Flâneur#25: Στάθης Ψάλτης, ένας παθιασμένος καλλιτέχνης

Αλλά είναι κάποιες περιπτώσεις που αυτές οι διαφορές, αυτές οι περιχαρακώσεις ενώνονται, παύει να υπάρχει εκείνη η λωρίδα που τις χωρίζει (συχνά όχι άνευ λόγου). Αυτό ακριβώς έγινε με την είδηση του θανάτου του ηθοποιού Στάθη Ψάλτη, που έφυγε από τη ζωή μετά από επίμονη και δύσκολη μάχη με τον καρκίνο το μεσημέρι της Παρασκευής, στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του «Αγίου Σάββα».

Τελευταία του εμφάνιση στη σκηνή, τον περασμένο χειμώνα, στο θέατρο «Πάνθεον» στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Λιγνάδης. Και ερμήνευε την παραπάνα, σε μια μεταμφίεση συγκλονιστική.

Ενας ηθοποιός που έγινε ευρύτερα γνωστός τη δεκαετία του ’80 με τις περίφημες βιντεοταινίες, βιοποριστική ανάγκη για πολλούς, που δεν συνέβαλαν όμως επ’ ουδενί στο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Σαν σκετς της επιθεώρησης ήταν, που όμως απλωνόταν σε ταινία. Το έλεγε άλλωστε και ο Στ. Ψάλτης σε συνεντεύξεις του: «Η δεκαετία 83-93 ήταν η χρυσή εποχή του κινηματογράφου, όχι μόνο για μένα αλλά για πάρα πολλά νέα παιδιά. Όσοι επέλεγαν σωστές ταινίες, παρέμειναν και στο θέατρο. Όσοι ήθελαν να κάνουν κινηματογράφο για να κάνουν και δεν πρόσεχαν καθόλου τα σενάρια, δυστυχώς τώρα πια είναι μακριά από το θέατρο. Αν έχεις δει ταινίες δικές μου, υπάρχουν σε όλες μερικές σκηνές που έχουν μία διαχρονικότητα, όπως εκείνες στο ΙΚΑ ή στην εφορία, για παράδειγμα».

Κι αν αυτές οι ταινίες (Καμικάζι, αγάπη μου, Τροχονόμος Βαρβάρα, Τα καμάκια, Βασικά καλησπέρα σας, Και ο πρώτος ματάκιας, Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω, Ελα ν’ αγαπηθούμε ντάρλινγκ, Μάντεψε τι κάνω τα βράδια, κ.ά.) τον καθιέρωσαν, υπήρχε ένα μικρό, αλλά καθοριστικό πέρασμά του από τηλεοπτικά σίριαλ, της τότε κρατικής (και μοναδικής) τηλεόρασης που μας έκανε να δούμε εντελώς αλλιώς τις δυνατότητές του.

Οσοι, λοιπόν, γύρναγαν (γυρνάγαμε) την πλάτη στις βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80, και είχαμε δει τη σειρά «Εμποροι των Εθνών» ή τον «Συμβολαιογράφο» στην κρατική τηλεόραση ή όσοι είχαν πάει -ίσως από περιέργεια- να δουν τον Στάθη Ψάλτη να ερμηνεύει το «Ημερολόγιο ενός τρελού» στο θέατρο «Διάνα» τη δεκαετία του ’90, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, είχαμε ξαφνικά ανακαλύψει την… Αμερική. Οτι δηλαδή, μπορεί να υπάρχουν ηθοποιοί που βιοπορίζονται από το εμπορικο θεάμα, αλλά μπορούν να πουν πολλά ακόμα…

Δεν είπε πολλά, σ’ αυτό το πεδίο ο Στάθης Ψάλτης. Αλλά όσα είπε ήταν αρκετά και ικανά, για να γνωρίζουμε όλοι, ότι σε κάθε ερμηνεία του, σε κάθε στύλ και επιλογή δουλειάς του, ήταν ένας αυθεντικός καλλιτέχνης, αφοσιωμένος, ταγμένος σε ό,τι έκανε. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

• Η εξόδιος ακολουθία του Στάθη Ψάλτη, θα γίνει δημοσία δαπάνη από το δήμο Ζωγράφου, τη Δευτέρα 24 Απριλίου στις 3 το μεσημέρι, από το κοιμητήριο Ζωγράφου.