Bob Theater Festival: Δέκα χρόνια φαγούρα

Κι όμως μεγάλωσε. Λες και ήταν χθες όταν ο Bob έκανε τα πρώτα του βηματάκια κι άρθρωνε τα πρώτα του λογάκια εκεί στη σκηνή του θεάτρου «Χώρα». Και να τώρα που έφτασε να αποχαιρετά την παιδική ηλικία και να μετακομίζει στην Πειραιώς 260, στο σπίτι του Φεστιβάλ Αθηνών. Κάτι τέτοια δεν είθισται ν’ ακούγονται σε πάρτι γενεθλίων; Ας σπάσουμε λοιπόν τη βαρετή παράδοση κι ας μοιραστούμε φωτογραφίες αναμνήσεων από την ιλιγγιώδη πορεία του ως τα δέκατα γενέθλια του πιο φρέσκου, ανατρεπτικού, νεανικού θεατρικού φεστιβάλ της πόλης. Εννοείται πως οι στιγμές αναπόλησης δεν είναι δικές μας αλλά των επίσημων κηδεμόνων του Bob.

Πολύς κόσμος χαμογελαστός τριγυρίζει με ποτά και εισιτήρια στα χέρια, μιλάει ο ένας στον άλλον και στο μεταξύ βραδιάζει και οι κινήσεις γίνονται πιο χορευτικές και στο βάθος όλων αυτών μερικά μέλη των Αbovo και των 4frontal ή εθελοντές τρέχουν πανικόβλητοι να φέρουν τα σωστά ψηφοδέλτια του Scratch ή καρέκλες ή έναν ανάπτορα από xlr σε καρφί. Και στο τέλος είμαστε όλοι κομμάτια και λέμε «τελευταία φορά φέτος»· και μετά από λίγες εβδομάδες ήδη περιμένουμε το επόμενο Bob.

Σταύρος Γιαννουλάδης

Νομίζω τα περσινά αστεία βραβεία είναι ένα από τα highlight του Bob. Μετά από όλη την προετοιμασία του Bob και τις πρόβες για το «Είσαι ένα κτήνος Βίσκοβιτς», είχαμε την φαεινή ιδέα για την τελευταία βραδιά να δώσουμε και βραβεία. Τα καλά κοστούμια, τα εντυπωσιακά φορέματα και το red carpet μέσα στο Bios ήταν πραγματικά μια σουρεάλ κατάσταση, όσο ήταν φυσικά και τα ίδια βραβεία.

2008. Πρώτο Bob. Θέατρο Χώρα. Σάββατο βράδυ. «Εκεί εκεί στην Κόλαση» sold out στην κεντρική σκηνή. Τόσος κόσμος… Ποτέ πριν σε τόσο πολύ κόσμο, σε τόσο μεγάλη σκηνή· αγωνία, αδρεναλίνη.Εί μαστε έτοιμοι, ντυμένοι,βαμμένοι. Οι πρώτοι κατεβαίνουν, οι μουσικοί παίρνουν θέση πάνω στη σκηνή. Ο Σαρακατσάνης κι εγώ πρέπει να κατέβουμε από τη άλλη σκάλα, αυτή που χρησιμοποιούν και οι θεατές, ώστε να μπούμε από τις μπροστινές πόρτες. Κατεβαίνω ξυπόλυτη, κοιτάζω, κάποιοι μπαίνουν ακόμα. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Ανοίγει η αυλαία, ο κόσμος χειροκροτάει, ο Γιάννης κι εγώ παίρνουμε θέσεις, κοιταζόμαστε, χαμογελάμε, πρώτη νότα της κιθάρας, βγαίνουμε. Ολα είναι κόκκινα, περνάω ξυστά από τους θεατές, η καρδιά μου θα σπάσει, κοιτάζω τους Abovo, είναι όλοι εκεί· «εντάξει» σκέφτομαι, «θα τα καταφέρω». Πατάω το πόδι μου πάνω στη σκηνή, ακουμπάω τον Γιάννη, το στήριγμά μου, ξεκινάμε. Τώρα πια αιωρούμαι, το σώμα μου χορεύει, το μυαλό μου δίνει μόνο σωστές εντολές. Δέκα χρόνια το ίδιο συναίσθημα.

