“Οπως σηκώνεις μια ψηφίδα από το χώμα – μια πατρίδα απ’ το χρυσάφι που χρωστώ κι από γυαλί χρωματιστό”. Από ένα ”Τετράδιο σημειώσεων” με ποιήματα, τραγούδια, λυρικά σπαράγματα και λόγια που δεν μπόρεσαν να γίνουν τραγούδια ήταν σαν να σχηματίζεται το πρόσωπο μιας συναυλίας. Η μουσική του στίχου. Η μουσική της ψυχής του. Η απώλειά του. Ανακαλείται, ανιχνεύεται μέσα από ποιήματα – τραγούδια, και μουσικά ιντερμέδια. Ο Διονύσης Καψάλης, ο Μιχάλης Γκανάς, ”Ο Έρωτας του Ποιητή” του Ερρίκου Χάινε, ο Σούμαν, το ”Χειμωνιάτικο ταξίδι” του Σούμπερτ, η Σαπφώ και ο Διονύσιος Σολωμός. Η Αλεξάνδρεια του Κ. Π. Καβάφη συνομιλούν και μονολογούν. Συνθέτουν μία μικρή Νυκτερινή ιστορία, σαν επίκληση, προσευχή, εξομολόγηση σε καιρούς απωλειών.
Ο τίτλος, ”Όλα τα δειλινά του κόσμου”, είναι από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Δ. Καψάλη, καθώς και το μότο από την συλλογή ”Υπόσχεση ευδαιμονίας”. Τα ανέκδοτα μελοποιημένα ποιήματα που ακούγονται είναι από μεταφράσεις του στον Ε. Χάινε και Β. Μύλλερ.
