Status Update: Παυλίνα Βουλγαράκη, ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός

Δεν υπήρξε ουσιαστική αφορμή για να ασχοληθώ με τη μουσική. Συνέβη πριν από 4 χρόνια, “κατα λάθος” όταν βρέθηκα σε μια οντισιόν (για την μόνιμη μπάντα του Σταυρού του Νότου), σαν αυτοσαρκαστικό αστείο με μια φίλη μου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με δεχτούν κι ούτε πήγαμε εκεί με αυτόν τον σκοπό. Κάπως έτσι άρχισε πρακτικά άρα κι επαγγελματικά. Επειδή δεν είχα ακόμα προσωπικές γνωριμίες στον χώρο αλλά έγραφα από μικρή, όταν μετά από καιρό, με προσέγγισε η εταιρία μου το πιο εύκολο πράγμα ήταν να δώσω μια λιγότερο αφηρημένη μορφή στα ήδη υπάρχοντα γραπτά μου και να τα κάνω τραγούδια ώστε να παρουσιάσουμε τον πρώτο μου δίσκο. Σε αυτόν τον δίσκο πέρα από εμένα συμμετείχαν κι οι μόνοι φίλοι που είχα κάνει ως τότε στον χώρο, ο Σταμάτης Μορφονιός, ο Δημήτρης Παπαβομβολάκης κι ο Αντώνης Παπαβομβολάκης.

Στην πραγματικότητα γράφω τους στίχους κι όταν δεν προκύπτει η μουσική μέσω κάποιας φιλίας, ή κάποιας όμορφης ψυχικά σύνδεσης, βάζω όποια μελωδία μου έρθει στο μυαλό. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα παρά μόνο όταν είμαι συναισθήματικα ευάλωτη.

Τραγουδοποιό θα με έλεγα για εντελώς προφανείς λόγους επειδή επι της ουσίας ούτε αυτό νιώθω. Σιγά σιγά όμως αισθάνομαι και τραγουδίστρια. Εδώ και πολύ λίγο καιρό έχω αρχίσει να νιώθω ότι όσοι το κάνουμε αυτό έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντι στις λέξεις, τις σκέψεις και τα αισθήματα.

Σιγοτραγουδάω όλη μέρα. Όχι τίποτα κορώνες απλώς μουρμουρίζω και το καταλαβαίνω κυρίως από μη οικείους ανθρώπους όταν αισθάνομαι ότι θέλουν να με ρωτήσουν αν είναι όλα εντάξει. Και μαζεύομαι. Σχετικά με την δίκη μου όμως μουσική δεν νιώθω ότι υπάρχει αυτό ως έννοια. Ένα τραγούδι εφόσον ολοκληρώνεται και προσφέρεται όσο είναι δικό μου άλλο τόσο είναι και δικό σας. Μεταφορικά το εννοώ αυτό. Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ αισθάνομαι δικά μου αυτά που ακούω παρά αυτά που γράφω. Σε αυτά που γράφω μετά όλο κάτι μου λείπει.

Αναζήτησα τον Ψαραντώνη όσο πιο δυνατά μπορούσα. Είχα τους λόγους μου για αυτό το κομμάτι που ήταν πιο πολύ προσωπικοί. Αυτό βέβαια είναι κάτι που δεν ξέρει και κανείς. Όπως λέω με κάθε ευκαιρία ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εμένα αυτή η γνωριμία κι ένα μεγάλο δώρο. Οι συνέπειες της από το τραγούδι μου ήρθαν στην ζωή μου. Άρχισα να αναθεωρώ και να αναρωτιέμαι και νομίζω ότι ήταν ένα μεγάλο κλικ μιας νέας αρχής για εμένα εσωτερικά. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη.

Θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες και με κάποιους έχω ήδη συνεργαστεί. Αυθόρμητα μου έρχεται από όσους δεν έχω συνεργαστεί ότι θαυμάζω πολύ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, την Μαρία Παπαγεωργίου, την Μαρίζα Ρίζου, τον Απόστολο Ρίζο.

Όλο νομίζω πως αλλάζω κι όλο παρατηρώ πως οι πρώτες και αγνότερες αν θέλετε από σκοπούς αντιδράσεις μου παραμένουν οι ίδιες. Θα έλεγα ότι έχω περισσότερη συνειδητότητα των πραγμάτων κι ότι από τον φόβο μου πως έχω υπάρξει υπερβολικά παρορμητική κάποια στιγμή αυτοεκλωβίστηκα. Τώρα ίσως αρχίζω να πιάνω τον κόμπο αλλά θα δούμε.

