Θεατής: Βίκτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία στο θέατρο Τέχνης

43 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα στο Τέχνης το έργο του Ροζέ Βιτράκ, ορόσημο του σουρεαλισμού, επιστρέφει και πάλι στα παλιά του λημέρια. Τη φορά αυτή όμως με μια πρωτοτυπία καθότι έχει τον χαρακτήρα μουσικής παράστασης.
Στο κείμενο είναι ευδιάκριτα αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα που σχετίζονται κυρίως με την απώλεια της παιδικής του αθωότητας εξαιτίας της ταραγμένης οικογενειακής ζωής στην περιοριστική κοινωνία του τόπου του.

Το έργο

O Βίκτωρ, ένα αγόρι-θαύμα έχει την εξής ιδιοτυπία: μπορεί να καταλάβει τα πάντα, όσα έζησε και δεν έζησε, τη σαθρότητα, την ψευτιά, την αδικία του κόσμου, που ξεκινούν από την οικογένεια του και απλώνονται σε όλη την κοινωνία. Η μέρα των ένατων γενεθλίων του, είναι το πέρασμα στην εποχή της ωριμότητας, η στιγμή της συνειδητοποίησης, η αφετηρία της επανάστασης του. Από ευπρεπής, φιλήσυχος γόνος αστικής οικογένειας θα μεταβληθεί σε εχθρό του συστήματος και θα σπείρει την καταστροφή, μια άλωση χωρίς όρια που θα συμπαρασύρει τα πάντα στον διάβα της, ακόμα και εκείνον και μάλιστα με τον πιο φρικτό τρόπο. Διαπιστώνοντας ότι τελικά τίποτα δεν μπορεί να είναι διαφορετικό, στρέφεται σε μια και μόνη επιλογή, τον θάνατο. Εκεί θα αναζητήσει τη λύτρωση αφού ο ίδιος είναι αδύναμος να αλλάξει τον κόσμο.

Η Παράσταση

Αν επιχειρούσε κάποιος να χαρακτηρίσει μονολεκτικά την παράσταση θα μπορούσε να πει ότι είναι μια δουλειά με σφρίγος. Δύναμη που πηγάζει από τη μουσική, το ακατέργαστο χιούμορ, τα ζωηρά και έντονα αισθήματα του κειμένου, από την αθωότητα ως το βίαιο τέλος της, αλλά και από κάθετι αντικρουόμενο: τις ψευδαισθήσεις και την αλήθεια, τη συνειδητοποίηση της αλλαγής και την παραδοχή της αδυναμίας, την επανάσταση και το άδοξο τέλος της, ένα πανδαιμόνιο και μια πανδαισία συνάμα με όλα αυτά που η σκηνοθεσία (Μαριάνα Κάλμπαρη) κατάφερε να αναδείξει ισομερώς χωρίς να επικεντρωθεί μόνο στον νεαρό ήρωα αλλά και να φωτίσει συνθήκες και καταστάσεις, αιτίες και υπευθύνους για την αντίσταση της αγνής ψυχής.

Κείμενο εκ φύσεως σκληρό, που αναφέρεται σε έναν -μάταιο- αγώνα αντίστασης, με την προσθήκη όμως της μουσικής πατέντας απάλυνε την αποκλειστικά βίαιη υφή του, αποκτώντας έναν αέρα πιο χαλαρό, ως σύνολο ευχάριστα αλλοπρόσαλλο, με ποικιλία εμφανή αφού κινείται στο παραμύθι, την κωμική παράσταση, το παιδικό θέατρο για ενήλικες δε. Δεν γίνεται να μην εστιάσεις εξ αρχής στον Κραουνάκη που αναλαμβάνει τον ρόλο του παιδιού, συνταιριάζοντας τον με την δική του εφηβικότητα. Κυρίαρχος στη σκηνή, λόγω ρόλου και ταπεραμέντου, ανακαλύπτει και απορρίπτει την ενηλικίωση, χωρίς να εξαιρεί τίποτα από αυτήν την καθηλωτική πορεία. Εμμένοντας ίσως λιγότερο στην αθωότητα και δίνοντας έμφαση στην αντίδραση, σημασία έχει ότι είτε ως παιδί, είτε ως ανήρ επιβάλλεται επί σκηνής, χωρίς όμως να παραγκωνίζει τον υπόλοιπο θίασο που ανταποκρίνεται επάξια στο συνονθύλευμα.

Η Φωτεινή Μπαξεβάνη, με το μπρίο της, εντυπωσιάζει σε αυτήν τη διαφορετικού είδους ερμηνεία, ο Γεράσιμος Γεννατάς και ο Χρήστος Γεροντίδης ξεχωρίζουν με τους ελιγμούς τους, ο Κωνσταντίνος Ευστρατίου, η Φένια Παπαδόδημα, η Μαρία Τζανή και ο Χάρης Φλέουρας επαρκείς και όλοι μαζί συντονίζονται ωραία και δίνουν μάλιστα και ένα εντυπωσιακό φινάλε. Η ζωντανή μουσική επί σκηνής (Βασίλης Ντρουμπογιάννης, Βάϊος Πράπας) σε μελωδίες του Κραουνάκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια (Κωνσταντίνος Ζαμάνης) που δίνουν διάσταση παραμυθιού και παραπέμπουν στην χαμένη έστω αθωότητα και οι φωτισμοί (Στέλλα Κάλτσου) λογίζονται στα συν της δουλειάς.

Το Σύνολο

Ιδιαίτερο και ασυνήθιστο θέαμα, χωρίς να προσδιορίζεται η ειδολογική του ταυτότητα -όχι εν προκειμένω ότι έχει σημασία-. Διακρίνεται από φαντασία, πρωτοτυπία και από εμφανή δουλειά στα επίπεδα του και συνολικό αποτέλεσμα απαιτήσεων που μπορεί ωστόσο να δυσκολέψει στην αποδοχή του τους μη μυημένους θεατρόφιλους.