H πρώτη εικόνα που έχω για το Βοb είναι άνθρωποι με χρωματιστά μπλουζάκια και μεγάλα χαμόγελα. Αυτό ισχύει φυσικά για τους ανθρώπους του φεστιβάλ αλλά και για τους θιάσους, τους θεατές, ακόμα και για τους περαστικούς που βρέθηκαν εκεί τυχαία αλλά τελικά έμειναν να δουν τι συμβαίνει κι έγιναν μέρος του!

Η στιγμή λίγο πριν την έναρξη των παραστάσεων: Το μπαρ/φουαγέ γεμάτο κόσμο, πολλά χαμόγελα γύρω και άνθρωποι ανυπόμονοι – για το δικό τους λόγο ο καθένας. Πολλοί ρωτούν αν είναι κάποιος άλλος για το επόμενο Scratch. Στον πάνω όροφο, η ομάδα που παίζει στην επόμενη παράσταση κάνει ζέσταμα και τα μέλη της ρωτούν σε πόση ώρα να κατέβουν. Στο μπαρ, άλλοι πίνουν το ποτό τους και αναρωτιούνται αν τελικά αυτό που θέλουν να δουν είναι sold out. Η μέρα κλείνει με ποτά στην ταράτσα και ραντεβού για την επομένη.

Bob είναι εκπλήξεις και ευτράπελα που συμβαίνουν έντονα αλλά μετά όλα γίνονται φυσιολογικά: Θυμάμαι μια μέρα όπου βρίσκομαι στην πρόβα ενός Scratch – καθότι είμαι και υπεύθυνη για τα Scratch… Ξαφνικά μπαίνει, μέσα στο θέατρο, η πρώην ενός μέλους από την διαγωνιζόμενη ομάδα, κι έξαλλη καθώς είναι αρχίζει να βρίζει, να πετάει καρέκλες και να καταστρέφει σκηνικά. Απευθύνεται στον πρώην της και του λέει το «ξέρω ότι με χώρισες γι’ αυτήν την π….ανα» (μια από τις πρωταγωνίστριες της παράστασης). Αν παίξετε στο φεστιβάλ, θα έρθω έξω από το θέατρο και θα τα σπάσω όλα». Κι έφυγε.

Η φάτσα του Θανάση Ζερίτη στο Bob του 2014. Εκείνη τη χρονιά, ο μόνιμος διευθυντής παραγωγής του Bob, Μανώλης Αντωνίου είχε φύγει για τον Καναδά και ο ρόλος του είχε επιστρέψει σε μένα μαζί με πάρα πολύ άγχος! Ο Θανάσης όμως, μαζί με τους 4Frontal είχαν τόση χαρά που συμμετείχαν στο Bob που γρήγορα τη διέδωσαν σε όλους, και το φεστιβάλ έγινε τελικά το πιο κεφάτο Bob που έχουμε κάνει ποτέ. Γι’ αυτό και τους κάναμε συνδιοργανωτές μετά!

Στο Βob παρακολούθησα για πρώτη φορά αυτό που λέμε παράσταση-work in progress. Είδα τρεις και όλες με την ίδια επιφύλαξη, γιατί το είδος αυτό είναι σαν να σου λέει «παράσταση-ότι προλάβαμε». Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι, όχι μόνο δεν ήταν λιγότερο δουλεμένες από μια κανονική παράσταση, αλλά πέτυχαν και το στόχο τους. Με έκαναν να θέλω κι άλλο. Να θέλω να δω την εξέλιξη του “work”!

Δε θα ξεχάσω ποτέ την περσινή συνεργασία με τους ΑbOvo πάνω στη σκηνή για την παράσταση που κάναμε στο περσινό Bob Festival. Ήταν τόσο έντονος ο ενθουσιασμός που βρεθήκαμε οι δύο ομάδες μαζί, που δεν μας έφτανε μόνο η συνεργασία στο πλαίσιο της διοργάνωσης! Θέλαμε να συνυπάρξουμε και ως ηθοποιοί. Ως και ένα ολοήμερο workshop ετοιμάσαμε μόνο για μας! Νομίζω πως αυτό είναι το πνεύμα του Bob, αγάπη για παρέα και δημιουργία… Κι ας κουραστείς και λίγο παραπάνω!