Και άγιος και πότης; Την παράθεση δυο φαινομενικά ασύνδετων κόσμων επιχειρεί στη «διαθήκη» του, το τελευταίο του διήγημα, ο συγγραφέας Γιόζεφ Ροτ. Ωστόσο, γρήγορα διαπιστώνει κανείς πως η αγιότητα, όπως και η μέθη, ανήκουν αποκλειστικά στον χώρο μιας άστατης ιδιοτροπίας: το μόνο που τις εμψυχώνει είναι η επιθυμία. Η παράσταση, βασισμένη στο έργο του Ροτ σε διασκευή του Ευθύμη Φιλίππου, στήνεται ως παραμύθι μέσα σε μια εφήμερη κατασκευή.
Ο ήρωας, προσκολλημένος σε μιαν «αιώνια» καθημερινότητα, διασταυρώνεται με ένα «θαύμα». Ακόμη και αν τα θαύματα έρχονται ξανά και ξανά για να τον στηρίξουν, να τον περιθάλψουν, εκείνος επιστρέφει, ασκητικά, στο ποτό. Μια «ελεήμων ειρωνεία» τον ακολουθεί έως τη συνάντησή του με το «μικρό λουλούδι», την αγία Τερέζα. Εάν η ζωή κάθε ανθρώπου προς το τέλος της γίνεται βίος αγίου, τότε η μέθη και το άδοξο τέλος του ήρωα δεν είναι μόνο τεκμήρια μιας αγιοσύνης παράδοξης, αλλά και μια υπενθύμιση ότι η αιώνια ζωή συνδέεται με την αγιότητα, όπως και με το αντίθετό της. Τέσσερις ηθοποιοί θα παραστήσουν τα δέκα πρόσωπα του αφηγήματος. Πέντε γυναίκες θα τραγουδήσουν ζωντανά το «θαύμα».