Πόσο με βοήθησε ή πόσο με εμπόδισε το επίθετο «Βουλγαράκη;» Προσπαθώ να μην επιτρέπω τίποτα από τα δυο. Είναι αδύνατο να μπαίνω στο κεφάλι και να παρακολουθώ τους συνειρμούς κάθε ανθρώπου που με συναντά κάπου, κάπως για κάποια λεπτά, ούτε να αποφεύγω την έκθεση για πάντα. Αν έχω κάτι να προσφέρω θα με βοηθήσει μόνο ο χρόνος αν όχι, εύχομαι σύντομα να βρω κάτι στο οποίο θα είμαι πράγματι χρήσιμη.

Εχω δεχθεί αμέτρητες φορές ερωτήσεις που με κάνουν να νιώθω άβολα κι έχω αποδεχτεί πως είναι στον χαρακτήρα μου να απαντάω την αλήθεια.

Δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Ως γενιά νομίζω ότι παρά τις συνθήκες έχουμε μια τάση προς την ενότητα και την κατανόηση, είμαστε πιο ανοιχτοί και πιο “ανθρώπινοι” αν θέλετε. Παρατηρώ συνεχώς πολύ νέους ανθρώπους που παρά το νεαρό της ηλικίας τους φέρονται σαν να έχουν ήδη ευθύνες απέναντι στην επόμενη ακόμα γεννιά και συνεχίζουν να έχουν πίστη στη ζωή αλλά και στα όνειρα τους. Όταν συνειδητοποιείς, αντέχεις και δεν παραιτείσαι νομίζω ότι αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει μια ολόκληρη νοοτροπία. Έχω μια πολύ νεαρή φίλη, μητέρα, άνεργη που τα καταφέρνει, με όσες βοήθειες, να έρχεται στο πανεπιστήμιο και να επιμένει στο όνειρο της. Δεν είναι ο ρόλος μου να κάνω προβλέψεις, τέτοια πράγματα όμως δίνουν ελπίδα.

Στον ελεύθερο μου χρόνο με χαλαρώνουν τ’ αδέρφια μου.

Αγαπάω τα Εξάρχεια και τον Λυκαβηττό. Μου αρέσει πολύ το Θησείο και το Παγκράτι. Έχω πολύ καιρό να πάω για ένα πότο ή μια βόλτα. Όταν το κάνω κινούμαι σε αυτές τις περιοχές.

Αυτή είναι η περίοδος που δεν ξέρω τίποτα για τίποτα. Αλλά ψάχνω…

Η πρόσφατη συναυλία στο Σταυρό του Νότου ήταν ένα πολύ όμορφο βράδυ. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το άγχος μου δεν μου επέτρεψε να παραδοθώ πλήρως στις στιγμές. Αυτό με θύμωσε μετά αρκετά. Στο επόμενο live δεν θα αφήσω να ξεγλιστρήσει τίποτα. Θέλω να αισθανθώ οτιδήποτε προλάβω.

Ένα live έχω κάνει μέχρι στιγμής του οποίου υπεύθυνη ήμουν η ίδια και ήδη από χθες έχω κάνει 10 αλλαγές στο πρόγραμμα. Στο Σταυρό του Νότου θα ακούσετε κομμάτια από τον πρώτο μου δίσκο, κάποια από τον δεύτερο που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη και διασκευές αγαπημένων μου κομματιών αυτή την περίοδο.

Ανυπομονώ να έρθει η ερχόμενη Δευτέρα στον Σταυρό του Νότου που είναι και η τελευταία προσωπική μου παρουσίαση και μου υπόσχομαι να την ζήσω σωστά. Την Παρασκευή 17 Μαρτίου, θα συμμετάσχω ως καλεσμένη στο live του Κώστα Λειβαδά, στην Σφίγγα. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή την σύμπραξη. Όσο μελετάω τα τραγούδια του τόσο σκέφτομαι ποσό τα αγαπάω αλλά συνειδητοποιώ επίσης πόσα αγαπούσα ή υπήρξαν στην ζωή μου χωρίς να το είχα καταλάβει.

Την άνοιξη θα κυκλοφορήσει ο δεύτερος προσωπικός μου δίσκος. Έχει έναν ιδιαίτερο ήχο ο οποίος οφείλεται στον Λάμπη Κουντουρόγιαννη και στην ομάδα που τον πλαισιώνει. Αντιπροσωπευτικό του ήχου είναι το “Φέρτα μου όλα πίσω”