Μονόλογοι από το Αιγαίο: Ιστορίες και όνειρα ανήλικων προσφύγων ζωντανεύουν στο θέατρο Πορεία
Την Κυριακή 19 Μαρτίου 2017 στις 14.00, το θέατρο Πορεία φιλοξενεί μια ιδιαίτερη παράσταση που βασίζεται σε αληθινές ιστορίες ανήλικων ασυνόδευτων προσφύγων που πέρασαν το Αιγαίο. Η σκηνοθετική επιμέλεια είναι της Τζωρτζίνας Κακουδάκη και η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Στην παρασταση συμμετέχουν 101 μαθητές από επτά σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Αττικής και 12 φοιτητές που ζωντανεύουν σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα και όνειρα προσφυγόπουλων που πέρασαν το Αιγαίο με την ελπίδα να ζήσουν σ’ ενα κόσμο που αγκαλιάζει όλους.
Το βιβλίο «Μονόλογοι από το Αιγαίο» αποτελεί μια συλλογή 28 μαρτυριών ασυνόδευτων παιδιών από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μαρόκο και την Αίγυπτο που διαμένουν στη χώρα μας σε ξενώνες φιλοξενίας. Τα κείμενα αυτά προέκυψαν μέσα από έναν κύκλο βιωματικών εργαστηρίων που στο πλαίσιο του προγράμματος «Και αν ήσουν εσύ;»
Κάποια αποσπάσματα από τις ιστορίες που θ’ ακουσουμε στην παράσταση…
Το όνομά μου είναι Αχμέτ, είμαι 17 χρονών, από τη Συρία. Μακάρι να μπορούσε το μολύβι αυτό να εκφράσει τις δυσκολίες της ζωής του συριακού λαού. Λατρεύω την ελευθερία και αγαπώ βαθιά τη γη μου. (Ακούγονται οι δύο πρώτοι στίχοι απ’ το βιολί.) Η ελευθερία φύτεψε την ελπίδα στις ψυχές των παιδιών που έχυσαν το αίμα τους γι’ αυτήν. Αυτή την ελπίδα προσπάθησαν να καταστρέψουν οι δυνάμεις του πολέμου.
Τώρα αισθάνομαι σαν παιδί του δρόμου, γιατί δεν ξέρω ακόμα πού θα βρεθώ. Ονειρεύομαι να γυρίσω στην πατρίδα μου, για να δω τους γονείς και τους φίλους μου.
Tο όνομά μου είναι Ινάντ, είμαι 16 χρονών, από την Αίγυπτο. Νοσταλγώ την πατρίδα μου και τις πυραμίδες. Στην πατρίδα μου κάναμε ό,τι θέλαμε με τους φίλους μου. Βγαίναμε βόλτες τα βράδια, πηγαίναμε στη θάλασσα και πειράζαμε τα κορίτσια. Αγάπησα μια κοπέλα. Την αγαπούσα πολύ. Την αγαπούσα από το σχολείο και με αγαπούσε κι αυτή. Πολύ! Όλα τα αγόρια την ήθελαν, αυτή όμως αγαπούσε μόνο εμένα. Μιλάγαμε καθημερινά. Όμως, μια μέρα το κατάλαβε ο πατέρας της, το είπε στον δικό μου κι εκείνος μου έβαλε τις φωνές. Δεν την ξαναείδα από τότε και στεναχωρήθηκα πολύ.
