Εκεί, εκεί, στη λασπουριά, από τον καλύτερο Έλληνα κωμικό συγγραφέα (και ομάδα), μια μαύρη σαν πίσσα και πνιγμένη ως τον λαιμό στα σκατά κωμωδία για έναν μυστηριώδη Καυκάσιο με παράξενο όνομα, ο οποίος φτάνει στη Λακκοσπηλιά, ένα ξεχασμένο χωριό μεταμφιεσμένο σε χωματερή, αναζητώντας τα χαμένα ίχνη του Ιάπωνα πατέρα του και καταλήγει σε ένα αστυνομικό τμήμα να ανακρίνεται για την εξαφάνιση μιας αλλόκοτης μοναχικής κοπέλας.
Το υπέροχο ταλέντο του συγγραφέα/σκηνοθέτη Γιάννη Κεντρωτά είναι πως μπορεί να χτίζει έναν τέτοιο ξεκαρδιστικά παρανοϊκό μικρόκοσμο και να πλάθει μέσα σε αυτόν χαρακτήρες τόσο περίπλοκα κουβάρια από εμμονές, γελοιότητα, τραύματα και αγνή ανθρώπινη ηλιθιότητα που θα έπρεπε να φτάνουν κρίσιμη μάζα μόλις πατάνε στη σκηνή, κι όμως να τους γειώνει σε μια απόλυτα ρεαλιστική, deadpan σοβαρή δραματική αφήγηση. Είναι ένας μικρόκοσμος που απλά αρνείται να καταλάβει τη γελοιότητα του και χαρακτήρες που δεν διανοούνται το πόσο γελοίοι, απίστευτοι, χαζοί, υπέροχοι είναι. Απλά επιμένουν να νομίζουν οτί είναι όντως δραματικοί noir ρόλοι – και ΕΚΕΙ είναι η αληθινή κωμωδία του, με τον υπέροχο τρόπο που έχουμε δει κυρίως στους κινηματογραφικούς auteur όπως ο Tarantino ή οι αδελφοί Coen. Το σκοτάδι όμως είναι όντως εκεί, αληθινό. Όλοι οι κάτοικοι της Λακκοσπηλιάς ζουν τις ζωές τους με μια αμετανόητη παραδομένη ήττα, έχουν δεχτεί απόλυτα τη θέση τους μέσα στα σκατά, και αυτό είναι που κάνει τον αιώνια αφελή και οπτιμιστή Γιοσίρου να ξεχωρίζει ανάμεσα τους ακόμα περισσότερο.
Το πιο απρόσμενο; Πόσο σατανικά «απλό» το κάνει να φαίνεται μαζί με τους ηθοποιούς του, χωρίς έπαρση, χωρίς διάθεση για να φανεί κάποιος έναντι στην ομάδα, μόνο με σεβασμό και dedication στην κωμωδία τους. Σε σημεία μπορεί και να θυμίζουν ακόμα υποκριτικά κάποια ερασιτεχνική ομάδα, όμως είναι αυτή η φυσικότητα που απογειώνει την κωμωδία τους, ειδικά στον deadpan ογκόλιθο Φίλιππο Λούβαρη – και παραμένουν σε κάθε τομέα από τους πιο άριστους, πειθαρχημένους και σκληρά εργαζόμενους επαγγελματίες.
Παρακολουθώ την ομάδα των Lorem Ipsum από τις πρώτες τους παραστάσεις (ως «Αστούρθοι»), τότε στα πρώτα χρόνια του μπλογκ που είχα τύχει χωρίς να θυμάμαι τι και πως, από κάποια random πρόσκληση σε διαγωνισμό, στην «Μπαλάντα Ενός Ευαίσθητου Δήμιου», ένα σουρεάλ ψευτομεσαιωνικό πρωτότυπο μιούζικαλ για έναν δήμιο με κατάθλιψη πουβγαίνει σε απεργία, οδηγώντας το βασίλειο σε χάος. Ακολούθησαν κι άλλες κωμωδίες με πάντα παρανοϊκά έξυπνα κείμενα, αλλά πέρυσι με τον Τόρνο, όπου ο Κεντρωτάς αναλαμβάνει και την σκηνοθεσία, έκαναν αυτή την υπέροχη στροφή σε ένα χορταστικό σκοτάδι που τους απογείωσε, αγκαλιάζοντας πλέον ανοιχτά ακόμα πιο ταμπού θέματα, τα οποία γίνονται μεν αφορμή για μαύρο χιούμορ, αλλά αποκτούν και ακόμα πιο ισχυρή γροθιά μέσα από αυτό.
Πέρα όμως από την εξαιρετική καθοδήγηση των ηθοποιών – και μόνο η πειθαρχία να μην σπάνε απέναντι στην τόσο οριακή υπερβολή των πάντων είναι άθλος-βουνό, ειδικά για την νεοφερμένη στην ομάδα Φανή Παλιούρα η οποία χτίζει τον πιο πετυχημένα περίπλοκο στην απλοϊκότητα του και εκρηκτικό στα συμπλέγματα του χαρακτήρα (της ομώνυμης Φανής), αλλά και στην περίπτωση του πρωταγωνιστή Αντώνη Αντωνίου η ανάδειξη του από δουλειά σε δουλειά σε ζηλευτά ταλαντούχο κωμικό ηθοποιό στο είδος του – ο σκηνοθέτης Κεντρωτάς εδώ εντυπωσιάζει με την εξέλιξη του σκηνοθετικά. Θαύμασα την ατμόσφαιρα που χτίζει και τις ανατριχιαστικές εναλλαγές των σκηνών, από το αστυνομικό κέντρο στον ξενώνα της Φανής, με πολύ απλές αλλαγές στους φωτισμούς και τα λιγοστά λιτά σκηνικά αντικείμενα, που χρησιμοποιούνται όμως πανέξυπνα με σημασία σε πολύ μικρές λεπτομέρειες. Καλπάζοντας προς το φινάλε, εγκαταλείπει τελείως την σύμβαση της κωμωδίας και παραδίδει ένα σερί αποκαλυπτικών σκηνών με στοιχειωτική δραματική κορύφωση στις εναλλαγές και ένα υπαρξιακό μούδιασμα που σέρνεται κάτω από το δέρμα σου.
Αυτή είναι η σύγχρονη μαύρη κωμωδία που τολμάει να είναι διαφορετική, να ειναι σκοτεινή, να είναι προκλητική – και έφτασε επιτέλους ο καιρός να την μάθει ακόμα περισσότερος κόσμος!
