έξυπνος άνθρωπος, στοιχεία που ασφαλώς συνάδουν με ένα άτομο που διαθέτει υψηλή αυτοεκτίμηση. Κι αυτή τη φορά αυτή η υψηλή αυτοεκτίμηση, νομίζω, ότι τον πρόδωσε. Και μάλλον κλείνει οριστικά τη διεκδίκηση κάποιων άλλων θέσεων ευθύνης με αυτή την κυβέρνηση… Γιατί το ότι την εκθέτει, είναι δεδομένο.