Σε τέσσερις χρόνους
Φιλόδοξο σχέδιο από τον δημιουργό του «Θρύλου του Μίκαελ Κόλχαας» που ξεχωρίζει κυρίως για τις διάσημες πρωταγωνίστριες του κι όχι για την ιστορία του.
Τέσσερις στιγμές στη ζωή τεσσάρων γυναικείων χαρακτήρων: Ένα μικρό κορίτσι από την επαρχία, παίζει ένα κρυφτό που μετατρέπεται σε τραγωδία. Μία έφηβη εγκλωβισμένη σε μια ατελείωτη διαδοχή φυγής, ανδρών και ατυχιών, γιατί οτιδήποτε άλλο είναι καλύτερο από την οικογένειά της. Μια νεαρή γυναίκα που μετακομίζει στο Παρίσι και έχει τάση προς την καταστροφή. Μια ενήλικη γυναίκα, που νόμιζε πως βρήκε ασφαλές καταφύγιο μακριά από το παρελθόν της.
Το εύρημα του Αρνό ντε Παγιέ είναι πως ανακατεύει όλες τις ιστορίες και τις πρωταγωνίστριες τους οδηγώντας το φιλμ σε μια ενιαία ηρωίδα που συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά τους. Αυτό όμως που διαβάζεται ως έξυπνο και άκρως ενδιαφέρον στα χαρτιά, στην πράξη δεν λειτουργεί. Πέρα της αναποτελεσματικής ανάδειξης αρκετών στοιχείων της γυναικείας ψυχοσύνθεσης (με τον αισθησιασμό να έχει τον πρώτο λόγο), το πρόβλημα που προκύπτει από την φιλοδοξία του σκηνοθέτη να αφηγηθεί κάτι αληθινά πρωτότυπο και ξεχωριστό είναι πως καταλήγει ουκ ολίγες φορές στη σχηματική ανάγνωση της εκάστοτε ιστορίας, το μπερδεμένο αφηγηματικό γαϊτανάκι και την γραφικότητα ορισμένων σκηνών (ειδικά στο κομμάτι της αντρικής βίας). Υπάρχουν ευτυχώς οι ικανότατες πρωταγωνίστριες του που προσδίδουν ρεαλισμό και συναισθηματική φόρτιση στα καρέ με συνέπεια το φιλμ να βλέπεται σχετικά άνετα, παρότι λησμονείται γρήγορα.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