Αγαπώ την Ελλάδα. Όμως, έρχονται φορές που δεν αγαπώ τίποτα στη ζωή μου… Βλέπω όνειρα συχνά. Ένα όνειρο που βλέπω είναι πως περπατώ πάρα πολλή ώρα στην έρημο και ο ήλιος μ’ έχει εξαντλήσει. Ο δρόμος μου είναι πολύ δύσκολος. Κάποια στιγμή συναντώ ένα σκύλο που πεθαίνει από τη δίψα. Βγάζω το παπούτσι μου, το γεμίζω νερό και του δίνω να πιει. Πολλή ώρα μετά βρίσκω κόσμο να μου κάνει παρέα. Συνεχίζω τη διαδρομή μαζί με κάποιον και βρίσκουμε ένα κάρο που το σέρνουν γαϊδουράκια. Ανεβαίνουμε πάνω και μας μεταφέρει. Ύστερα συναντάμε δύο ανθρώπους που μαλώνουν. Τους χωρίζουμε, τους παίρνουμε μαζί μας και φτάνουμε ως εδώ. Ονειρεύομαι να πάω στην Ιταλία να βρω τον αδελφό μου. Ονειρεύομαι επίσης να ενωθώ ξανά με την οικογένειά μου, στην Αίγυπτο. Σας αγαπώ πολύ.
φωτο: Sebastian Rich
Το όνομά μου είναι Σαρβάρ, είμαι 16 χρονών, από το Αφγανιστάν. Αγαπώ το φθινόπωρο, επειδή τα φύλλα των δέντρων παίρνουν ωραία χρώματα, αν και το αγαπημένο μου χρώμα είναι το γαλάζιο του ουρανού. Μου αρέσει να παρατηρώ τα δέντρα, γιατί μου θυμίζουν τη ζωή μου και την οικογένειά μου. Δέντρα ξερά και χωρίς φύλλα μου θυμίζουν δύσκολες στιγμές απώλειας, που έγιναν αιτία να μαραθεί αυτή η οικογένεια. Λόγω του πολέμου αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την πατρίδα μου και να έρθω στην Ευρώπη. Πίσω στο Αφγανιστάν δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα να πάω σχολείο όπως εσείς.
Τώρα βρίσκομαι στην Ελλάδα και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω το πρωί είναι ένα καλύτερο μέλλον. Φαντάζομαι ότι κάποτε θα μπορέσω να πάω διακοπές στο Ιράν και το Αφγανιστάν, κι έτσι θα δω τους φίλους και τους συγγενείς μου που ζουν ακόμη εκεί. Σας ζητάω λοιπόν να μην με βλέπετε μόνο σαν Αφγανό πρόσφυγα, αλλά να με δεχθείτε σαν έναν από εσάς. Θέλω να γίνω φίλος σας, ώστε να μάθω εύκολα τα ήθη και τα έθιμα της χώρας σας. Θέλω να γίνω σαν εσάς, να ζήσω όπως εσείς. Σας ζητάω να είστε ευγενικοί και φιλικοί μεταξύ σας. Ο πόλεμος φέρνει μόνο δυστυχία.
φωτο: Rafal Kostrzynski
Το όνομά μου είναι Ταϊγιάμπ, είμαι 17 χρονών, από το Πακιστάν. (Ακούγονται οι δύο πρώτοι στίχοι από το βιολί). Αυτό είναι ένα τραγούδι που έχω στην καρδιά μου. Στο Πακιστάν ζούσα πολύ χαρούμενος με τους γονείς, τ’ αδέρφια και τους συγγενείς μου. Πήγαινα σχολείο κι έπαιζα με τους φίλους μου. Στην πατρίδα μου υπήρχε πολλή τρομοκρατία. Γι’ αυτό και έφυγα. Οι τρομοκράτες κατέστρεψαν τα σχολεία και δεν μας άφηναν να συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι καυγάδες και ο πόλεμος. Έτσι, εγκατέλειψα σχολείο και πατρίδα. Υπήρχε μεγάλος κίνδυνος για τη ζωή μου.
Ονειρεύομαι εκείνη τη στιγμή, που θα είμαι πάλι μαζί με την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου, και ειδικά η μητέρα μου, είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι το πρωί μόλις ξυπνήσω. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τους Έλληνες. Είναι πολύ ευγενικοί. Σας ευχαριστώ.
