Ζήτα μου κάτι, μα να ‘ναι πολύ…

Τα άγχη, τα άγχη, τα άγχη μπροστά στην ημέρα που μεγαλώνει και την εκδοχή της γενναίας πλευράς του εαυτού σου, στο βάθος (που τινάζει στάχτες πριν βραχεί στις πρώτες θάλασσες), γίνονται ένα τίποτα.

παιχνίδια με μολύβι:

Α: Ανοιχτά παράθυρα. Φώτα και κουβέντα. Όχι τηλέφωνα, skype, μηνύματα, όχι. Κάπου έξω, να συμβεί η ανατροπή. Και να φοράς κρουαζέ φόρεμα. Παφ, μια ανατροπή! Ή απόγευμα ή πολύ πρωί. Εκεί τοποθετώ τον κλεφτοπόλεμο. Και ό,τι γίνει.

Ν: Νερό. Σαν νερό. Βλέμματα, σκέψεις, κουβέντες. Διάφανα και ιαματικά όλα. Πώς θα γίνει;

Ο: Όλα. Εκείνα τα όλα που δε χωρούν σε παρενθέσεις και δεν απειλούνται από καμία εξωτερική συνθήκη. Όλα κάτω από έναν συγκεκριμένο ήλιο. Δε δραπετεύεις εύκολα.

Ι: Ιούνιος. Ναι, κάθε άνοιξη κρύβει έναν αξιοπρεπή, ξανθό και ξενύχτη Ιούνιο. Να θες ν’ αλλάξεις τον κόσμο. Φουλ φιλημένος.

«στη μέση του δρόμου
στον κόσμο μπροστά
Δεν ξέρω τι άλλο
μπορούσα να ελπίζω
θα χάσω είχα πει μα κερδίζω».
{Λ. Ν.}

Ξ: Ξαναρχίζω. Το έχω πει πολλές φορές. Είμαι φανατική συλλέκτρια των εκδοχών μου.

Η: Ήλιος. Προφανής, δικός μας. Εκατομμύρια περίοπτοι άνθρωποι. Άπειρες οι πιθανότητες να πάθεις ωραία πράγματα, μέσα στους δρόμους. Μέσα στο πλήθος.

*Ο τίτλος είναι ατάκα της Στέλλας από την ταίνια «Στέλλα» του Μιχ. Κακογιάννη. Αποδέκτης ο Μίλτος. Σε μια παραλία. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν θνητοί.