Ares: Κίνδυνος στο Παρίσι
Όταν η φουτουριστική περιπέτεια συναντά την απλοϊκή πολιτική αλληγορία γεννιούνται φασαριόζικα και εφετζίδικα φιλμ όπως το… “Ares”!
Το 2035 η Γαλλία, με 10 εκατομμύρια άνεργους κατοίκους, αποτελεί μία από τις νέες χώρες κάτω από το όριο της φτώχειας. Ο ταλανισμένος από τα προβλήματα πληθυσμός, αμφιταλαντεύεται μεταξύ του να επαναστατήσει και του να παραιτηθεί, μέχρι που βρίσκει «καταφύγιο» σε ένα νέο τηλεοπτικό πρόγραμμα: τις υπέρ-βίαιες μάχες μέχρι θανάτου. Ο Ρέντα, γνωστός ως «Άρες», είναι ένας βετεράνος μαχητής που βγάζει τα προς το ζην κάνοντας μικροδουλειές για την αστυνομία. Όταν η αδερφή του κατηγορείται για οπλοκατοχή, θα διακινδυνέψει τα πάντα ώστε να καταφέρει να σώσει αυτήν και τις κόρες της.
Οι γάλλοι το έχουν αποδείξει εδώ και καιρό ότι μπορούν να αντιγράψουν τέλεια την χολιγουντιανή λογική θεάματος και παραγωγής χρήματος. Το «Ares» ακολουθεί ευλαβικά σχεδόν την πεπατημένη αλλά σε μερικά διαλείμματα δράσης επιχειρεί να αρθρώσει κάποιο ενδιαφέρον σχόλιο περί ολοκληρωτισμού, «Μεγάλου Αδελφού» και καταπιεσμένου λαού που κάποια στιγμή θα εξεγερθεί, χρησιμοποιώντας τσιτάτα από τη Γαλλική Επανάσταση («Αδελφοσύνη, ισότητα, ελευθερία- τίποτα από δαύτα δεν έχει μείνει») και προφητικές ματιές γύρω από το μέλλον της Ευρώπης και των συνεπειών της σημερινής κρίσης. Θα μπορούσε λοιπόν αυτή η ταινία που έχει για ήρωα έναν «καταδικασμένο» μαχητή με προκαθορισμένη μοίρα, η οποία τον θέλει πιόνι στα χέρια αδίστακτων μεγαλοστελεχών φαρμακοβιομηχανίας που κατασκευάζει την καλύτερη ντόπα αθλητών- να έχει σαφώς καλύτερη τύχη. Όμως το ιδεολόγημα και οι συμβολισμοί δεν δείχνουν να πολυενδιαφέρουν τους συντελεστές του φιλμ που αρκούνται σε μια στείρα και ανούσια κινηματογράφηση της βίας που καταντά εκτός από κουραστική και γραφική. Η κατάσταση χειροτερεύει από τη στιγμή που εισέρχεται και το μελό στο σκηνικό – η οικογενειακή τραγωδία του ήρωα με τη δολοφονία της αδελφής του και η αναγκαστική «υιοθεσία» των δύο ανιψιών του – και εκτροχιάζεται πλήρως από τον έρωτα του Αρες για τον τραβεστί γείτονα, που μέχρι τότε τον είχε μόνο για φτύσιμο! Αλλά όπως λένε, όταν μισείς κάτι πολύ στην πραγματικότητα το υπεραγαπάς!
Κωνσταντίνος Καϊμάκης